Το ανακάτεμα της κυβερνητικής τράπουλας με τον χτεσινό ανασχηματισμό και οι αντίστοιχες οργανωτικές αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ, τα ψευτοδιλήμματα που ρίχνει η κυβέρνηση στο «αλώνι» των πολιτικών διεργασιών, οι «μεταγραφές» μέσω ΑΝΕΛ από τη λεγόμενη «καραμανλική» ΝΔ και το έντονο «φλερτ» με πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και με ένα τμήμα από το Ποτάμι, υπηρετούν έναν ενιαίο σχεδιασμό, με πολλαπλούς στόχους.

Πρώτα απ' όλα, επιχειρούν να διαμορφώσουν την εικόνα μιας υποτιθέμενης «νέας εποχής», που ξεκινάει τάχα μετά από το τυπικό τέλος του τρίτου μνημονίου και το χαρακτηριστικό της είναι η διαμόρφωση μιας «πλατιάς προοδευτικής συμμαχίας» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα εφαρμόσει δήθεν φιλολαϊκές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, στο έδαφος του «δημοσιονομικού χώρου» που αφήνουν τα ματωμένα πλεονάσματα.

Αυτή η «νέα εποχή», όμως, στην πραγματικότητα αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης και περιλαμβάνει πλήθος από αντιλαϊκές δεσμεύσεις, διατήρηση όλου του αντεργατικού πλαισίου, των 700 και πλέον μνημονιακών νόμων, όξυνση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, με γνώμονα τη διασφάλιση της «ανταγωνιστικότητας» και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Επομένως, τίποτα καλό δεν έχει να περιμένει ο λαός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να χαράξει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές (π.χ. «πρόοδος - συντήρηση»), με δεδομένο ότι στα «βασικά», δηλαδή στις επιδιώξεις και τους στόχους των επιχειρηματικών ομίλων, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και άλλα αστικά κόμματα συμπλέουν. Σε αυτήν την προσπάθεια αξιοποιεί την αμηχανία της ΝΔ, που για να αποδείξει ότι θα υπηρετήσει πιο πιστά και πιο ικανά το κεφάλαιο σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται απροκάλυπτη. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση εξαγγέλλει μέτρα διαχείρισης - ανακύκλωσης της φτώχειας και μερικές ψευτοπαροχές, ως απόδειξη τάχα των προθέσεων να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική. Από την άλλη, η ΝΔ συνεχίζει να προσάπτει στον ΣΥΡΙΖΑ «κομμουνιστικά χαρακτηριστικά» που δεν έχει, προσπαθώντας να συσπειρώσει έτσι το δεξιό ακροατήριό της, αλλά ταυτόχρονα συμβάλλοντας στην ενίσχυση του αντικομμουνισμού. Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο δηλαδή, αφού πρόκειται για μια βολική αντιπαράθεση και για τους δύο. Μέσα από αυτήν τη σκιαμαχία ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ διευκολύνεται να εμφανίζεται με «αριστερές ιστορικές αναφορές», να παίζει τον «μπαμπούλα της δεξιάς». Και οι δυο προσπαθούν να βάλουν στο στόχαστρο μέσα από αυτήν τη διαδικασία το ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση, που αποτελούν αντίπαλο δέος στη στρατηγική του κεφαλαίου.

Η υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημα έχει ευρύτερη σημασία, αφού επιχειρεί να αναβαπτίσει ως προοδευτική δύναμη τη σοσιαλδημοκρατία, την παλιά γνωστή σοσιαλδημοκρατία των έργων και ημερών του ΠΑΣΟΚ... Να βάλει τα παραστρατημένα δήθεν από το «νεοφιλελευθερισμό» τμήματά της στον ίσιο δρόμο. Να συγκροτήσει έναν νέο αναβαπτισμένο σοσιαλδημοκρατικό πόλο, μια νέα κεντροαριστερά, όπου ο ίδιος θα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Γι' αυτόν, άλλωστε, το λόγο έχουν επενδύσει στον ΣΥΡΙΖΑ τα τμήματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, παρα το δεσμό που διατηρούν με το παλιό ΠΑΣΟΚ.

Το γεγονός ότι αξιοποιεί παλιά φθαρμένα υλικά του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των «μνημονιακών κυβερνήσεών» τους, όπως φάνηκε στον χτεσινό ανασχηματισμό, έχει να κάνει ακριβώς με το ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτή του «παλιού» που υποτίθεται ότι αντιπάλευε και που σήμερα καλεί το λαό να τον στηρίξει για να μην επιστρέψει! Εχει να κάνει με το γεγονός ότι η «μεταμνημονιακή» περίοδος είναι η συνέχεια της πολιτικής των μνημονίων...

Στη μια τους ή την άλλη τους εκδοχή, με όσα τρικ, όσο κι αν ανακατέψουν, «κόψουν και μοιράσουν» την τράπουλα του αστικού πολιτικού συστήματος, το παιχνίδι αυτό είναι στημένο στα μέτρα του κεφαλαίου και τα σχέδιά τους είναι εχθρικά στο λαό. Τις παγίδες αυτές οι εργαζόμενοι μπορούν να τις αχρηστέψουν με τη δική τους συμμαχία και πάλη για τα σύγχρονα δικαιώματά τους, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.