Οι πάντες, κόμματα - κυβερνήσεις, βιομήχανοι - τραπεζίτες, εγχώρια και διεθνή κέντρα οικονομικών μελετών, αναφέρονται στην κρίση και μάλιστα ότι ψάχνουν να βρουν το δρόμο για το ξεπέρασμά της. Και δημιουργούν εντυπώσεις πως υπάρχουν και εναλλακτικοί, αποτελεσματικοί τρόποι ξεπεράσματος της κρίσης π.χ. πιο «ανθρώπινο Μνημόνιο», «πράσινη - οικολογική ανάπτυξη» κ.τ.λ.

Ποιο είναι όμως το κοινό στη σκέψη τους: Οτι «αφού η κρίση είναι δεδομένη, χρειάζεται από όλους μαζί, μια εθνική προσπάθεια για να ξεπεραστεί»! Αρα χρειάζονται θυσίες και να συζητήσουμε «ποιες θυσίες, που θα πιάσουν τόπο»! Αυτό λέει η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ., οι «αμφισβητίες» του ΠΑΣΟΚ και άλλοι.

Εκεί αρχίζουν οι συζητήσεις: Να μπει αυτός ο φόρος ή άλλος; Τώρα ή σε λίγους μήνες; Να κοπεί αυτό ή το άλλο επίδομα; Σε ποιον να πωληθεί αυτό ή το άλλο πακέτο μετοχών του Δημοσίου, να πουληθεί σε ελληνική ή σε ξένη τράπεζα;

Είναι διλήμματα της αστικής πολιτικής, όχι όμως των λαϊκών αναγκών.

Δηλαδή, είναι παγίδα ότι από κάποια μέτρα, από κάποια πολιτική διαχείρισης της κρίσης, μπορούν να προκύψουν και οφέλη για μισθωτούς - συνταξιούχους - αυτοαπασχολούμενους, μαζί με τα οφέλη των βιομηχάνων - τραπεζιτών - εφοπλιστών, μαζί με τα οφέλη του κράτους τους, ότι μπορεί τάχα να φέρει λαϊκό όφελος μια καλύτερη κρατική διαχείριση εσόδων - εξόδων, μια καλύτερη σχέση των αστικών κομμάτων με τους φυσικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου...

Αυτή είναι η βάση της απάτης που παρουσιάζεται με παραλλαγές: Οτι τα προβλήματα της καπιταλιστικής οικονομίας είτε είναι σε φάση ανάπτυξης είτε σε φάση ύφεσης, είναι κοινά, εθνικά κι όχι ταξικά, αλλά χρειάζονται καλούς διαχειριστές.

1η αλήθεια: Καμιά θυσία, καμιά ανάκαμψη ΔΕΝ πρόκειται να ελαφρύνει τις λαϊκές δυνάμεις.

Φυσικό είναι κάποιος να σκεφτεί: «Καλύτερα δε ζούσα πριν την περικοπή της σύνταξης, του 13ου, 14ου, πριν το πάγωμα μισθών»; Και έτσι είναι! Αλλά καλύτερα ζούσε πριν 5-10 χρόνια σε σχέση με πριν ένα χρόνο. Και η αλήθεια είναι ότι αυτήν την προοπτική της συνεχούς επιδείνωσης για τη λαϊκή πλειοψηφία, το ΚΚΕ και την είχε προβλέψει και την είχε αποκαλύψει, ήδη από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, το 1991.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πολιτική των περικοπών έχει εφαρμοστεί ήδη στη Γερμανία χωρίς ανάλογο Μνημόνιο και ισχύει και σε φάση ανάκαμψης. Επίσης οι ΗΠΑ πέρασαν σε φάση αναζωογόνησης με αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας.

Σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, η τάση είναι να πληρωθεί λιγότερο ο μισθωτός, να πάρει ακόμα λιγότερα από το κράτος σε δημόσιες υπηρεσίες, σε Κοινωνική Ασφάλιση κ.τ.λ. Δηλαδή, να γίνει φθηνότερο εμπόρευμα, για να συναγωνίζεται το αντίστοιχο εμπόρευμα «μισθωτός» από την Ινδία, την Κίνα, τη Βραζιλία, τη Ρωσία που είναι εξευτελιστικά φθηνό.

Με αυτόν τον τρόπο εξομαλύνθηκαν ορισμένες διαφορές στην αγορά εργατικού δυναμικού μεταξύ του δυτικού και ανατολικού τμήματος της Γερμανίας, μεταξύ πολιτειών των ΗΠΑ: Εξομαλύνονται προς τα κάτω!

Αυτήν την αλήθεια, που αποκαλύπτει το ΚΚΕ, η αστική εξουσία τη φοβάται, γιατί γνωρίζει ότι τέτοια ταξική συνείδηση οδηγεί και σε ανάλογη ταξική πάλη.

Το συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσουμε:

1) Η κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Μύθος είναι το ξεπέρασμά της στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ. Η ανάκαμψή τους είναι αναιμική και ασταθής και συνοδεύεται με επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων, π.χ. στη Γαλλία.

2) Είναι κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου. Δηλαδή κρίση, γιατί παράχθηκε - συγκεντρώθηκε πολύ κεφάλαιο κι όχι γιατί λείπουν πόροι, γιατί δεν υπάρχει ρευστότητα ή γιατί δε λειτουργεί καλά το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν έχει διαφάνεια ή οτιδήποτε άλλο.

Ολα αυτά υπάρχουν ως εκδηλώσεις της κρίσης υπερπαραγωγής κεφαλαίου.

Η αλήθεια είναι ότι οξύνθηκε η αντίθεση, από τη μια να είναι κοινωνική η εργασία, από την άλλη, το προϊόν της (ως εμπορεύματα, ως χρήματα από την πώλησή τους, ως πλούτος) να πηγαίνει σε λίγα χέρια.

Ολοι οι φορείς της εξουσίας του κεφαλαίου επιδιώκουν να ενοχοποιήσουν εργατοϋπαλλήλους και αυτοαπασχολούμενους, που ζουν όπως κι ένας μέσος μισθωτός, ότι δήθεν ξόδευαν περισσότερα απ' όσα παρήγαγαν, γι' αυτό τώρα υποχρεωτικά πρέπει να γίνουν κάποιες θυσίες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη, αν και δεν είναι τόσο καινούργια (βλέπε «αποταμίευση»).

Ποια είναι η σπατάλη στη λαϊκή κατανάλωση;

Το καρκινογόνο νερό που πίνουμε μολυσμένο από τα ανεξέλεγκτα απόβλητα των βιομηχανιών, τα δίδακτρα στα φροντιστήρια και στις ιδιωτικές σχολές, οι πληρωμές μας στις αναγκαστικές επισκέψεις στα ιδιωτικά ιατρεία και κέντρα υγείας, οι υπέρογκοι φόροι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, της τηλεπικοινωνίας, στα καύσιμα, τα πανάκριβα τρόφιμα;

Ο λαός ευθύνεται για τις τιμές των εμπορευμάτων, που έχουν μέσα τους το καπιταλιστικό κέρδος;

Σε οποιαδήποτε φάση της οικονομίας, σπατάλη κάνουν οι κεφαλαιοκράτες και το πολιτικό προσωπικό τους κι όχι οι λαϊκές δυνάμεις.

Και στη φάση της κρίσης, πάλι υπάρχουν κέρδη, έστω και αν σε όγκο είναι λιγότερα από πριν, υπάρχει συσσωρευμένος πλούτος στους καπιταλιστές. Και σε αυτή τη χρονιά, οι μισές από τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο επιχειρήσεις είχαν κέρδη.

Αλλο ψέμα είναι ότι «θυσίες χρειάζονται γιατί η Ελλάδα είναι μικρή» («φτωχή» έλεγαν παλιότερα), «πώς ν' αντεπεξέλθει στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία»; Αρα χρειάζονται θυσίες για να συγκεντρωθούν πόροι...

Η «φτωχή Ελλάδα» είναι 1η παγκοσμίως στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, αλλά την πρωτιά της δεν τη μοιράζεται με τους ναυτεργάτες, με τον ελληνικό λαό, δεν έγιναν φθηνότερα τα εισιτήρια στις ακτοπλοϊκές, δεν έρχονται φθηνότερα τα εισαγόμενα στην Ελλάδα.

Ας θυμηθούμε ότι η «φτωχή» Ελλάδα, που σήμερα πουλά τα κρατικά ομόλογα με μεγάλο επιτόκιο στη διεθνή αγορά κεφαλαίου, μόλις πριν λίγα χρόνια, σε φάση ανάπτυξης, οι τράπεζές της είχαν το μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους, γιατί είχαν τις μεγαλύτερες διαφορές μεταξύ επιτοκίου καταθέσεων και επιτοκίου χορηγήσεων, σε βάρος βέβαια των λαϊκών καταθέσεων.

Γίνονται περικοπές στις συντάξεις, γιατί δήθεν δεν υπάρχουν αποθεματικά στα ασφαλιστικά Ταμεία. Τι έγιναν, όμως, τα αποθεματικά των Ταμείων, όταν, στο όνομα της ανάπτυξης, έγιναν μετοχές και ομόλογα και τώρα οι τράπεζες πέρασαν σε μεγάλο βαθμό τα απαξιωμένα χαρτιά στα ασφαλιστικά ταμεία...

Τι υποστήριζε τότε το ΚΚΕ; Ηταν το μόνο κόμμα που αντιτάχθηκε, που υποστήριζε ότι τα αποθεματικά μπορούν να αξιοποιούνται μόνο από την ΤτΕ με επιτόκιο μια ποσοστιαία μονάδα πάνω από τον πληθωρισμό.

Τώρα το νέο κυβερνητικό σχήμα του ΠΑΣΟΚ, ανταποκρινόμενο στις παρατηρήσεις - πιέσεις, π.χ. του ΣΕΒ, υποστηρίζει ότι θα γίνει πιο αποτελεσματικό στο σκέλος της ανάπτυξης.

Είναι ψέμα από τη σκοπιά του εργατικού και λαϊκού συμφέροντος ότι η «πράσινη ανάπτυξη», που υπόσχεται, θα αντισταθμίσει τη μεγάλη συρρίκνωση κλάδων της μεταποίησης, αγροτικών προϊόντων, που μαζικά εισάγονται και διευρύνουν το εμπορικό έλλειμμα. Πρώτ' απ' όλα πολύ λίγες είναι οι «νέες θέσεις εργασίας» που μπορούν να φέρουν «πράσινες επενδύσεις», όπως στα φωτοβολταϊκά. Το κυριότερο είναι ότι όλες οι επενδύσεις υποτάσσονται στην παραγωγή για το κέρδος κι όχι για τη λαϊκή ευημερία.

Τι θα συμβεί με το αναπτυξιακό πρόγραμμα;

Με τους δικούς μας υπέρμετρους φόρους (από τη βενζίνη μέχρι τα διόδια) θα χρηματοδοτήσει κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις, δηλαδή θα απαλλάξει κάποιους μεγαλοκαπιταλιστές από φορολογία και ασφαλιστικές υποχρεώσεις, ενώ καταργούνται και αυτά τα επιδόματα ανεργίας.

Παρόμοια λειτουργεί η επιδότηση στην αγροτική παραγωγή, ο πακτωλός των επιδοτήσεων, αποζημιώσεων που προέρχεται από δική μας φορολόγηση, πηγαίνει στους καπιταλιστές - αγρότες, ενώ αποκλείονται οι μικροί και μεσαίοι αγρότες και διπλοχαρατσώνονται στον ΕΛΓΑ.

Τα κίνητρα για τα φωτοβολταϊκά είναι δόλωμα, για να αλλάξει η χρήση της αγροτικής γης, στρώνει το έδαφος για να αλλάξει χέρια η ιδιοκτησία γης, να συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια. Η επιδότηση των φωτοβολταϊκών είναι κίνητρο απόσυρσης από την αγροτική παραγωγή, όπως ανάλογο κίνητρο ήταν και είναι ο αγροτουρισμός.

Κανένα από αυτά δεν αποτελεί σχέδιο, ούτε ισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης, ούτε εξασφάλισης εργασίας και εισοδήματος στον αγροτικό ή άλλο τομέα της οικονομίας.

Αλλο ψέμα - απάτη, που ιδιαίτερα προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, είναι ότι το δημόσιο χρέος είναι η πηγή της κρίσης και όχι το αποτέλεσμά της.

Βολεύεται να ρίχνει όλες τις ευθύνες για την αύξηση του χρέους στη ΝΔ.

Η αλήθεια είναι ότι η μεγαλύτερη αύξηση του χρέους ήρθε από τα Ολυμπιακά έργα, δηλαδή ήρθε σε περίοδο μεγάλων δημοσίων επενδύσεων και αύξησης του ΑΕΠ. Απ' αυτά τα έργα κέρδισαν τα μονοπώλια, σήμερα ξανακερδίζουν με την εκμετάλλευση των υποδομών που άφησαν και σε τούτο το φαγοπότι, βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών, μεγαλεμπόρων, ήταν οι κυβερνήσεις και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, συνολικά κι όχι ως ατομικό παραπάτημα. Τώρα, αν κάποιο στέλεχός τους, κυβερνητικό ή άλλο κρατικό, κέρδισε κάτι παραπάνω δεν αλλάζει την ουσία.

Τότε, ο εργαζόμενος λαός πάλι στριμώχτηκε για χάρη της «ανάπτυξης», που ήταν ανάπτυξη των λίγων.

Θυμηθείτε τι μας έλεγε σ' εκείνη τη «χρυσή εποχή ανάπτυξης - κερδοφορίας» η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ: «Θυσίες για να προσαρμοστεί η ελληνική οικονομία στην Ευρωζώνη».

Το ΚΚΕ ήταν και είναι αξιόπιστο, γιατί προειδοποίησε ότι η περίφημη ανάπτυξη με τα 3, 4 και 5% ούτε σταθερή ούτε λαϊκή θα ήταν.

Τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας ΔΕΝ οφείλονται στην έλλειψη γνώσης, ικανότητας, αξιοπιστίας από τη μεριά των πολιτικών και των τεχνοκρατών, των κομμάτων που έρχονται στην κυβέρνηση, της καλής διαπραγμάτευσης ή υποχωρητικότητας απέναντι στην ΕΕ, στο ΔΝΤ κ,λπ.

Αυτά είναι μύθοι για να ναρκώνεται το πνεύμα, η θέληση και η δράση των λαϊκών δυνάμεων, να χειραγωγείται το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να μετακινείται ως στυλοβάτης, πότε της μιας πότε της άλλης αστικής κυβέρνησης.

Αλήθεια είναι ότι τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι προβλήματα της καπιταλιστικής οικονομίας. Σε γενική κατεύθυνση είναι κοινά με τα προβλήματα μεγαλύτερων οικονομιών, ισχυρών καπιταλιστικών κρατών.

Ούτε το διογκωμένο δημόσιο χρέος ούτε η συρρίκνωση της παραγωγής είναι ελληνικές ιδιαιτερότητες. Δεν υπάρχει πιο χρεωμένο κράτος από τις ΗΠΑ, την υποτιθέμενη κορωνίδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και ισχύος. Η Ιρλανδία, το «οικονομικό θαύμα» - πρότυπο για την Ελλάδα έχει υπερδιπλάσιο δημόσιο χρέος.

Είναι ψέμα οποιαδήποτε υπόσχεση για εξορθολογισμό και ισορροπία στις καπιταλιστικές οικονομίες, με στόχο τη λαϊκή ευημερία.

Ολα είναι υποταγμένα στο καπιταλιστικό κέρδος και όλα διαπερνώνται από την αντίφαση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Αυτό εκφράζεται με το σχεδιασμό του κάθε μονοπωλιακού ομίλου, π.χ. κλείνουν τις μεταποιητικές μονάδες στην Ελλάδα, τις μεταφέρουν στα Βαλκάνια, στην Ασία. Εισάγουν μετά στην Ελλάδα, διατηρώντας τα εμπορικά δίκτυα κι έτσι κερδίζουν περισσότερα.

Χάνει όμως ο εργαζόμενος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο αγρότης, συνολικά χάνει η εγχώρια παραγωγή, διευρύνονται τα ελλείμματα.

Γιατί οι αλευρέμποροι και αλευροβιομήχανοι έσπευσαν να δικαιολογήσουν αύξηση των τιμών στα βιομηχανικά προϊόντα στο όνομα ότι στο μέλλον θα αγοράζουν το εισαγόμενο σιτάρι ακριβότερα, λόγω των καταστροφών στη Ρωσία και ας υπάρχουν σημαντικά αποθέματα όχι μόνο στην Ελλάδα, σε όλη την ΕΕ;

Τι εξορθολογισμός και ισορροπία μπορεί να προκύψει στη λογική του κέρδους; Πώς φθάσαμε να εισάγουμε μαλακό σιτάρι, ενώ μπορούσαμε να έχουμε επάρκεια σε εγχώρια παραγωγή;

Αλλά αυτό απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό, κίνητρα και στόχους για την παραγωγή αγροτικών προϊόντων που προορίζονται για τη σοσιαλιστική και όχι την καπιταλιστική βιομηχανία. Το ίδιο συμβαίνει με το πετρέλαιο, με τα φάρμακα. Το ίδιο κίνητρο οδηγεί σε υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, άχρηστες για την πραγματική προστασία της εδαφικής ακεραιότητας και τη διασφάλιση της ειρήνης.

Μόνη προοπτική λαϊκής ευημερίας είναι να καταργηθεί αυτό το κίνητρο, δηλαδή ν' ανατραπεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να γίνουν λαϊκή ιδιοκτησία, να τεθούν στον κεντρικό σχεδιασμό μαζί με το εργατικό δυναμικό, ειδικευμένο και μη, στην υπηρεσία της λαϊκής ευημερίας.

Οι πολιτικοί του κεφαλαίου παρουσιάζουν την κοινωνική ιδιοκτησία σαν φόβητρο.

ΝΑΙ, να την φοβούνται οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι μεγαλέμποροι αλλά όχι ο αγρότης, αυτός που έχει ένα εμπορικό ή ένα καφενείο και δουλεύει 12-14 ώρες τη μέρα.

Γιατί, η κοινωνική ιδιοκτησία είναι το βάθρο να μην πληρώνει καμιά οικογένεια για την Παιδεία, για την Υγεία, για τους παιδικούς σταθμούς, για τα κέντρα αθλητισμού, φυσικής αγωγής κάθε ηλικίας, δηλαδή για να έχει δωρεάν δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες εξοπλισμένες με σύγχρονα μέσα.

Είναι ρεαλιστικό να αποκτούν όλοι γενική μόρφωση, ειδίκευση τεχνική ή επιστημονική ή καλλιτεχνική ανάλογα με την κλίση τους, την επιλογή τους, να έχουν ανάλογη δουλειά.

Ενα εμπόδιο έχει αυτή η δυνατότητα: Την καπιταλιστική ιδιοκτησία που θρέφεται από τη στέρηση αυτών των δικαιωμάτων.

Σοσιαλιστική βιομηχανία σημαίνει ότι η αγροτική παραγωγή προμηθεύεται από βιομηχανία που παράγει για την κοινωνική ευημερία, και όχι για το καπιταλιστικό κέρδος. Σοσιαλιστική βιομηχανία σημαίνει ότι δε μεσολαβεί το μονοπώλιο ως προμηθευτής αλλά και σαρωτής του προϊόντος του βιοτέχνη, αλλά σχεδιασμένα οδηγείται σε πιο παραγωγική κοινωνική εργασία, με καλύτερους όρους ζωής.

Γι' αυτό συντασσόμαστε με τους βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενους είτε είναι στην αγροτική παραγωγή, είτε στο λιανικό εμπόριο, είτε στη βιοτεχνία, είτε στον τουρισμό - επισιτισμό, όλους αυτούς που ζουν πάνω - κάτω όπως και ο μέσος μισθωτός.

Μόνο η σοσιαλιστική βιομηχανία, δηλαδή η σχεδιασμένη με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, μπορεί να προστατεύσει υγεία και περιβάλλον, γιατί «δεν κοστολογείται» η υγεία του ανθρώπου. Είναι πρόοδος ο άνθρωπος να επιδρά στη φύση, αυτό είναι το περιεχόμενο της εργασίας, αλλά η συνειδητή εξουδετέρωση αρνητικών συνεπειών απαιτεί σχεδιασμένη κοινωνική παραγωγή και όχι παραγωγή για το κέρδος.

Επομένως, το ζήτημα είναι ταξικό - πολιτικό και απαιτεί ανάλογη στάση, απαιτεί ανάλογους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, απαιτεί πλατύ και ορμητικό λαϊκό ποτάμι, οργανωμένη συμμαχία εργατοϋπαλλήλων - αυτοαπασχολούμενων για την ανατροπή, απαιτεί επιμέρους σταθμούς και νίκες σε αυτήν την πορεία.

Και τέτοιος σταθμός και νίκη μπορεί να είναι η πάλη και ψήφος στα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στις Τοπικές - Περιφερειακές Εκλογές.