«(...) Η παραδοσιακή Δεξιά στηρίζεται στο κράτος για μεγάλο μέρος του πολιτικού της σχεδιασμού. Οι διορισμοί στο Δημόσιο και η αξιοποίηση μέρους των μηχανισμών του (δημόσιες τράπεζες, φορείς επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, σώματα ασφαλείας, κτλ.) συνιστούν πολιτικά εργαλεία για την προώθηση εκλογικών επιτυχιών και για την οικοδόμηση και τη συντήρηση κομματικών στρατών (...) Η προστασία δηλαδή της μεροληπτικής ακαταστασίας και της ευνοιοκρατικής αθλιότητας αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της στάσης των απανταχού λαϊκιστών και των βολεμένων εκμεταλλευτών του δημόσιου πορτοφολιού (...) Η αντίδραση λοιπόν της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς στοχεύει ακριβώς στην αποδυνάμωση κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού, οργάνωσης του χάους και περιορισμού της σπατάλης και του λαϊκισμού (...) Η μόνη ουσιαστικά διαφορά ανάμεσα στην παραδοσιακή Δεξιά και στο ΚΚΕ είναι οι αντίθετες απόψεις τους για τον βασιλιά, τον Εμφύλιο και τη δικτατορία. Στα περισσότερα από τα υπόλοιπα, με εξαίρεση κάποιες τελευταίες υπερβολές του ΠΑΜΕ, οι θέσεις τους συγκλίνουν». Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το πόνημα του πρώην υπουργού και βουλευτή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, Α. Ανδριανόπουλου με τον τίτλο «Η παραδοσιακή Δεξιά ίδια με το ΚΚΕ», που δημοσιεύεται στο «Βήμα της Κυριακής» (18/7/2010). Θα ήταν ανάξιο σχολιασμού αν δεν περιείχε όλα εκείνα τα στοιχεία με τα οποία οι αστοί αναλυτές προσπαθούν να μπερδέψουν ανόμοια πράγματα για να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ, το οποίο ο αρθρογράφος προσπαθεί να ταυτίσει με τη «λαϊκή δεξιά» για να δημιουργήσει άθλιους συνειρμούς.