Οι αθλιότητες των κυβερνώντων δεν έχουν τέλος. Αφού ψήφισαν το Μνημόνιο που προβλέπει κατάργηση των συντάξεων, κατάργηση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, αφού αλυσόδεσαν εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες και εργάτριες δημόσιους υπάλληλους και αυτοαπασχολούμενους στο μαγγανοπήγαδο για 40 ολόκληρα χρόνια, αφού μετέτρεψαν τις συντάξεις σε προνοιακά επιδόματα, για να κρύψουν το έγκλημα προχώρησαν στη δεύτερη αθλιότητα. Στην καθημερινή και χωρίς προσχήματα κοροϊδία των εργαζομένων. Σε μια ομοβροντία από ανακοινώσεις, συνεντεύξεις, διαρροές, επιστολές, για να μας πείσουν ότι μάχονται υπέρ των εργαζομένων... Και αφού δήθεν έδωσαν «μάχες», αφού αναμετρήθηκαν με τους «κακούς» του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τώρα επανήλθαν εκεί από όπου ξεκίνησαν: Στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου και όσα ακριβώς είχαν συνομολογήσει και συνυπογράψει ως κυβέρνηση με την «τρόικα» πριν ένα μήνα.

Ομως αρκετά κράτησε αυτό το παιχνίδι της κυβέρνησης. Αρκετά οι εργαζόμενοι ανέχτηκαν τις προσβολές και την κοροϊδία. Γιατί δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η κυβέρνηση ούτε διαπραγματεύεται ούτε διαβουλεύεται με κανέναν. Και αυτό γιατί το μνημόνιο και όσα προβλέπονται εκεί για το Ασφαλιστικό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας έκτακτης ανάγκης, ούτε της επιβλήθηκε από κανέναν. Το μνημόνιο και οι ανατροπές είναι στρατηγική επιλογή, μιας αστικής κυβέρνησης, για λογαριασμό των συμφερόντων που υπηρετεί. Είναι το απόγειο μιας συνεχόμενης 20χρονης επίθεσης και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Είναι ένας στόχος που υπηρετήθηκε με συνέπεια και επιμονή - και παρά τους ελιγμούς - όλα τα τελευταία χρόνια μέσα από αλλεπάλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις. Μήπως άραγε τα προηγούμενα χρόνια και πριν εκδηλωθεί η κρίση, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αύξησαν τις συντάξεις; Μήπως μείωσαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης; Μήπως βελτίωσαν τις παροχές Υγείας και την Πρόνοια;

Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι εφαρμόστηκε ακριβώς το αντίθετο. Κάθε νέα «φουρνιά» που συνταξιοδοτείται εδώ και μερικά χρόνια, παίρνει μικρότερη σύνταξη, χειροτερεύει η θέση της. Ολοι γνωρίζουν ότι κάθε γενιά που μπαίνει στην παραγωγή, μπαίνει με χειρότερους όρους από την προηγούμενη, υποχρεώνεται να δουλεύει περισσότερα χρόνια, με χειρότερες εργασιακές σχέσεις, να πληρώνει μεγαλύτερες εισφορές και της προεξοφλούν μικρότερη σύνταξη στο μέλλον. Και αυτό, ανεξάρτητα αν η οικονομία κινούνταν με μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης ή βρισκόταν σε φάση ύφεσης. Εννοείται, ότι το κεφάλαιο, η άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις του, σε συνθήκες κρίσης, δεν έχασαν την ευκαιρία να προχωρήσουν στο πιο αποφασιστικό βήμα. Να ξεμπερδεύουν μια και έξω με τις συντάξεις και τα Ταμεία, συνολικά με τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση.

Μπροστά σε αυτή την πρόκληση βρίσκονται σήμερα όλοι οι εργαζόμενοι, όλοι οι άνθρωποι του μόχθου. Και απέναντι σε αυτή την πρόκληση πρέπει να ορθώσουν το ανάστημά τους. Οχι μόνο για να εμποδίσουν τον αντιασφαλιστικό οδοστρωτήρα, όχι μόνο για να μην περάσουν τα μέτρα, αλλά και για να διεκδικήσουν συντάξεις και κοινωνική ασφάλιση που έχουν ανάγκη. Γι' αυτούς και τα παιδιά τους. Υπάρχει ο πλούτος, υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Αλλά όσο κουμάντο σε αυτό τον πλούτο κάνει η τάξη των καπιταλιστών, τόσο θα χειροτερεύει σχετικά και απόλυτα η θέση των εργαζομένων. Τόσο οι συντάξεις και η κοινωνική ασφάλιση θα σπρώχνονται στον Καιάδα. Τον φαύλο αυτό κύκλο μπορεί να τον σπάσει μόνο ο αγώνας των εργαζομένων, η λαϊκή πάλη, που μπορεί και πρέπει να επιβάλει και αλλαγή καπετάνιου και αλλαγή πορείας στο καράβι.