Αλλά και τα παραδείγματα που υπάρχουν αποδεικνύουν ότι ο κανόνας που ισχύει στο καπιταλιστικό σύστημα, είναι ότι παρά τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας και άρα τη συνεχή μείωση του κόστους παραγωγής, τα μονοπώλια καταφέρνουν να επιβάλλουν μονοπωλιακές τιμές στην αγορά, τιμές τις οποίες αναπροσαρμόζουν ανάλογα με τους δικούς τους σχεδιασμούς και την επιδιωκόμενη κερδοφορία.

Η ιστορία με τις τιμές των αλεύρων που ξέσπασε τις τελευταίες μέρες και οι μεθοδευόμενες ανατιμήσεις που ετοιμάζουν οι αλευροβιομήχανοι, αποτελούν την πλέον χαρακτηριστική απάντηση σε κάθε μπαγαπόντη. Και σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι η «απελευθέρωση» φέρνει μείωση των τιμών και στους άλλους που δικαιολογούν τις ανατιμήσεις, λέγοντας ότι φταίνε τα μικρά εμπορικά.

Οταν, πριν από είκοσι χρόνια, η αγορά των αλεύρων και του ψωμιού, ήταν ...υποταγμένη σε χιλιάδες αλευρόμυλους και σε δεκάδες χιλιάδες φουρναραίους και υπήρχε επάρκεια στην παραγωγή, και φτηνό ψωμί τρώγαμε και οι αγρότες έβγαζαν μεροκάματο. Η πολιτική της απελευθέρωσης, σε συνδυασμό με την ΚΑΠ, οδήγησε σε μείωση της παραγωγής σιταριού και ραγδαία αύξηση των εισαγωγών, οδήγησε σε λουκέτο τις περισσότερες βιομηχανίες του κλάδου με αποτέλεσμα να κυριαχούν στην αγορά δυο-τρεις και έβγαλε εκτός λειτουργίας χιλιάδες παραδοσιακούς φούρνους.

Τότε, η τιμή του ψωμιού σε σχέση με την τιμή του σταριού ήταν τριπλάσια. Τα πρώτα κιόλας χρόνια της «απελευθέρωσης» η σχέση αυτή αυξήθηκε και τον καιρό της ένταξης της χώρας στο ευρώ είχε γίνει ήδη πενταπλάσια. Σήμερα είναι ήδη δεκαπλάσια. Η φρατζόλα των 700 γραμμαρίων πουλιέται με 1,60 ευρώ και για να την αγοράσει ένας παραγωγός θα πρέπει να πουλήσει ...15 - 16 κιλά μαλακό σιτάρι!

Με δυό λόγια: Η πολιτική της απελευθέρωσης οδηγεί στη γιγάντωση των μονοπωλίων και τα μονοπώλια για να γιγαντώσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους προκαλούν αλλεπάλληλες ανατιμήσεις, τις οποίες πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα.