Ολη η φιλολογία για τις επενδύσεις, μπροστά στις οποίες η εργατική τάξη οφείλει να στέκει σαν χάνος με ανοιχτό το στόμα και για την προώθηση των οποίων οι εργάτες καλούνται να πέσουν στα γόνατα, είναι ένα παιχνίδι στο γήπεδο του αντίπαλου. Την ώρα που ο αντίπαλος βαρά τον ταμπουρά και παρουσιάζει εντυπωσιακά νούμερα - παράδειγμα οι εφοπλιστές - όσοι μένουν έκθαμβοι είναι υποχρεωμένοι στη συνέχεια μαζί με το πανηγύρι για τις επιτυχίες του καπιταλιστή να χειροκροτήσουν και το χαμό των εργατών - κι εδώ πάλι με παράδειγμα τους εφοπλιστές έχουν πολλά να μαρτυρήσουν οι ναυτεργάτες, που βλέπουν τη δύναμη του στόλου να αυξάνει και τον εαυτό τους να εξαφανίζεται.

Με μια εντελώς άλλη ματιά στα πράγματα, ορίζουμε τον αγώνα στο δικό μας γήπεδο, ξεκινώντας από τις ανάγκες του λαού, μιλάμε για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας σε όλους τους παραγωγικούς τομείς, όταν φεύγει από τη μέση η ιδιοκτησία του καπιταλιστή στα μέσα παραγωγής, όταν το υπερπροϊόν της κοινωνικής εργασίας γίνεται κοινό κτήμα και όχι ιδιοποιημένο κέρδος.

Με αυτόν, τον άλλο προσανατολισμό, αντιμετωπίζουμε και τις εκκλήσεις να διαλέξουμε σε ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο πρέπει να ακουμπά περισσότερο η χώρα (μια μερίδα καπιταλιστών το προτιμά αμερικάνικο, άλλη γερμανικό και πάει λέγοντας).

Για την εργατική τάξη το κρίσιμο είναι με ποια σημαία θα πορευτεί η ίδια. Κι αυτή δεν μπορεί να 'ναι άλλη απ' τη σημαία που σηματοδοτεί τη δική της απελευθέρωση, χωρίς τους καπιταλιστές. Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά του ΚΚΕ με τα άλλα κόμματα, τόσο εκείνα που καθαρά σηκώνουν τη σημαία των καπιταλιστών όσο και τ' άλλα που εμφανίζονται σαν φίλοι του λαού αλλά καλούν την εργατική τάξη να βάλει πλάτη για το ξεπέρασμα της κρίσης, για τη σωτηρία δηλαδή των καπιταλιστών.

Τα ίδια οικονομικά δεδομένα που κινητοποιούν τους αστούς στην επίθεσή τους στα εργατικά δικαιώματα, για την εργατική τάξη είναι η αφορμή για να ενισχύσει τις θέσεις της. Το γεγονός ότι η καπιταλιστική κρίση όλο αναγγέλλεται ότι φτάνει στο τέλος της κι όλο ξαναβουλιάζει, πρέπει να γίνεται αφορμή για να πηγαίνει η συζήτηση στο πρόβλημα που συνιστά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Που ό,τι είχε να δώσει το έδωσε και τώρα είναι υποχρεωμένος να βολοδέρνει από κρίση σε κρίση.

Η εργατική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να ακολουθεί σ' αυτή την πορεία. Πρέπει να αναζητά τα αδύνατα σημεία στο σύστημα για να οξύνει την κρίση, να μην αφήσει το σύστημα να σηκώσει κεφάλι, στο μέτρο των δικών της δυνατοτήτων.

Ασφάλιση, ανεργία, συμβάσεις είναι τρεις τομείς που αναδεικνύουν από τη μια την επικινδυνότητα του συστήματος κι από την άλλη την υπεροχή μιας άλλης οικονομίας χωρίς τους καπιταλιστές. Το κόψιμο των συντάξεων πάει μαζί με τη δουλειά ως το θάνατο για να μπορούν οι καπιταλιστές να εκμεταλλεύονται το κεφάλαιο που πάει για την ασφάλιση. Η ανεργία είναι έκφραση της καταστροφής εργατικής δύναμης στην οποία αναγκαστικά καταφεύγει το κεφάλαιο πιέζοντας για αυξημένα κέρδη με ένταση της παραγωγικότητας. Οι τσακισμένοι μισθοί είναι μονόδρομος για να αυξηθεί το ποσοστό κέρδους.

Στον αντίποδα, η λαϊκή οικονομία στρέφεται στην κάλυψη των όλο και διευρυμένων ανθρώπινων αναγκών, θέλει εργατικά χέρια, αξιοποιεί τα επιτεύγματα της τεχνικής για την αύξηση της παραγωγικότητας για να καλύψει λαϊκές ανάγκες και σ' αυτά τα πλαίσια επιτρέπει όλο το προϊόν της εργασίας να κατευθύνεται στη λαϊκή ευημερία, μεγεθύνει τον ελεύθερο χρόνο για να μπορεί ο άνθρωπος να αναπτύσσει πολύπλευρα την προσωπικότητά του.

Αυτήν την προοπτική προσπαθεί να σβήσει από το χάρτη η αστική τάξη με αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, με πολιτικά αναχώματα που από κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα οδηγούν την εργατική τάξη σε παράταση της υποταγής.

Να γιατί υποχρεωτικά στο εργατικό - λαϊκό κίνημα μπαίνει επιτακτικά θέμα με ποια σημαία εξαρχής προχωρά.

Το ΚΚΕ θαρρετά καλεί την εργατική τάξη να σηκώσει ψηλά τη δική της σημαία. Η κοινωνική συμμαχία που χτίζεται με πυρήνα το ταξικό κίνημα μέσα στους χώρους δουλειάς, παντού όπου ζει η εργατική τάξη, σ' αυτό το δρόμο κινείται.