Το παράδειγμα της Ιρλανδίας επικαλείται με ένταση τις τελευταίες μέρες η ηγεσία της ΝΔ προκειμένου να καταδείξει ότι η αναθεώρηση των όρων του μνημονίου είναι «όχι μόνο αναγκαία αλλά και εφικτή». Ακριβώς όμως το παράδειγμα της Ιρλανδίας καταδεικνύει ότι η αναθεώρηση των όρων του μνημονίου που επιζητά και πιέζει η ηγεσία της ΝΔ είναι στην κατεύθυνση της λήψης πιο «γενναίων» φιλομονοπωλιακών μέτρων στο όνομα της ανάπτυξης, όπως αυτά που έχουν ληφθεί εδώ και χρόνια στον άλλοτε «κελτικό τίγρη», τα οποία όμως το μόνο που κατάφεραν ήταν να εκτοξεύσουν τα κέρδη των πολυεθνικών και να επιταχύνουν την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, οδηγώντας σε πιο βαθιά εξαθλίωση τον ιρλανδικό λαό. Προκειμένου να καταστήσει ελκυστική μια αναθεώρηση του μνημονίου και να αποκρύψει το βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα της, η ηγεσία της ΝΔ προβάλλει επιλεκτικά δύο όρους που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο που υπέγραψε η κεντροδεξιά κυβέρνηση του Εντα Κένι με την τρόικα: Πρώτον ότι «κατάφερε να αυξήσει το ελάχιστο ωρομίσθιο στα επίπεδα της προ του μνημονίου εποχής» και δεύτερον «να μειώσει ισόποσα τις (εργοδοτικές) ασφαλιστικές εισφορές». Πρόκειται, βέβαια, για συνειδητή εξαπάτηση. Η αύξηση του ωρομισθίου κατά 1 ευρώ αφορά μόνο 60.000 εργαζόμενους, ενώ ταυτόχρονα οι εργοδοτικές εισφορές θα μειωθούν κατά 50%, θα καταργηθούν κυριακάτικες υπερωρίες, οδοιπορικά κ.ο.κ. Φυσικά, αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο σύνολο των βάρβαρων μέτρων που περιλαμβάνονται στο «ιρλανδικό» μνημόνιο και μεταξύ άλλων περιλαμβάνει απολύσεις 25.000 εργαζομένων στο Δημόσιο μέσα σε μια τριετία, άγριες περικοπές κοινωνικών δαπανών ύψους 6 δισ. ευρώ, νέο πακέτο λιτότητας ύψους 3 δισ. ευρώ κ.ο.κ.