Από τον «συναγερμό» στον «εφησυχασμό». Ετσι κινείται το εκκρεμές των αστικών επιτελείων σε ό,τι έχει να κάνει με τους ελληνοτουρκικούς ανταγωνισμούς. Το «αφήγημα» βέβαια και στις δύο περιπτώσεις είναι το ίδιο: Είτε οι αμφισβητήσεις κλιμακώνονται είτε όχι, πάντα στον λαό παρουσιάζονται ως «εγγυητές» το ΝΑΤΟ και η «στρατηγική συμμαχία» με τις ΗΠΑ.

Στην πρώτη περίπτωση οι εργαζόμενοι καλούνται να πουν κι «ευχαριστώ» για τις «πλατφόρμες διευθετήσεων» που διαμορφώνονται στο ΝΑΤΟ, στη δεύτερη να «ανακουφίζονται» επειδή τάχα η Ελλάδα αποφεύγει τα χειρότερα, παίζοντας τον ρόλο του προμαχώνα της ΝΑΤΟικής συνοχής. Ο «λογαριασμός» βέβαια και στις δύο περιπτώσεις γράφει «περισσότερη και ενεργότερη εμπλοκή», μεγαλύτερη έκθεση σε θανάσιμους κινδύνους και ιμπεριαλιστικά παζάρια με το πιστόλι στον κρόταφο.

Για παράδειγμα, μπορεί να μπήκαν στην ημερήσια διάταξη ζητήματα όπως η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, να γίνονται «ρουτίνα» οι χάρτες που πλέον δεν «γκριζάρουν» αλλά «κοκκινίζουν» το μισό Αιγαίο, να καθιερώνονται δηλαδή ανοιχτά όλες οι απαράδεκτες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης, όμως την ίδια στιγμή εξακολουθεί να ποτίζεται ο λαός με το δηλητήριο ότι είναι τάχα «προστατευμένος» επειδή η Ελλάδα αναλαμβάνει τον ρόλο ΝΑΤΟικού σημαιοφόρου στην περιοχή.

Μπορεί οι τουρκικές αμφισβητήσεις να ανθίζουν στο «θερμποκήπιο» της στρατηγικής των ΗΠΑ για διατήρηση της «ΝΑΤΟικής συνοχής» σε Αιγαίο και Μεσόγειο, όμως η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα εξακολουθούν να τους δείχνουν ως «εγγυητές» της σταθερότητας στην περιοχή. Αξιοποιούν μάλιστα την πρόσφατη τροπολογία του Κογκρέσου των ΗΠΑ που τάχα βάζει φρένο στις προμήθειες της Τουρκίας με F-16, την ίδια στιγμή που οι όροι που θέτει η συγκεκριμένη τροπολογία υπηρετούν ακριβώς το καθεστώς «γκριζαρίσματος» του Αιγαίου.

Μπορεί να παρουσιάζεται ως «θετικό» σήμα το ότι αυτές οι τουρκικές αμφισβητήσεις δεν τέθηκαν ανοιχτά στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον περασμένο μήνα, όμως το ίδιο το ΝΑΤΟ, με πρώτο και καλύτερο τον γγ της λυκοσυμμαχίας, με κάθε ευκαιρία απαντά «λύστε τις "διαφορές" σας».

Ορισμένες μόνο κινήσεις του τελευταίου διαστήματος είναι χαρακτηριστικές:

Το ΝΑΤΟικό πια λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, που αποτελεί τη «Σούδα του Βορρά», παρουσιάζεται ως ένας από τους καθοριστικούς «πυλώνες» προστασίας των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Κι όμως, τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη έφτασαν μια ανάσα απ' αυτό πριν από μερικές βδομάδες, ενώ ένα από τα αμερικανικά πλοία που φιλοξενήθηκαν εκεί μετά από λίγες μέρες βρέθηκε σε τουρκική στρατιωτική άσκηση με σενάριο την απόβαση σε ελληνικά νησιά.

Η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζαν ως μια ακόμα «εγγύηση» τη στρατηγική συνεργασία με τη Γαλλία, όπως και το αντίστοιχο εξοπλιστικό πρόγραμμα των «Rafale» και των φρεγατών που φορτώνεται στον λαό και το οποίο καμιά σχέση δεν έχει με τις αμυντικές ανάγκες της χώρας. Και μόλις το περασμένο Σάββατο σε συζήτηση ανάμεσα στον Ερντογάν και τον Γάλλο Πρόεδρο, Μακρόν, βρέθηκε στο επίκεντρο η «συνεργασία» μεταξύ τους μέσα από την προμήθεια στην Τουρκία αντιαεροπορικού συστήματος, ενώ πληροφορίες λένε ότι ο Τούρκος Πρόεδρος ζήτησε και «Rafale» από τους Γάλλους.

Το δόγμα της «εμπλοκής» και της κλιμάκωσης των ανταγωνισμών είναι λοιπόν πιο ενεργό από ποτέ, σε μια περίοδο που τα σύννεφα του πολέμου γίνονται όλο και πιο μαύρα, που ο κίνδυνος γενικευμένης σύγκρουσης όλο και μεγαλώνει. Αυτό το δόγμα είναι που ρίχνει λάδι στη φωτιά, αποκαλύπτοντας ότι ο λαός δεν έχει κανέναν λόγο να μένει θεατής, να αναμένει «θετικές εξελίξεις» από τα παζάρια μέσα στις λυκοσυμμαχίες.

Απάντηση και στον εφησυχασμό και στην ανασφάλεια που καλλιεργείται από τις δυνάμεις της θανάσιμης εμπλοκής είναι η πάλη ενάντια σε αυτούς τους σχεδιασμούς, ο αγώνας για να ξηλωθούν οι ΝΑΤΟικές βάσεις. Είναι η οργάνωση της αντεπίθεσης με κριτήριο το ότι για να εξασφαλιστούν η ειρήνη και η ασφάλεια, οι αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους άλλους λαούς, ένας δρόμος υπάρχει, αυτός της σύγκρουσης με τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και το σύστημά τους.