«Διευθετούμε αυτό που ήδη συμβαίνει, ώστε να είναι νόμιμο»... Αυτό είναι ένα από τα βασικά «επιχειρήματα» της κυβέρνησης, με το οποίο υπερασπίζεται το νομοσχέδιο - έκτρωμα για τα Εργασιακά.

Τι ακριβώς επιχειρεί να «νομιμοποιήσει» η κυβέρνηση; Τα ωράρια - λάστιχο, τη δουλειά 13 ώρες την ημέρα, την «απασχόληση» όποτε, για όσο και όπου θέλει ο εργοδότης, την παραπέρα ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και του απεργιακού δικαιώματος.

Αυτά προβλέπονται στο νομοσχέδιο, με το οποίο το ίδιο το κράτος και η κυβέρνηση παραδέχονται ουσιαστικά την εργασιακή ζούγκλα που έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια, με τους νόμους της ίδιας και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Παραδέχονται ότι είναι «κανονικότητα» για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους να μην έχουν συγκεκριμένο ωράριο εργασίας, ούτε καν συγκεκριμένο πόστο. Να μην ξέρουν αν και για πόσες ώρες θα τους καλέσει για δουλειά ο τάδε ή ο δείνα «εργολάβος».

Να μη γνωρίζουν αν το δουλεμπορικό γραφείο θα τους αναθέσει δουλειά και σε ποια επιχείρηση. Αν θα τους στείλει να καθαρίσουν ή να κουβαλήσουν, αν και πότε το πολυκατάστημα θα τους «χρειαστεί» και για πόσες ώρες.

Ολος αυτός ο ζόφος, που σμπαραλιάζει τη ζωή της εργατικής τάξης στο όνομα του μεγαλύτερου κέρδους για τα αφεντικά, έχει αφετηρία τη θεσμοθέτηση της μερικής και «ευέλικτης» δουλειάς από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ τη δεκαετία του 1990, τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας που πέρασαν σε συνέχεια οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, την εκ περιτροπής και «διαλείπουσα» απασχόληση, κ.ο.κ.

Εξαιτίας των μισθών - φιλοδώρημα, η πολλαπλή απασχόληση έχει σχεδόν εξαπλασιαστεί από το 2013 μέχρι σήμερα. Αυτό έρχεται να κάνει νόμο τώρα η κυβέρνηση και, επιπλέον, με τις συμβάσεις «μηδενικών ωρών» αλλά και με τις «κατά παραγγελία», νομιμοποιούνται η αυθαιρεσία και η ασυδοσία της εργοδοσίας, η διαρκής ομηρία των εργαζομένων με τις συμβάσεις «ανά σεζόν», με το καθεστώς των «εξτρατζήδων», με τη λογική του «εργαζόμενου μίας χρήσης», μέχρι την επόμενη.

Αντί να χτυπηθεί, πλέον κατοχυρώνεται και νομικά όλη αυτή η αθλιότητα, η δουλειά 13 ωρών την ημέρα, έως και 78 ώρες την εβδομάδα. Δίνεται το «νόμιμο δικαίωμα» στην εργοδοσία να εφαρμόζει νέες μορφές «ευελιξίας», να απογειώνει την εντατικοποίηση και την κινητικότητα ανάμεσα σε κλάδους και επιχειρήσεις, να ξεχειλώνει τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο καταπώς τη συμφέρει.

Τι άλλο, για παράδειγμα, υπηρετεί η ρύθμιση που απαλλάσσει την εργοδοσία από την υποχρέωση να μη δηλώνονται εκ των προτέρων οι υπερωρίες, νομιμοποιώντας έτσι όσα «στη ζούλα» συμβαίνουν σε χώρους δουλειάς;

Παράλληλα, η ποινικοποίηση της απεργίας, ακόμα και με φυλάκιση όποιου εμποδίζει την οργανωμένη απεργοσπασία, δίνει νέα νομικά όπλα στα «απεργοδικεία» που στήνονται από την εργοδοσία και τον κρατικό μηχανισμό απέναντι σε κάθε εργατικό αγώνα, με τα δικαστήρια να δουλεύουν ...διπλοβάρδιες και μαύρα μεσάνυχτα για να δικάζουν πρωτοπόρους συνδικαλιστές.

Τα παραπάνω δίνουν απάντηση στην προκλητική κυβερνητική προπαγάνδα ότι «νομοθετεί για τους εργαζόμενους».

Επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση νομοθετεί για την εργοδοσία, ικανοποιώντας τις πιο αρρωστημένες επιδιώξεις της, δίνοντας πλέον και νομική κάλυψη σε όσα μέχρι σήμερα θεωρούνταν είτε «παράνομα» είτε «γκρίζα» και έβρισκαν κάλυψη και ανοχή από το κράτος και τους μηχανισμούς του.

Καμία ανοχή δεν μπορεί να υπάρχει από τους εργαζόμενους απέναντι σε αυτόν τον αντεργατικό όλεθρο, σ' αυτήν τη βαρβαρότητα. Σήμερα, που υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να δουλεύουν οι εργαζόμενοι λιγότερες ώρες και να ζουν αξιοπρεπώς με βάση τον πλούτο που παράγουν, δεν μπορεί να υπάρχει κανένας συμβιβασμός με τη χαμοζωή και τη δουλειά ήλιο με ήλιο, με τη μάχη της επιβίωσης.

Τώρα είναι η ώρα να βρεθεί πιο μαζικά, πιο μαχητικά στο επίκεντρο της εργατικής - λαϊκής πάλης η ανάγκη για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, για γενναίες αυξήσεις στους μισθούς, για προστασία και διεύρυνση των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Να σημάνει παντού ξεσηκωμός, με επόμενο μεγάλο σταθμό το συλλαλητήριο των συνδικάτων στη ΔΕΘ.