Η άρχουσα τάξη ανησυχεί. Καθώς η κρίση της ελληνικής οικονομίας βαθαίνει και οι συνέπειες της αντιλαϊκής επίθεσης γίνονται όλο και πιο επώδυνες για τα λαϊκά στρώματα, μεγαλώνει και η δυσκολία της να ενσωματώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Τμήματα του εμπορικού και βιομηχανικού κεφαλαίου, βλέποντας την καθήλωση της οικονομίας σε ένα «φαύλο κύκλο ύφεσης και επίμονων ελλειμμάτων», προβληματίζονται για το κατάλληλο μείγμα αστικής διαχείρισης. Προσπαθούν με προτάσεις των φορέων τους, να προωθήσουν ορισμένες προσαρμογές της αστικής πολιτικής, για να τονωθεί ο ρυθμός της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Προτάσεις, που εστιάζουν κυρίως στη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων - αναδιαρθρώσεων σε τομείς στρατηγικής σημασίας, στην πολύμορφη κρατική στήριξη των επενδύσεων των μονοπωλιακών ομίλων. Ετσι, απευθύνονται στοχευμένα σε μεσαία στρώματα, που βιώνουν την απότομη επιδείνωση της θέσης τους και καλούν σε συστράτευση με το μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να υπάρξει αναπτυξιακή στροφή. Παράλληλα, καλλιεργούν με επιμονή τη γνωστή μυθοπλασία ότι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων θα οδηγήσει μελλοντικά στην ευημερία των λαϊκών στρωμάτων.

Η προσπάθεια της ΝΔ, να εμφανιστεί σαν πολιτική δύναμη που καταδικάζει το μνημόνιο και προτείνει εναλλακτική λύση, υπηρετεί αυτήν την προσπάθεια προσαρμογής της αστικής πολιτικής. Αναγκαία προσαρμογή για να μην αμφισβητηθούν οι στρατηγικές επιλογής της ΕΕ και της αστικής τάξης. Για να ακυρωθεί κάθε προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και συγκρότησης λαϊκής συμμαχίας σε γραμμή ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Η καταψήφιση του μνημονίου και η προβολή της περιβόητης «στρατηγικής της ελπίδας» απ' τη ΝΔ δεν αφορά μόνο μια μικροκομματική προσπάθεια να καρπωθεί εκλογικά ένα τμήμα της λαϊκής δυσαρέσκειας. Προωθεί τα στρατηγικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Οι θέσεις της ΝΔ συσκοτίζουν την αιτία της κρίσης, εμφανίζοντάς την σαν «κρίση δανεισμού που δημιούργησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ» λόγω έλλειψης σοβαρού διαχειριστικού σχεδίου. Δυστυχώς γι' αυτήν, τόσο οι διεθνείς εξελίξεις όσο και η πορεία της ελληνικής οικονομίας αποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου το οποίο δεν μπορεί να διασφαλίσει ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Κρίση που εκδηλώθηκε με σχετικό συγχρονισμό στις ΗΠΑ και στα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης και ανέδειξε το αδιέξοδο όλων των παραλλαγών της αστικής διαχείρισης. Κρίση υπερπαραγωγής, που αγκαλιάζει όλους τους κλάδους της ελληνικής μεταποίησης, τους τομείς των κατασκευών, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών.

Η όποια κριτική της ΝΔ στο περιεχόμενο του μνημονίου εστιάζεται στο μεγάλο μέγεθος και τον πολύ γρήγορο ρυθμό της δημοσιονομικής προσαρμογής, ο οποίος καθηλώνει την οικονομία στην ύφεση. Η ΝΔ επισημαίνει ότι το σύνολο των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής ξεπερνά το 19% του ΑΕΠ, για να μειωθεί το δημόσιο έλλειμμα κατά 11% μέχρι το 2014. Στη πραγματικότητα, στηρίζει τα κυβερνητικά μέτρα που οδηγούν σε φθηνότερη εργατική δύναμη. Ζητά απλά να τροποποιηθεί ο ρυθμός της αντιλαϊκής επίθεσης και επισημαίνει ότι δε χρειαζόμαστε πρόσθετα περιοριστικά μέτρα. Στηρίζει την αντεργατική επίθεση με τη στάση της στη Βουλή, υπερψηφίζοντας τις κυβερνητικές προτάσεις όπως της ποινικοποίησης των απεργιακών αγώνων. Βαδίζει χέρι - χέρι στη ΓΣΕΕ με την ΠΑΣΚΕ, με την υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης μείωσης των πραγματικών μισθών και συναινεί στην πράξη στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Ξεκαθαρίζει ότι το Μνημόνιο θα γίνει σεβαστό όσο η χώρα χρειάζεται τη στήριξη του μηχανισμού ΕΕ - ΔΝΤ.

Ταυτόχρονα, η ΝΔ επιχειρεί να εμφανίσει σαν «καινούργιο μοντέλο ανάπτυξης» τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων. Επαναλαμβάνει το γνωστό προσκλητήριο ταξικής συνεργασίας, για να αυξηθεί ο εθνικός πλούτος, με την απατηλή υπόσχεση της δίκαιης κατανομής στη συνέχεια. Εμφανίζει σαν φρέσκες, καινοτόμες διαχειριστικές λύσεις σ' αυτήν την κατεύθυνση τα αντισταθμιστικά μέτρα για την καταπολέμηση της ύφεσης. Πρόκειται για την προώθηση των ΣΔΙΤ, των συμβάσεων παραχώρησης, των αναδιαρθρώσεων - ιδιωτικοποιήσεων σε τομείς στρατηγικής σημασίας (π.χ. σιδηροδρομικές μεταφορές/ΟΣΕ), την κατάργηση του καμποτάζ, την προώθηση των ιδιωτικών επενδύσεων στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας. Συμπληρώνει το νέο μείγμα με αναπτυξιακά μέτρα που περιλαμβάνουν την ψήφιση νέου Επενδυτικού Νόμου, με ακόμα πιο ισχυρές φοροελαφρύνσεις για τα μονοπώλια και παράδοση της δημόσιας περιουσίας για αξιοποίηση από το μεγάλο κεφάλαιο. Προβάλλει σαν πρωτότυπες, τολμηρές κατευθύνσεις τις κλαδικές επενδύσεις στη ναυτιλία, στον τουρισμό και στην πράσινη ενέργεια!

Πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης των εργαζομένων. Ο δήθεν νέος δρόμος ανάπτυξης που προτείνει ο κ. Σαμαράς είναι στην πραγματικότητα ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και οδήγησε στη σημερινή βαθιά κρίση. Είναι ο δρόμος των συνεχών θυσιών των εργαζόμενων, για να διασφαλισθούν οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και τα υψηλά κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου πριν την εκδήλωση της κρίσης. Είναι ο δρόμος της συνεχούς αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος για τη στήριξη των μονοπωλιακών ομίλων με πακτωλούς κρατικού χρήματος, με φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις με διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης, ώστε να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητά τους.

Μέσα σ' αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο του ευρωμονόδρομου, οι θυσίες των εργαζομένων θα συνεχιστούν ακόμα και όταν υπάρξει ασθενική ανάκαμψη της οικονομίας. Η επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα κλιμακώνεται σήμερα σε όλα τα κράτη της ΕΕ, παρά τις διαφορές που υπάρχουν στο ρυθμό ανάπτυξης και στα δημοσιονομικά μεγέθη τους. Υψώνοντας το λάβαρο της ανταγωνιστικότητας, το κεφάλαιο σαρώνει μισθολογικές, εργασιακές, ασφαλιστικές κατακτήσεις και δικαιώματα στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ιρλανδία, στη Βρετανία.

Οι εργαζόμενοι έχουν πλέον πείρα και δεν πρέπει να ξεγελαστούν. Γνωρίζουν, πλέον, ποιος ωφελείται στην πράξη και ποιος πλήρωσε διπλά και τριπλά απ' την προώθηση των ΣΔΙΤ, απ' τις ιδιωτικοποιήσεις, απ' τα κοινοτικά κονδύλια των ΚΠΣ, απ' τα κίνητρα των αναπτυξιακών νόμων, απ' τη στήριξη των ιδιωτικών επενδύσεων της «πράσινης ενέργειας». Βλέπουν στην πράξη ότι η ενίσχυση της συγκέντρωσης, της συγκεντροποίησης, της κερδοφορίας του κεφαλαίου δε συμβαδίζει με την κοινωνική ευημερία, αλλά με τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων.

Μπορούν να διαπιστώσουν ποιες ήταν οι πραγματικές συνέπειες απ' την έκθεση των κλάδων της εγχώριας μεταποίησης στον αδυσώπητο ανταγωνισμό μέσα στην ΕΕ, απ' την εφαρμογή της ΚΑΠ στην αγροτική παραγωγή. Πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στους σημαιοφόρους της ΕΕ, που τώρα εμφανίζονται να ανησυχούν τάχα για την αδύναμη παραγωγική βάση της χώρας, για τις συνέπειες της επίδρασης του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης στο εσωτερικό της Ευρωζώνης.

Στην πραγματικότητα, η βοήθεια που προσφέρει η ΝΔ στην προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής είναι πιο σημαντική, απ' τη φανερή στήριξη που παρέχουν τα γνωστά δεκανίκια του ΠΑΣΟΚ όπως ο ΛΑ.Ο.Σ., η Δημοκρατική Αριστερά, οι Οικολόγοι Πράσινοι. Η ΝΔ αλλά και ο ΣΥΝ εμφανίζουν τα αντιλαϊκά μέτρα σαν προϊόν εξωτερικής επιβολής της «τρόικας» και των συγκεκριμένων δεσμεύσεων του μνημονίου. Συγκαλύπτουν, δηλαδή, ότι τα μέτρα υλοποιούν στρατηγικές επιλογές της ΕΕ, οι οποίες αποφασίστηκαν πολλά χρόνια πριν την εκδήλωση της κρίσης, με ενεργό ρόλο της αστικής τάξης. Αποκρύπτουν τον ταξικό προσανατολισμό του προεκλογικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ και βοηθούν την κυβέρνηση να εμφανίσει τα μέτρα σαν προσωρινά.

Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούν την αυταπάτη μιας «νέας αναπτυξιακής πολιτικής» προς όφελος του λαού, χωρίς ρήξη με την ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων. Εγκλωβίζουν το λαϊκό προβληματισμό στο ψευτοδίλημμα «αναπτυξιακή - επεκτατική ή περιοριστική πολιτική διαχείρισης».

Ετσι, διευκολύνεται, τελικά, η κυβερνητική προπαγάνδα που υπόσχεται ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο και η επερχόμενη ανάκαμψη θα σηματοδοτήσει τη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Φυσικά, οι συγκεκριμένες προτάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ διαφέρουν απ' αυτές της ΝΔ. Ο ΣΥΝ, για παράδειγμα, εστιάζει στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και στις κρατικές επενδύσεις, για να δοθεί ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι, στην πράξη, προτείνει μια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής αγοράς.

Η άρχουσα τάξη στην προσπάθειά της να εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια αξιοποιεί όλες αυτές τις παραλλαγές των σημαιοφόρων του ευρωμονόδρομου. Αναπτύσσει μια πολύμορφη προληπτική επιχείρηση, για να εμποδίσει τη συσπείρωση ευρύτερων εργατικών και λαϊκών δυνάμεων σε κατεύθυνση που θα αμφισβητεί, θα συγκρούεται θα προκαλεί ρήγματα στο επίπεδο της εξουσίας.

Ομως, τόσο οι διεθνείς όσο και οι εγχώριες εξελίξεις αναδεικνύουν πεισματικά ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Αναδεικνύουν τις μεγάλες δυσκολίες και το αδιέξοδο των επιλογών της αστικής διαχείρισης μεταξύ της περιοριστικής πολιτικής, που συμβάλλει σε βαθιά παρατεταμένη ύφεση, και της επεκτατικής που οδηγεί σε κρατική υπερχρέωση και εμποδίζει την εκτεταμένη απαξίωση του κεφαλαίου. Η ασταθής, αναιμική ανάκαμψη και η έκρηξη της ανεργίας και της φτώχειας σήμερα στις ΗΠΑ δίνουν το καλύτερο μάθημα σε όσους αναμένουν τη λαϊκή ευημερία απ' τα κρατικά πακέτα ενίσχυσης των μονοπωλιακών ομίλων.

Αυτήν την ορατή διαχειριστική δυσκολία της άρχουσας τάξης πρέπει να αξιοποιήσουμε σήμερα, για να αναδείξουμε ακόμα πιο ολοκληρωμένα τις δυνατότητες του δρόμου της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας σχετικά με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και την απελευθέρωση των ανεξάντλητων παραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Για παράδειγμα, τη δυνατότητα του Ενιαίου Αποκλειστικά Κρατικού Φορέα Ενέργειας της λαϊκής εξουσίας να διασφαλίσει συνδυασμένο φθηνό ρεύμα για το λαό, στήριξη της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, αξιοποίηση των εγχώριων πηγών ενέργειας και μείωση της ενεργειακής εξάρτησης, προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.

Με αφετηρία την απαίτηση να πληρώσουν την κρίση και το χρέος τα μονοπώλια, προβάλλοντας το ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης να ξεδιπλώσουμε τη συστηματική και επίμονη προσπάθεια οργάνωσης και κλιμάκωσης του αγώνα στους κλάδους, στους μεγάλους εργασιακούς χώρους. Να εντείνουμε τη διαπάλη μέσα στα σωματεία, στους τόπους εργασίας, στους μαζικούς φορείς, για να κυριαρχήσει η γραμμή ρήξης και όχι η «αναπτυξιακή» γραμμή υποταγής στην εξουσία των μονοπωλίων.

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος, ώστε να περιοριστούν και οι σημερινές απώλειες του λαού. Ο δρόμος αποδέσμευσης απ' την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο, ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας.