Αλλη μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού στήθηκε με την αποχώρηση της λεγόμενης τελευταίας μάχιμης ταξιαρχίας των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής από το Ιράκ και του τάχα «φιλειρηνιστή» Ομπάμα. Φυσικά, δεν μπορεί να κρυφτεί ότι πίσω στο ρημαγμένο από την κατοχή και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο Ιράκ απομένουν 50.000 στρατιώτες ως «εκπαιδευτές» του ιρακινού δωσιλογικού στρατού, ενώ και μερικές χιλιάδες μισθοφόροι των λεγόμενων υπηρεσιών ασφάλειας θα συνεχίσουν να «προσφέρουν το έργο τους». Ο ρόλος των όχι ευκαταφρόνητων δυνάμεων, φυσικά, δεν πρόκειται να είναι άλλος από αυτόν που έχουν σε αυτά τα 7 χρόνια της κατοχής. Να κάνουν πόλεμο, να δολοφονούν, για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του πολυεθνικού κεφαλαίου, που θέλει να ελέγξει πλήρως το φυσικό πλούτο της χώρας και της ευρύτερης περιοχής.

Ο έλεγχος της ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της ήταν και εξακολουθεί να είναι και σήμερα ο λόγος των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Ιράκ και Αφγανιστάν αλλά και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Φυσικά, η απόσταση των 7 χρόνων από την ιμπεριαλιστική επέμβαση - που έχει στοιχίσει, σύμφωνα με τα επίσημα και σαφώς υποτιμημένα στοιχεία, το θάνατο σε 107.000 άμαχους Ιρακινούς και 4.415 Αμερικανούς στρατιώτες - δεν πρέπει να κάνει τα λαϊκά στρώματα να ξεχάσουν τι έλεγαν οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις, τότε. Τα ψευτοεπιχειρήματα περί «απελευθέρωσης» των λαών, που χρησιμοποιήθηκαν εξάλλου και στο άλλο μακελειό της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας μερικά χρόνια πριν. Ηταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ενέπλεκαν τη χώρα στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις δίνοντας «γην και ύδωρ» για να σκοτώνουν τα κανόνια και τα αεροπλάνα των ιμπεριαλιστών τους λαούς, όποιον τολμούσε να σηκώσει το ανάστημά του. Αεροδρόμια, λιμάνια, η βάση της Σούδας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την έκβαση αυτών των επεμβάσεων.

Επίσης, σήμερα, με ευθύνη των αστικών δυνάμεων, 2.000 Ελληνες στρατιώτες συμμετέχουν στις λεγόμενες ειρηνευτικές αποστολές ανά τον κόσμο (οι περισσότεροι στο προτεκτοράτο του Κοσσόβου αλλά και στο Αφγανιστάν), για τα συμφέροντα των Αμερικανο-ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, με το ετήσιο κόστος γι' αυτά τα στρατεύματα και την υποδομή τους να φτάνει τα 300 εκατομμύρια ευρώ. Φυσικά και η συμμετοχή στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και η συμμετοχή στον πόλεμο του Ιράκ ή του Αφγανιστάν εμφανίζεται ως τήρηση των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας, ως «ρεαλιστική» πολιτική. Κάποιοι μάλιστα εντελώς κυνικά λένε ξεδιάντροπα ότι «είμαστε με αυτούς που ματοκυλούν λαούς γιατί αυτό είναι το συμφέρον μας». Ο Θ. Πάγκαλος σε ανύποπτο χρόνο είχε πει περίπου το εξής: Δεν μπορεί να θέλουμε φτηνό πετρέλαιο και ενέργεια και να βγάζουμε την ουρά μας απέξω...

Είναι φανερό ότι τόσο στα ιμπεριαλιστικά κέντρα όσο και στη χώρα μας ο πόλεμος και το ματοκύλισμα λαών είναι για τις αστικές τάξεις συστατικό στοιχείο της λειτουργίας του συστήματος εκμετάλλευσης που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Ο ιμπεριαλισμός μπορεί να κάνει κάποιες κινήσεις τακτικής, όπως η απόσυρση δυνάμεων από ένα πολεμικό μέτωπο τώρα στο Ιράκ, αλλά η στρατηγική του δεν αλλάζει. Εχοντας αυτό καθαρό, το λαϊκό κίνημα και στη χώρα μας πρέπει να εντείνει τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, αναδεικνύοντας ότι τα συμφέροντα των λαών είναι σε ρήξη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Μόνο έτσι χτίζονται προϋποθέσεις για ειρηνική συνύπαρξη των λαών και ανάπτυξη προς όφελός τους.