Μέχρι χτες η κυβέρνηση έλεγε ότι όποιος είναι με τους Παλαιστίνιους είναι αντισημίτης. Ενεργοποίησε μάλιστα και τον αντιρατσιστικό νόμο για να δείξει την πυγμή της ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, που καταγγέλλει τα εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα και παλεύει ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο.

Από χτες το ξεδιάντροπο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης εμπλουτίστηκε με μία ακόμα «κατηγορία»: Οποιος δεν είναι με το Ισραήλ και διαδηλώνει υπέρ των Παλαιστινίων, είναι με την Τουρκία! Αυτό είπε ο Φλωρίδης στη Βουλή, ξεπερνώντας σε φιλοϊσραηλινό οίστρο ακόμα και τα παπαγαλάκια της πρεσβείας του Ισραήλ στην Ελλάδα.

Η αθλιότητα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν σκεφτεί κανείς ότι η κυβέρνηση - με τη στήριξη και των άλλων κομμάτων - είναι αυτή που παζαρεύει με τη ΝΑΤΟική «σύμμαχο» Τουρκία τις διευθετήσεις στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, σύμφωνα με τον ευρωατλαντικό «οδικό χάρτη».

Ακόμα και το γεγονός ότι η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα χαιρέτισαν την «πολιτική αλλαγή» στη Συρία, με την επικράτηση των φιλότουρκων - φιλοαμερικανών τζιχαντιστών, δείχνει ποιος βάζει σε πραγματικό κίνδυνο τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στο όνομα της «ατλαντικής συνοχής»...

Υπάρχει όμως κάτι πολύ πιο σοβαρό και αποκαλυπτικό στα όσα είπε χτες ο Φλωρίδης εξ ονόματος της κυβέρνησης: Κατηγόρησε όποιον διαδηλώνει υπέρ των Παλαιστινίων ότι υπονομεύει τη στρατηγική σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ!

Ομολόγησε έτσι τον πραγματικό λόγο για τον οποίο ενεργοποίησαν τον αντιρατσιστικό νόμο και κλιμακώνουν την καταστολή: Για να θωρακίσουν τις σχέσεις Ελλάδας - Ισραήλ ως στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης και όλων των κομμάτων της, όπως οικοδομείται σταθερά από το 2010, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο που ορίζουν τα ευρωατλαντικά συμφέροντα και οι σχεδιασμοί.

Τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της υπερασπίζεται λοιπόν η κυβέρνηση, εντείνοντας την αστυνομοκρατία και την καταστολή ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Υπερασπίζεται το δικαίωμα του Ισραήλ στην εξόντωση του Παλαιστινιακού λαού, στην κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών, στον πολεμικό «τσαμπουκά» ενάντια στο Ιράν, στη Συρία, στον Λίβανο, στην Υεμένη.

Υπερασπίζεται τις συνεκπαιδεύσεις ελληνικών και ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων με σενάρια που προσομοιώνουν επιθέσεις και πολεμικές επιχειρήσεις σε βάρος του Ιράν.

Υπερασπίζεται τις συνεργασίες με την ισραηλινή πολεμική βιομηχανία για την ανάπτυξη της πολεμικής οικονομίας στη χώρα μας, που στοιχίζει δισ. ευρώ και τεράστιους κινδύνους για τον λαό.

Υπερασπίζεται τα ενεργειακά σχέδια που εξασφαλίζουν δισ. ευρώ κέρδη για τα μονοπώλια, ενώ ο λαός πληρώνει πανάκριβα το ρεύμα.

Σε τελική ανάλυση, υπερασπίζεται τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και πολέμους στην περιοχή, που είναι ο νούμερο ένα κίνδυνος και για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Το αντιλαϊκό νομικό οπλοστάσιο που ψηφίζουν η ΕΕ και όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, πότε με πρόσχημα την τρομοκρατία και πότε με φερετζέ την καταπολέμηση του ρατσισμού, δείχνει τις πραγματικές στοχεύσεις της αστικής τάξης και του κράτους της τώρα που οι ανταγωνισμοί οξύνονται, η πολεμική προετοιμασία εντείνεται και η ανάγκη υποταγής του λαού στα βρώμικα ιμπεριαλιστικά σχέδιά - με ενσωμάτωση ή καταστολή - γίνεται πιο επιτακτική.

Τον ίδιο σκοπό υπηρετούν οι αντιδραστικοί - επικίνδυνοι νόμοι για το πειθαρχικό των δημοσίων υπαλλήλων και για τους φοιτητές, που αποτελούν ευθεία βολή του κράτους στα δικαιώματα και στους αγώνες των εργαζομένων και του οργανωμένου νεολαιίστικου κινήματος. Και δεν περνάει βέβαια απαρατήρητο ότι το τελευταίο διάστημα αναβαθμίζονται οι επιθέσεις στο ΚΚΕ από διάφορα επιτελεία, είτε «εκλεπτυσμένα» είτε απροκάλυπτα, με θρασύδειλες επιθέσεις, όπως αυτή των φασιστοειδών στα Χανιά.

Οι επικίνδυνες εξελίξεις μέσα και έξω από τη χώρα δεν αφήνουν περιθώριο εφησυχασμού. Διαμορφώνουν όμως και νέες δυνατότητες, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ να δυναμώσει το ρεύμα που δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση και το κράτος, συγκρούεται με στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης και των συμμάχων της, απορρίπτει τις νέες αυταπάτες που σπέρνουν η σοσιαλδημοκρατία και ο οπορτουνισμός για δήθεν φιλολαϊκές λύσεις στο έδαφος του σάπιου καπιταλισμού.