«Εχει όρια ο συνδικαλιστικός ακτιβισμός;» αναρωτιέται ο διατελέσας και καθηγητής του Πάντειου (όπως υπογράφει), ο κ. Ψυχογιός, στο «Βήμα της Κυριακής».

Μετά, δε, από μακρά περιπλάνηση στην αντιΚουκουεδίλα της αισθητικής των κονσερβοκουτιών -

καταλήγει να αναφωνήσει: «Ελεος, όχι άλλους αγώνες».

*

Αυτή η απέχθεια του βαθύνοος ακαδημαϊκού μας, απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις και στους ταξικούς συνδικαλιστικούς αγώνες, είναι προϊόν της κάτωθι εξονυχιστικής ανάλυσής του:

Οι κινητοποιήσεις συνιστούν «αγωνιστικό εθνικισμό» (!) που έλκει την καταγωγή του είτε από την Ακρα Δεξιά είτε από την Ακρα Αριστερά...

*

Μετά από αυτήν την υπέρλαμπρης ευφυίας καταβύθιση στην αντιδραστική θεωρία της «σύμπλευσης των Ακρων», ο κ. Ψυχογιός δεν παραλείπει να γοητεύσει τον πνευματικό του ναρκισσισμό εντοπίζοντας ότι «το όριο του συνδικαλιστικού ακτιβισμού είναι ο Μαραθώνας». Τουτέστιν, στο ερώτημα

«τι εννοεί ο ποιητής»,

η ερμηνεία είναι ότι οι άνθρωποι δε βγαίνουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν κινούμενοι από τη συνειδητοποίηση για το πώς το δίκιο ή το άδικο επιδρά στη ζωή τους, αλλά (υπο)κινούμενοι από ένα αρχέγονο φαντασιακό, το οποίο επιστρατεύεται κατά το δοκούν από αυτούς που επιθυμούν «να υποκατασταθεί η δημοκρατική διαπραγμάτευση με τη βιαιότητα». Οπως δηλαδή - κατά τον κ. Ψυχογιό - πράττει το ΚΚΕ...

*

Α, ναι: Ο πνευματικός αυτός άνθρωπος,

που όταν μιλάει για «Μαραθώνα» μάλλον δεν(;) καταλαβαίνει ότι εκβιάζει συνειρμούς σχετικούς με κάποιους που «μήδισαν»,

δεν παραλείπει να προμηθεύσει τους αναγνώστες του με παλαιολιθικά «επιχειρήματα» για την «απόλυτη εξάρτηση (του ΚΚΕ) από τη Μόσχα» κι άλλα τέτοια στα οποία αρέσκονται εκλεκτοί εκπρόσωποι του «εθνικισμού της μπουρζουαζίας»

(σ.σ.: «μπουρζουαζία», τι μπρουτάλ λέξη, ε, κύριε Ψυχογιέ;).

Ανάμεσα στους τελευταίους φιγουράρουν:

Από θιασώτες των πολιτικών επιλογών του Γεωργίου Παπανδρέου το Δεκέμβρη του '44, μέχρι θιασώτες των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας...

*

Εν κατακλείδι:

Κατόπιν ενός πληθωρισμού μάταιων φράσεων με τις οποίες έντυσε μια ολόκληρη σελίδα, ο κ. Ψυχογιός, ευτυχής κατά τα λοιπά για το ταλέντο του να κυλά «στις ράγες της χρυσής μετριότητας»

(ταλέντο που επέδειξε από την εποχή που συνωθείτο στους χειροκροτητές του Σημίτη),

μπορεί να σεμνύνεται ότι με δύο - τρία τέτοια κείμενα ακόμα, ίσως τον «ξεχωρίσουν» οι ερευνητές που έχουν την πολυτέλεια να χαραμίζουν χρόνο για να μελετούν την ποιότητα της κάστας των «ιδεολόγων» του ΔΝΤ και της ΕΚΤ

και που - εν καιρώ - θα αποφανθούν: «Εχει όρια ο εξωνημένος κοσμοπολιτισμός;»...