Οι «προκλήσεις» για την πιο αποτελεσματική υπηρέτηση των στόχων της αστικής τάξης κυριαρχούν στις αναλύσεις των κομμάτων και των επιτελείων της για τη νέα χρονιά. Ταυτόχρονα, σε μια προσπάθεια να καλλιεργηθούν κάλπικες προσδοκίες και στάση αναμονής, λένε στον λαό ότι «τα καλύτερα είναι μπροστά» και ότι υπάρχουν προϋποθέσεις «να μετατραπεί η πανδημία σε μοναδική ευκαιρία».

Ποιες είναι οι «παραδοχές» τους, που για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα μοιάζουν περισσότερο με ...καζαμία; Οτι, πρώτον, η πανδημία μέσω της μετάλλαξης «Ομικρον» σταδιακά εκφυλίζεται και μετατρέπεται σε «ενδημική νόσο». Δεύτερον, ότι με την ενεργοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης, μέσα από την «πράσινη μετάβαση» και την «ψηφιακή οικονομία», σε λίγους μήνες θα αρχίσει να διαμορφώνεται μια «άλλη Ελλάδα».

Τρίτον, ότι αυτή η «άλλη Ελλάδα» θωρακίζεται μέσω της βαθιάς εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και της «γεωπολιτικής αναβάθμισης» της αστικής τάξης, δηλαδή από τη μετατροπή της χώρας σε ΝΑΤΟικό προμαχώνα.

Καμιά αισιοδοξία δεν εμπνέουν στον λαό όλα τα παραπάνω - το ακριβώς αντίθετο: Προσθέτουν επιπλέον λόγους για να απορρίψει το δηλητήριο της αναμονής και των κάλπικων προσδοκιών.

Σήμερα οι εργαζόμενοι έχουν περισσότερες αποδείξεις από ποτέ ότι όχι καλύτερες, αλλά μόνο χειρότερες μέρες φέρνει η θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ειναι φως φανάρι ότι αυτή η θωράκιση προϋποθέτει το ξήλωμα ακόμα και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων, την έκθεση των εργαζομένων σε ανυπολόγιστους κινδύνους από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς.

Η προσδοκία ότι η πανδημία θα «ξεθυμάνει» τους επόμενους μήνες βασίζεται στην εκτίμηση ότι θα αποδώσει η «ανοσία της αγέλης», που είναι πλέον φανερό ότι κυριαρχεί στην κρατική - κυβερνητική διαχείριση. Αυτό για τον εργαζόμενο σημαίνει να πηγαίνει για δουλειά ακόμα και θετικός στον ιό, ανεξέλεγκτα κρούσματα χωρίς επιδημιολογική επιτήρηση, εκμηδένιση της πρόληψης, έκθεση στον ιό και στις επιπτώσεις του, που δεν αφορούν μόνο τη νόσηση και την ανάρρωση, αλλά τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία.

Κι όλα αυτά για να μη διαταραχθεί η «λειτουργία της οικονομίας», στην οποία «δεν χωράνε» - αντίθετα θεωρούνται «κόστος» - η ουσιαστική πρόληψη, η προστασία στους χώρους δουλειάς, η ανάρρωση και η αποκατάσταση για κάθε ασθενή. Το «τέλος της πανδημίας» γίνεται άλλοθι για να κρύψουν την εγκληματική άρνηση κράτους και εργοδοσίας να πάρουν ακόμα και τα πιο στοιχειώδη μέτρα προστασίας, μεταθέτοντας ολοκληρωτικά τη διαχείρισή της στην ατομική ευθύνη.

Η προσδοκία για «καλύτερες μέρες» μέσα από το Ταμείο Ανάκαμψης και την «πράσινη μετάβαση» δεν αφορά τον λαό, αλλά το μεγάλο κεφάλαιο. Για τον λαό μένει ένα νέο υπερμνημόνιο, που αποτελεί το κοινό πρόγραμμα όλων των κυβερνήσεων, ώστε να ρέει «ζεστό» χρήμα για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Και όσο οι όμιλοι θα μοιράζονται τα κέρδη της «πράσινης» ανάπτυξης τόσο οι εργαζόμενοι θα μοιράζονται την ενεργειακή φτώχεια, το πετσοκομμένο εισόδημα, την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις, τα μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης.

Η «αναβαθμισμένη Ελλάδα στη γεωπολιτική σκακιέρα» προϋποθέτει τον λαό στη γωνία, στραγγισμένο για να εκπληρώνονται οι ΝΑΤΟικές υποχρεώσεις και εξοπλισμοί. Προϋποθέτει «συγκατάβαση» στις επιθετικές συμφωνίες που συνάπτουν οι αστικές κυβερνήσεις, όπως με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, στη συμμετοχή σε βρώμικες ιμπεριαλιστικές αποστολές, από την Αφρική μέχρι τη Μέση Ανατολή.

Για το κεφάλαιο και τα κόμματά του, λοιπόν, «πρόκληση» είναι η επίθεση διαρκείας στα εργατικά - λαϊκά στρώματα και η προσπάθεια εγκλωβισμού του λαού - μέσω και της καλλιέργειας κάλπικων προσδοκιών - στα σενάρια «μεταμόρφωσης» του αστικού πολιτικού συστήματος, στην αναζήτηση «σωτήρων» μέσα από την κυβερνητική εναλλαγή.

Οσο όμως η αστική τάξη έχει τις δικές της προσδοκίες, που φορτώνουν περισσότερα βάσανα στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τόσο οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να προτάξουν τις δικές τους προκλήσεις για τη νέα χρονιά. Και, πράγματι, τη χρονιά που ξεκίνησε μπορεί να δυναμώσει η ελπίδα, αν ο λαός πιστέψει στη δύναμή του και ακόμα περισσότεροι βαδίσουν με το ΚΚΕ στον δρόμο της αμφισβήτησης και της ανατροπής.

Γιατί η διέξοδος βρίσκεται στην ήττα της αναμονής και των ψευδαισθήσεων για «δίκαιη» ή «προοδευτική» διαχείριση της βαρβαρότητας. Στον πολλαπλασιασμό των εστιών αντίστασης, στη συντονισμένη πάλη εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό. Για να βρεθούν ο λαός και οι σύγχρονες ανάγκες του στο προσκήνιο.