Δεν πρόλαβε να ψηφιστεί το νομοσχέδιο που ενταφιάζει τις συλλογικές συμβάσεις και επιβάλλει μεροκάματα και μισθούς φτώχειας και η κυβέρνηση έσπευσε να εξαγγείλει μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τις επιχειρήσεις που θα φτάνει το 25%. Επί της ουσίας, εξήγγειλε ότι οι πόροι του ΙΚΑ - στο οποίο εντάχθηκε πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των μισθωτών του ιδιωτικού αλλά και του δημόσιου τομέα - από εδώ και πέρα θα μειωθούν κατά το 1/4. Στον αντίποδα, η εργοδοσία θα εξοικονομήσει τουλάχιστον πέντε ποσοστιαίες μονάδες επί του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους, εξασφαλίζει ταυτόχρονα τη δυνατότητα να φορτώσει μέρος από τα βάρη της κρίσης στα Ταμεία και δημιουργεί προϋποθέσεις ανάκαμψης και κερδοφορίας μετά την έξοδο απ' αυτή.

Η μείωση των μισθών και η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών προεξοφλούν ταυτόχρονα και νέα υπονόμευση των συντάξεων που θα λαμβάνουν οι συνταξιούχοι με το «νέο σύστημα», δεδομένου ότι οι συντάξεις αυτές θα υπολογίζονται με βάση τις εισφορές ολόκληρου του εργάσιμου βίου. Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, η ορθότητα της εκτίμησης ότι η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση του περασμένου καλοκαιριού οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε συντάξεις στο ύψος των σημερινών προνοιακών επιδομάτων.

Το συμπέρασμα και από τις τελευταίες εξελίξεις είναι προφανές. Η επίθεση στα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα δεν έχει ημερομηνία λήξης. Τα προσχήματα και τα άλλοθι από τους κυβερνώντες μπορεί να αλλάζουν, η στόχευση όμως παραμένει η ίδια. Να πληρώσει ο λαός. Αυτή η εντολή της πλουτοκρατίας καθοδηγεί την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και όλους τους συνοδοιπόρους τους. Πρέπει να γίνει συνείδηση: Η κατεδάφιση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων δε θα σταματήσει. Ο Γολγοθάς για τους εργαζόμενους δεν έχει τέλος. Οι μόνοι που μπορούν να σταματήσουν την ολέθρια αυτή πορεία είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους. Και έχει μεγάλη σημασία για το περιεχόμενο αυτών των αγώνων και την τακτική του κινήματος, η σωστή και ρεαλιστική αποτίμηση του χαρακτήρα των μέτρων. Τώρα δε χωρά καμιά αυταπάτη. Σε συνθήκες κρίσης, σε συνθήκες όξυνσης όλων των ανταγωνισμών η πλουτοκρατία επιδιώκει να ισοπεδώσει τα πάντα. 'Η εμείς ή αυτοί. `Η τα μονοπώλια ή ο λαός. Αυτή είναι σήμερα η ιστορική πρόκληση που μπαίνει εκ των πραγμάτων μπροστά στους εργαζόμενους σε όλα τα λαϊκά στρώματα.

Γι' αυτό αντίστοιχη με την πρόκληση και το τι κρίνεται, πρέπει να είναι και η απάντηση των εργαζομένων. Η απάντηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ενισχύοντας τη συσπείρωση της εργατικής τάξης, δυναμώνοντας τους δεσμούς των συνδικάτων με τους εργαζόμενους, βελτιώνοντας αποφασιστικά τη λειτουργία τους, πρέπει τώρα να γίνουν άλματα στην οργάνωση της πάλης. Οργάνωση που θα αγκαλιάζει όλες τις μορφές, θα ωθεί νέες δυνάμεις στον αγώνα. Ο εμπλουτισμός με νέες μορφές, με πρωτοβουλίες που θα καλύπτουν όλους τους χώρους που ζει και εργάζεται η εργατική τάξη, που «προκαλούν» εργατικές μάζες να συμμετέχουν, είναι σήμερα ένα από τα στοιχήματα των ταξικών σωματείων. Γιατί η ισχυροποίηση του ταξικού πόλου, η ήττα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, σε συνάρτηση με τη μαζικοποίηση των ταξικών συνδικάτων είναι σήμερα όρος απαράβατος, για να δοθούν με αξιώσεις οι ταξικές μάχες που είναι μπροστά μας. Για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της λαϊκής οικογένειας, κόντρα στα μονοπώλια.