Το δράμα που επαναλαμβάνεται αυτές τις μέρες στις ακτές της Κρήτης, με τους εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες να αποβιβάζονται από τα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων, αποκαλύπτει σε όλο τους το «μεγαλείο» τις εγκληματικές ευθύνες κράτους, κυβέρνησης και ΕΕ.

Ο εγκλωβισμός των προσφύγων σε εφιαλτικές συνθήκες και η κλιμάκωση της καταστολής που εξαγγέλλει η κυβέρνηση αποτελούν στην πραγματικότητα το «άλλο μισό» της πολιτικής που έχει οδηγήσει στον ξεριζωμό τόσες χιλιάδες ανθρώπων από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Και εδώ η κυβέρνηση και σε απόλυτη στοίχιση μαζί της τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου έχουν βάλει όχι απλά το «χεράκι» τους, αλλά χέρια και πόδια, στηρίζοντας τον πολεμικό όλεθρο: Από τις επιδρομές σε Ιράκ και Αφγανιστάν και τις επεμβάσεις σε Λιβύη και Συρία τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι τους βομβαρδισμούς σε Παλαιστίνη και Λίβανο.

Σήμερα μάλιστα η κυβέρνηση δρομολογεί και τα επόμενα στάδια της πολεμικής εμπλοκής, χώνοντας τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στον βούρκο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και μετατρέποντας έτσι τον λαό σε θύτη στα δράματα άλλων λαών, όπως ήδη κάνει στην Παλαιστίνη.

Αυτόν τον κατήφορο χαρακτήριζε προχθές «νέα εποχή» για τις Ενοπλες Δυνάμεις ο πρωθυπουργός, μιλώντας π.χ. για τις νέες φρεγάτες, οι οποίες έχουν ήδη «κλείσει» τις πρώτες τους αποστολές εκτός συνόρων. Αποστολές που φτάνουν μέχρι τον Ινδο-Ειρηνικό, κατοχυρώνοντας έτσι τη θέση της Ελλάδας στον «σκληρό πυρήνα του ΝΑΤΟ». Αλλωστε, εδώ και χρόνια φρεγάτες του ΠΝ επιχειρούν ανοιχτά της Λιβύης (αποστολή «IRINI»), στα μεθεόρτια της ΝΑΤΟικής επέμβασης που διέλυσε τη χώρα, γεννώντας τα καραβάνια των προσφύγων. Σε αντίστοιχες αποστολές μέσα στη φωτιά του πολέμου επιχειρούν δυνάμεις του ΠΝ στην Ερυθρά Θάλασσα, ανοιχτά του Λιβάνου, στη Μεσόγειο κ.α.

Και αν τα παραπάνω αφορούν τη δράση από θαλάσσης, αντίστοιχα κλιμακώνεται και η εμπλοκή από αέρος, με την Πολεμική Αεροπορία να ετοιμάζεται να φτάσει για λογαριασμό του ΝΑΤΟ στη Ρουμανία για «εναέρια αστυνόμευση», στο φόντο των ανταγωνισμών με τη Ρωσία, δηλαδή στο άλλο μεγάλο πολεμικό θέατρο του πλανήτη.

Η ενεργητική αυτή συμμετοχή της χώρας στους πολέμους πάει πακέτο με την επέκταση της δράσης των ΝΑΤΟικών βάσεων από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Σούδα για τη διευκόλυνση των επεμβάσεων στην ευρύτερη περιοχή, όπως και με τις στρατηγικές συνέργειες με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, που ασκείται σε πεδία βολής στη χώρα μας ώστε να βρίσκει στόχο το σημάδι του στα κορμιά αμάχων στη Γάζα, στον Λίβανο, στη Συρία, στην Υεμένη κ.α.

Κάθε εργαζόμενος, κάθε νέος και νέα που αγανακτεί με τη βαρβαρότητα της προσφυγιάς, που δεν συμβιβάζεται με τις εικόνες χιλιάδων ξεριζωμένων να φυγαδεύονται όπως - όπως από τις χώρες τους, που ανατριχιάζει όταν αντικρίζει παιδιά, γυναίκες και γερόντους να στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες, δεν έχει άλλο δρόμο από το να βάλει στο στόχαστρο αυτήν ακριβώς την πολιτική της πολεμικής εμπλοκής.

Την πολιτική που για να θωρακίσει τα κέρδη της αστικής τάξης, για να «καπαρώσει» τις μπίζνες με τους δρόμους μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, για να περιφρουρήσει τα ματωμένα δρομολόγια των εφοπλιστών, συμβάλλει με όσα μέσα διαθέτει στο μακελειό που είναι σε εξέλιξη.

Η αλληλεγγύη λοιπόν στους μετανάστες και στους πρόσφυγες, ο κοινός αγώνας για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, κόντρα στον εγκλωβισμό και στις φυλακές ψυχών, δεν μπορεί παρά να βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο: Το κράτος του κεφαλαίου, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τις κυβερνήσεις τους, το ίδιο το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων.

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να μπει τέλος στη βαρβαρότητα των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών τους. Ετσι μόνο θα μπορέσουν να κατακτήσουν οι λαοί τη ζωή που τους αξίζει, με αμοιβαίες σχέσεις αλληλεγγύης, με ευημερία και ειρήνη, αποτινάσσοντας από πάνω τους τα παράσιτα που τους σέρνουν στον όλεθρο.