Η ΓΣΕΕ, στην ανακοίνωσή της ενόψει της πανευρωπαϊκής ημέρας δράσης που είχε κηρύξει η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), κατέληγε ως εξής: «Τα συνδικάτα της Ευρώπης με μια φωνή και έντονη δράση απαιτούν: Να ανατραπούν οι πολιτικές λιτότητας και περικοπών - Να προωθηθεί η ανάπτυξη, η απασχόληση και η κοινωνική συνοχή - Ευρώπη των λαών και όχι των τραπεζιτών». Αν και τα παραπάνω μπορεί να είναι εύηχα, καλό θα ήταν οι εργαζόμενοι να αναρωτηθούν τι ακριβώς λένε αυτά τα συνθήματα. Για παράδειγμα, λένε «να προωθηθεί η ανάπτυξη», αλλά δε μιλάνε για ποια ανάπτυξη. Λένε «να ανατραπούν οι πολιτικές λιτότητας και περικοπών», αλλά δε λένε πώς αυτό θα γίνει. Μιλάνε «για απασχόληση και κοινωνική συνοχή», αλλά δε διευκρινίζουν τι είδους «απασχόληση» και τι σημαίνει «κοινωνική συνοχή».

Υπάρχει ένα κρισιμο ζήτημα: Η ανάπτυξη θα είναι ή προς όφελος του εργαζόμενου λαού ή προς όφελος των μονοπωλίων. Δεν υπάρχει «ολίγον καπιταλισμός», όπως δεν υπάρχει και «ολίγον έγκυος». Σε αυτό το πλαίσιο, είναι κενό περιεχομένου το σύνθημα «να ανατραπούν οι πολιτικές λιτότητας και περικοπών», αν δε συνοδεύεται από πάλη ενάντια στα μονοπώλια και την οργάνωση της παραγωγής με άξονα τα δικά τους συμφέροντα. Από μόνες τους, φράσεις - συνθήματα ενάντια στη «λιτότητα», με τον τρόπο δηλαδή που τα χρησιμοποιούν ΓΣΕΕ και ΣΕΣ, εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους. Δεν αρκεί κάποιος να ξορκίζει τα μνημόνια και να μιλά γενικά και αόριστα για «ανάπτυξη» ή για «απασχόληση». Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να εξηγήσει τι είδους ανάπτυξη θέλει ή τι είδους απασχόληση θέλει. Διότι για απασχόληση μιλούν και η τρόικα, και η ΕΕ, και η συγκυβέρνηση. Μόνο που η απασχόληση στην οποία ομνύουν έχει μισθούς των 300 ευρώ, υποαπασχόληση και συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων.

Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, καλούνται να αναλογιστούν τι είδους ανάπτυξη θέλουν. Ανάπτυξη για το λαό ή για τα μονοπώλια; Τι είδους εργασία θέλουν; Με δικαιώματα και αξιοπρέπεια ή με μισθούς πείνας και τον εφιάλτη της ανεργίας να καραδοκεί; Σε αυτά τα ζητήματα δεν υπάρχουν «γκρίζες ζώνες». Υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης της χώρας και οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να επιβάλουν αυτόν που είναι προς όφελός τους. Μέσα από ταξικά προσανατολισμένη οργάνωση και πάλη, αλλά και απομόνωση όσων θολώνουν τα νερά και στηρίζοντας τα μονοπώλια βγαίνουν και μιλάνε γενικά για «ανάπτυξη»...