Οταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, τελειώνουν και τα ψέματα.

Κάθε κατεργάρης αργά ή γρήγορα κάθεται στον πάγκο του. Σ' αυτή τη φάση είμαστε.

Ολα τα «φιλολαϊκά» πάνε περίπατο. Ολα τα σφυριά στον αστικό Τύπο χτυπάνε σε ένα: Να προωθηθεί η απελευθέρωση των πάντων, δηλαδή να αφεθεί το μεγάλο κεφάλαιο να οργώνει ανεμπόδιστα.

Ούτε καν ως πρόσχημα δεν χρησιμοποιούν πια τον περίφημο διάλογο. Στο ένα μετά το άλλο τα άρθρα γίνεται καθαρό πως είναι ένα το κρατούμενο η απελευθέρωση (ναι, λένε, να γίνει συζήτηση για το πώς θα χωρέσουν δυ καρπούζια σε μια μασχάλη κι όταν αυτή η συζήτηση καταλήξει στο αυτονόητο αδιέξοδο (γιατί δεν χωράνε δυο καρπούζια σε μια μασχάλη) τότε να προχωρήσει κανονικά η πολιτική που απελευθερώνει απόλυτα τη δράση του μεγάλου κεφαλαίου.

Κατανοητή η σύγχυση όσων θέλουν και την πίτα γιομάτη και τον σκύλο χορτάτο. Ξέρουν ότι για να χορτάσει ο σκύλος η πίτα θα χαθεί για όλους τους άλλους. Κι έτσι αυτοί που προσπαθούν στον καιρό της μεγάλης αδικίας να εμφανιστούν ως δίκαιοι φροντίζουν έγκαιρα να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω.

Κύριες και κύριοι του δίκαιου ή του άδικου καπιταλισμού η ίδια η απελευθέρωση σημαίνει τα πάντα στο μεγάλο κεφάλαιο. Οταν θέλετε το πρώτο, θα δεχτείτε και το δεύτερο. Τα άλλα είναι για κατανάλωση, σαν το κεράκι που ανάβει στην εκκλησιά ο ληστής για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του.

Συγνώμη, αλλά έχει και η κοροϊδία τα όριά της. Δεν καταλαβαίνουν, γράφουν, πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση να μην έχει αποφασίσει τι ιδιωτικοποιείται και τι όχι. Η αντίφαση είναι σ' αυτούς που δηλώνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Γιατί η κυβένηση κάνει αυτό που είναι η πολιτική της: τα πάντα στο μεγάλο κεφάλαιο. Ορισμένοι επιμένουν στο ολίγον έγκυος, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να υπάρχει. Είναι απλά απάτη.

Οπως απάτη είναι και ο διάλογος όταν με δεδομένη την απελευθέρωση, στρέφεται το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στη συζήτηση για τους όρους της απελευθέρωσης.

Είναι κοροϊδία να δέχεσαι ότι οι μετοχές της ΔΕΗ μπορούν να ανήκουν - για παράδειγμα - στην πολυεθνική ABB, αλλά παράλληλα να ζητάς να απαγορεύεται σ' αυτόν που έχει την ιδιοκτησία να πουλήσει αυτό ή το άλλο εργοστάσιό του. Να το πούμε όσο πιο απλά μπορεί να ειπωθεί: `Η, θα αποφασίσεις να πετάξεις έξω τα μονοπώλια από την Ενέργεια, ή κοροιδεύεις τον κόσμο.

Και είναι γνωστό από παλιά: Τα οχυρά πέφτουν από μέσα. Ολη αυτή η δήθεν αντίθεση κυβερνητικών συνδικαλιστών στον τρόπο, με παράλληλη την συμφωνία στον πυρήνα της πολιτικής που εφαρμόζεται, είναι ένας δούρειος ίππος. Για να πέσει το οχυρό από μέσα, αλλά να μείνει και η εντύπωση ότι δόθηκε μάχη.

Σ' αντίθεση με την αστική τάξη και τα παραφερνάλιά της, όσοι έχουν ήδη στα χέρια τους τα στοιχεία που μαρτυρούν - βεβαιώνουν ότι η χώρα μπορεί να σταθεί στα πόδια της χωρίς τα μονοπώλια, ότι έχει όλα εκείνα που χρειάζεται για να ζήσει χωρίς τις βδέλλες, οφείλουν να επισπεύσουν τις διαδικασίες για το μέτωπο που μαχητικά θα παλεύει χωρίς αυταπάτες: να φύγουν από τη μέση τα μονοπώλια, να μπει σε εφαρμογή το σχέδιο για τη λαϊκή οικονομία.

Κι αυτό σημαίνει πως τίποτα δεν μπορεί πια να βγαίνει για κουβέντα στο μεϊντάνι χωρίς να συνοδεύεται με το αναγκαίο πλέον θέμα της ίδιας της εξουσίας.

Κάθε κουβέντα είναι υποχρεωμένη να καταλήγει σε απάντηση στο «ή αυτοί, ή εμείς».

`Η, τα μονοπώλια και οι πολιτικές τους δυνάμεις στην εναλλαγή.

`Η, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της για μια οικονομία που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες , θα αναπτύσσεται αξιοποιώντας για το κοινωνικό σύνολο όλον τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο.

Τέτοια είναι η κουβέντα που πρέπει πια να κάνουμε στο καφενείο, στο διάλειμμα της δουλειάς, παντού όπου ανοίγει το θέμα «και τώρα τι κάνουμε;».

Ο,τι άλλο, ρίχνει νερό στο μύλο του κεφαλαίου, στεριώνει τη βαρβαρότητα.