Αφερέγγυοι και επικίνδυνοι | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Αφερέγγυοι και επικίνδυνοι

Οι πολιτικές εξελίξεις και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, δεν αποκαλύπτουν μόνο την κοινή στρατηγική των δυο βασικών πυλώνων του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά εκθέτουν ταυτόχρονα τον επιζήμιο για το κίνημα ρόλο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ορισμένα παραδείγματα:

Ανάγοντας τη στάση τους απέναντι στο μνημόνιο σε κεντρικό στοιχείο της κριτικής του προς τα άλλα κόμματα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τη ΝΔ ότι «ξεκίνησε νωρίτερα από όσο μπορούσαμε να φανταστούμε τις εκπτώσεις», καθώς «αρχικά αποδέχτηκε τη δανειακή σύμβαση που όλο το προηγούμενο διάστημα κατηγορούσε και στο τέλος αποδέχεται και τα δεινά των σκληρών μέτρων που αυτή θα αποφέρει». Μ' αυτόν τον τρόπο αφήνει χώρο στις λαϊκές συνειδήσεις να αθωώσουν τη ΝΔ για το ρόλο που έπαιζε όσο καιρό δημαγωγούσε κατά του μνημονίου, αλλά στήριζε την πλειοψηφία των μέτρων που προέβλεπε και με συνέπεια υπηρετούσε τη στρατηγική που το επιβάλλει.
Εξηγεί τη συγκυβέρνηση σαν επιλογή του Γ. Παπανδρέου να φορτώσει στη ΝΔ μέρος της ευθύνης για τα μέτρα, απαλείφοντας σκόπιμα τον παράγοντα αστική τάξη και τα σχέδιά της για αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, ώστε πιο αποτελεσματικά να υπηρετούνται τα συμφέροντά της σε συνθήκες κρίσης και να χειραγωγείται ο λαός.
Με αφορμή τις παρεμβάσεις από τους εταίρους της κυβέρνησης στην ΕΕ, μιλάει αποπροσανατολιστικά για «υποτέλεια» της χώρας και «εθελόδουλες» κυβερνήσεις. Κρύβει ότι στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών οικονομιών και με δεδομένη την ανισομετρία, η αστική τάξη αγωνίζεται να διαφυλάξει και να ισχυροποιήσει την εξουσία της. Κυβέρνηση και ΕΕ πασχίζουν μαζί να σώσουν το κεφάλαιο, και στη βάση αυτή καθορίζουν τις αποφάσεις τους, με ανισότιμους βέβαια όρους, λόγω της ανισομετρίας που δε γιατρεύεται στον καπιταλισμό.
Εκφράζει φόβους για «κοινωνική διάλυση», ζητώντας επί της ουσίας «λύσεις» εντός του αστικού συστήματος, που θα εμπεδώνουν την ταξική συνεργασία, πριν οξυνθεί επικίνδυνα η ταξική πάλη και ριζοσπαστικοποιηθεί. Το κήρυγμα της «κοινωνικής συνοχής» είναι εκφυλιστικό για το κίνημα, που με όρους μαζικής πολιτικής πάλης έχει συμφέρον να μεγαλώσει τα ρήγματα στην αστική διαχείριση.
Καλεί σε «διαπραγμάτευση» με τους Ευρωπαίους εταίρους εντός της λυκοσυμμαχίας, λέγοντας ότι «η χώρα μας, παρά τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται, έχει τεράστιες διαπραγματευτικές δυνατότητες». Ο καημός του είναι να παραμείνει η χώρα στο «σκληρό πυρήνα του ευρώ». Γι' αυτό κάθε πρόταση που καταθέτει κινείται στα όρια της Ευρωένωσης και ταυτίζεται με τις επιδιώξεις μερίδων του κεφαλαίου, πολλές φορές και των πιο κυρίαρχων απ' αυτές.
Μ' αυτό το περιεχόμενο καλεί σε αντιμνημονιακό «συνασπισμό εξουσίας», καταθέτοντας διαρκώς την ανησυχία του «για την ευρωπαϊκή συνοχή και την ευρωπαϊκή οικονομία στο σύνολό της». Θεωρεί το «αντιμνημονιακό μπλοκ» εγγυητή της παραμονής της χώρας στο ευρώ και στην ΕΕ, αφού, όπως λέει ο επικεφαλής του, «είναι σημαντικό να καταλάβει ο ελληνικός λαός, ότι αν υπάρχει ένας δρόμος διάλυσης του ευρώ, αυτός είναι (...) που έχει ανοίξει με τα Μνημόνια». Δηλαδή, εκλογική και κυβερνητική σύμπραξη για να μη διαλυθεί η ΕΕ και η Ευρωζώνη. Αυτό ζητάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας το λαό να βάλει μόνος του το κεφάλι στον ντορβά.

Π.