Η κίνηση των 12 ομοσπονδιών που καλούν σε συντονισμό συνδικάτων και πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης, αποκαλύπτει πως εκτός από τις παραδοσιακές δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, που έβαζαν και βάζουν πλάτη για το πέρασμα της πολιτικής του κεφαλαίου στην εργατική τάξη συμβάλλοντας στο τσάκισμα κατακτήσεων και δικαιωμάτων της και στην υποταγή της στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, υπάρχουν και οι δυνάμεις, ουρά ως τώρα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, που μπροστά στη φθορά και ανυποληψία του στους εργάτες, βάζουν τρικλοποδιά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, προβάλλοντας ως σωτηρία της εργατικής τάξης την αντικατάσταση μιας αστικής κυβέρνησης με μια άλλη κυβέρνηση διαχείρισης, «αντιμνημονιακή», της ανάπτυξης της «υγιούς επιχειρηματικότητας», δηλαδή των μονοπωλίων, άρα «αντιμνημονιακής» υποταγής των εργαζομένων στο κεφάλαιο. Γι' αυτό και το εγχείρημα είναι επικίνδυνο, παγίδα για την εργατική τάξη, αφού την καλεί να εξαρτήσει τα συμφέροντά της από τα συμφέροντα των καπιταλιστών και να βάλει πλάτη για πολιτική διέξοδο σε όφελός τους, άρα ενάντιά της. Εμφανίζεται με προωθημένη πολιτική αιχμή αλλά είναι συντηρητικό, ως αντικυβερνητικό με επιδίωξη άλλη κυβέρνηση του συστήματος. Στην ηγεσία αυτών των ομοσπονδιών βρίσκονται δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με δυνάμεις της πρώην ΠΑΣΚΕ και νυν «μετανιωμένους» συνδικαλιστές της, δηλαδή κομμάτι της σαπίλας των συνδικαλιστικών ηγεσιών που για δεκαετίες στήριξαν τις στρατηγικές του κεφαλαίου και του ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνησης. Το εγχείρημα έρχεται να υπηρετήσει το στόχο του ΣΥΡΙΖΑ για «την ανάδειξη ενός κέντρου» μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που θα χειραγωγεί το εργατικό κίνημα στις επιδιώξεις του για την απόκτηση της κυβερνητικής εξουσίας, θα το κάνει ένα μοχλό επίδρασης στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, που θα υπηρετεί τις κυβερνητικές του επιδιώξεις. Οι εργάτες να μην παγιδευτούν, να τους γυρίσουν την πλάτη.