Η ένταση προβολής της συναίνεσης, με αφορμή την ψήφιση του νόμου - πλαισίου από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ.- ΔΗΣΥ (Ντ. Μπακογιάννη), ξεπερνά κατά πολύ την ταύτιση του συνόλου του αστικού πολιτικού κόσμου σε έναν κυβερνητικό νόμο. Αλλωστε, δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος νόμος που ψηφίζεται και από άλλα αστικά κόμματα εκτός από το κυβερνητικό. Η συγκεκριμένη εξέλιξη έδειξε και τυπικά ότι τα αστικά κόμματα ταυτίζονται στρατηγικά, γεγονός που το ΚΚΕ αποκαλύπτει από τότε που ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που ψήφισε και ο ΣΥΝ. Η «συναίνεση» δείχνει ότι στην πολιτική ζωή αναμετρώνται δυο στρατηγικές που αντανακλούν την πραγματική ταξική αντίθεση συμφερόντων. Από τη μια η ενιαία στρατηγική των αστικών κομμάτων που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, την εξουσία του, ανεξαρτήτως θώκου. Από την άλλη, η στρατηγική του ΚΚΕ που υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με τη λαϊκή συμμαχία για την οργάνωση της πάλης ενάντια στα μονοπώλια και την ανατροπή τους, την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου ως μονόδρομο για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Ξανατροφοδοτείται η προπαγάνδα αναγκαιότητας συναίνεσης των αστικών κομμάτων στα πλαίσια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, επιδιώκοντας την ολοκληρωτική υποταγή και χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, την ενίσχυση της εξουσίας των μονοπωλίων, την αντιμετώπιση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και των δυσκολιών διαχείρισης της κρίσης για το κεφάλαιο. Η εργατική τάξη, ο λαός, να μη συναινέσουν σε ένα ακόμη όπλο αντιλαϊκού πολέμου. Να εγκαταλείψουν τα αστικά κόμματα, να οργανωθούν στη λαϊκή συμμαχία, να συμπορευτούν με το ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.