Από την ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ

Κράτα όλα τα στοιχεία. Και τους αριθμούς των πρακτόρων που ασχολούνται με την τρομοκρατία (ένας στρατός με λόγο ύπαρξης να κατασκευάζει «αντίπαλο», ώστε να ελέγχει εκ των προτέρων τις εξελίξεις). Κράτα και τις «αφελείς» απόψεις.

Κράτα σημειώσεις, αλλά προπαντός μη χάνεις το δικό σου στόχο: Ενα σύστημα που τσακίζει μαζικά τη ζωή της εργατικής τάξης, και το κάνει με το νόμο!

Η πίεση δε σταματά λεπτό. Για να προετοιμάσουν το κλίμα, μίλαγαν χρόνια για το περίφημο «δημογραφικό» πρόβλημα. Αφού έστρωσαν το χαλί, ένα ωραίο πρωινό ανακοίνωσαν «κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος κάπου στο μέλλον» και μ' αυτήν την αυθαιρεσία ανακοίνωσαν συντάξεις μετά θάνατον.

Τώρα επικαλούνται τα μέτρα, που, ήδη, έχουν πάρει, ως λύση για να μη χρειαστεί να πάρουν κι άλλα! Δεν έχει τέλος το θράσος τους και πατάει σε μια πολιτική και συνδικαλιστική πραγματικότητα που η ύπαρξη και συντήρησή της εξασφαλίζει μακροημέρευση στα κέρδη του κεφαλαίου, στην ίδια την εξουσία του.

Για μια ακόμα φορά, το κάλεσμα του ΚΚΕ για ένα όλο και πιο ισχυρό λαϊκό κίνημα, που θα οργανώνεται στη βάση και με όρους ρήξης με όλο το πλέγμα της εξουσίας των μονοπωλίων, έρχεται να επιβεβαιωθεί σαν ιστορική ανάγκη.

Ο μηχανισμός διασφάλισης της αστικής εξουσίας βολεύεται μια χαρά με το σαλτάρισμα «κατά μόνας».

Ακριβώς στον αντίποδα, η διέξοδος. Χαρακτηριστικό το χτεσινό πρωτοσέλιδο στον «Ριζοσπάστη», που μιλάει για ένα κίνημα, που, παράλληλα με την πάλη για να αποσπάει κατακτήσεις σήμερα, θα βάζει «πλώρη χωρίς άγχος, χωρίς ξεσπάσματα τυφλά, αλλά με ένα συστηματικό πολιτικό σχέδιο δράσης για να έρθει ένα άλλο μπλοκ ταξικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων στην εξουσία».

Μην αφήσουμε τον κουρνιαχτό των ημερών να σκεπάσει τον ένοχο: Το σύστημα που τσακίζει μαζικά τη ζωή και που γι' αυτό και μόνο, του αξίζει να ανατραπεί.

Κανένα ξεστράτισμα. Εχουμε όλα τα μέτωπα ανοιχτά: Από το επίκαιρο των διακοπών που έχουν γίνει άπιαστο όνειρο για εκατομμύρια εργαζομένων, στο επίσης επίκαιρο των συλλογικών συμβάσεων, στο πρόβλημα με τους απλήρωτους λογαριασμούς από τις εργατικές οικογένειες, στην όξυνση της ταξικής αντιπαράθεσης στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια, σε όλα τα πραγματικά πεδία της ζωής των εργατών.