Η συνεχιζόμενη αντιλαϊκή επίθεση στους εργαζόμενους έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Αυτό είναι σίγουρο και όλο και περισσότερο μπορεί να γίνεται ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι διατυπώνουν με σαφήνεια τις απαιτήσεις τους, με στόχο την ανάκαμψη των κερδών τους, την έξοδο από την κρίση προς όφελός τους. Ο δρόμος της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, της περίφημης καπιταλιστικής ανάπτυξης, για την οποία κόπτονται η συγκυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει τα δικά του αντιλαϊκά προαπαιτούμενα. Το αντιλαϊκό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια, η περαιτέρω αμφισβήτηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης, το άνοιγμα αγορών, η περαιτέρω εμπορευματοποίηση σε τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, όλα αυτά είναι προϋποθέσεις για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, τη στήριξη της δράσης του κεφαλαίου. Αυτές τις ανάγκες η ΕΕ τις μεταφράζει σε κατευθύνσεις που αποτυπώνει στα Σύμφωνα Σταθερότητας, στις Συνθήκες και Αποφάσεις της, στις περίφημες Στρατηγικές της, θωρακίζοντας συνολικά τα ευρωπαϊκά μονοπώλια στο πλαίσιο του σκληρού διεθνούς ανταγωνισμού. Οι μηχανισμοί επιτήρησης και εποπτείας, στην πραγματικότητα, αποτελούν εργαλεία ελέγχου στην προώθηση αυτής της πολιτικής.

Είναι λοιπόν καθαρό ότι ανεξάρτητα με το πώς θα εξελιχθεί η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με την τρόικα, ανεξάρτητα αν πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη έξοδος από το μνημόνιο, αν η Ελλάδα βγει ή όχι στις αγορές, αν «κουρευτεί», επιμηκυνθεί ή όχι το χρέος, αν αλλάξει ή όχι, για τον ελληνικό λαό δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ουσιαστικό, γιατί οι απαιτήσεις του κεφαλαίου, τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της ΕΕ θα είναι εδώ και αυτά θα καθορίζουν την κυβερνητική πολιτική, όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση, ό,τι και αν διακηρύσσει σήμερα. Αλλωστε, οι «απευθείας διαπραγματεύσεις», για τις οποίες κομπάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, με κέντρα του κεφαλαίου και ιμπεριαλιστικών οργανισμών αποσκοπούν στο να αμβλύνουν επιφυλάξεις και δισταγμούς στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καταφέρει να υπηρετήσει τις ίδιες αντιλαϊκές στοχεύσεις καλύτερα από τη ΝΔ, έχοντας επίσης εξασφαλίσει και τη λαϊκή συναίνεση.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, γίνεται κατανοητό ότι η κυβερνητική εναλλαγή, η αντικατάσταση της σημερινής κυβέρνησης από μιαν άλλη στο έδαφος του σημερινού δρόμου ανάπτυξης του κεφαλαίου και της ΕΕ, η αντικατάσταση ενός μείγματος διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής από ένα άλλο δεν πρόκειται να βάλει τέρμα στη σημερινή κατάσταση. Εξάλλου το προηγούμενο διάστημα οι υποσχέσεις τους απέναντι στο λαό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ψίχουλα, που ούτε στο ελάχιστο δεν μπορούν να απαντήσουν στη μεγάλη απώλεια εισοδήματος και δικαιωμάτων που βίωσαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια. Η διαχείριση της ακραίας φτώχειας και ανεργίας, το κουκούλωμα και όχι η επίλυση οξυμένων λαϊκών προβλημάτων αυτά μπορούν να προσφέρουν, αυτά τα όρια βάζουν οι αντοχές της οικονομίας (δηλαδή του κεφαλαίου), οι ισοσκελισμένοι κρατικοί προϋπολογισμοί.

Η εργατική - λαϊκή απάντηση σ' αυτήν την αντιλαϊκή επίθεση πρέπει να δοθεί στοχεύοντας πρώτα απ' όλα τον αθέατο αντίπαλο, που είναι το κεφάλαιο, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η εργοδοσία, η ΕΕ, η εξουσία τους, αλλά και τα κόμματα και οι κυβερνήσεις που τον υπηρετούν. Η απεργία στις 27 Νοέμβρη, που με κραυγαλέο τρόπο υπονομεύουν τόσο ο παλιός κυβερνητικός συνδικαλισμός όσο και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, η αντιπαράθεση με την εργοδοσία παντού μπορεί να στείλει ένα μήνυμα, να αποτελέσει ένα βήμα, αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο την παρακαταθήκη που άφησε το μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη. Να αποτελέσει ένα ακόμα λιθαράκι στην προσπάθεια για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας.

Σήμερα, λοιπόν, για το λαό δεν κρίνεται ποια κυβέρνηση, με ποιον πυρήνα, τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ κ.λπ., θα είναι η επόμενη κυβέρνηση διαχείρισης του αντιλαϊκού δρόμου. Αυτό που κρίνεται είναι αν θα μπορέσει ο ίδιος ο λαός, το εργατικό - λαϊκό κίνημα να γίνει πραγματική «αξιωματική αντιπολίτευση» σήμερα, για να μπορέσει να έχει την εξουσία αύριο. Κι αυτό χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ παντού.