Βεβαίως, ούτε ο Αλ. Αλαβάνος ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας «σχέδιο Β» αναφέρονται σε κάποια εναλλακτική πολιτική πρόταση προς όφελος του λαού. Αναφέρονται στη διαχείριση μιας πραγματικότητας που είναι πιθανόν να διαμορφωθεί, με δεδομένους τους οξύτατους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ, τις φυγόκεντρες τάσεις που καταγράφονται, τη δυσκολία διαχείρισης της κρίσης. Μιας πραγματικότητας, όμως, εντός και επί τα αυτά του πλαισίου που γέννησε τον εφιάλτη τον οποίο ζουν σήμερα οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Εντός της ΕΕ και με ακλόνητη, κυρίαρχη, την εξουσία των μονοπωλίων. Τους απασχολεί η «μετάβαση» σε ένα άλλο νόμισμα, εάν προκύψει, να γίνει με τους καλύτερους δυνατούς όρους για την ντόπια αστική τάξη και ταυτόχρονα με όρους χειραγώγησης του λαού, με την αυταπάτη ότι κάτι τέτοιο θα αποδώσει οφέλη για τον ίδιο, έστω μακροπρόθεσμα, όπως λέει ο Αλαβάνος. Το γεγονός ότι χώρες με εθνικά νομίσματα δεν υστερούν, απεναντίας, στην επίθεση σε βάρος των λαών τους, καταρρίπτει τους ισχυρισμούς τους. Γιατί είτε με ευρώ, είτε με δολάριο, είτε με δραχμή τα κέρδη των μονοπωλίων θα απαιτούν ένταση της σημερινής βαρβαρότητας που ζουν οι λαοί.