«Το πολιτικό σύστημα μπορεί να διασωθεί μόνο αν το ίδιο αναλάβει πρωτοβουλίες "ν' αρνηθεί τον εαυτό του"» σημειώνει σε δήλωση που έκανε σε κυριακάτικη εφημερίδα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Εξηγώντας τι εννοεί, αναφέρει ότι χρειάζεται ν' αλλάξουν «νόμοι, διαδικασίες, λειτουργίες που το στιγματίζουν στη συνείδηση των πολιτών» κτλ. επιβεβαιώνοντας ότι καημός και αποστολή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων παραμένει η χειραγώγηση και ενσωμάτωση των εργαζομένων στο σύστημα, η ίδια η σωτηρία του συστήματος του κεφαλαίου. Οπως και οι συνοδοιπόροι του (από κάθε πολιτικό και συνδικαλιστικό χώρο που στηρίζει τον ευρωμονόδρομο), ο Γ. Παναγόπουλος αναγνωρίζει την ανικανότητα του συστήματος να εξουδετερώσει τους κραδασμούς και την αυξανόμενη λαϊκή οργή. Πού προσανατολίζει όμως τον προβληματισμό και την κινητικότητα στην οποία όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι βρίσκονται; Στην αλλαγή «νόμων» και «διαδικασιών». Ζητά να «αποδοθεί δικαιοσύνη εδώ και τώρα για κάθε αξιωματούχο (πολιτικό, κρατικό, επιχειρηματία κ. ά.) που διασπάθισε δημόσιο χρήμα». Κουβέντα δε λέει για το ποιος και πώς άδειασε τα κρατικά ταμεία. Γιατί αυτά δεν άδειασαν από τα λαμόγια, τις κουρτίνες στα γραφεία, και άλλα τέτοια. Αδειασαν από τις φοραπαλαγές του κεφαλαίου και τις γενναίες κρατικές επιδοτήσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες στο όνομα της ανάπτυξης. Ως και για τις εξαγωγές κεφαλαίων τους επιδοτούν. Αλλά είπαμε πασχίζει για τη σωτηρία της εκμετάλλευσης γι' αυτό και τα επιχειρήματα αποπροσανατολισμού. Ετσι λοιπόν ούτε κοροϊδεύει, ούτε υποτιμά τη νοημοσύνη των εργαζομένων. Αυτό που είναι αναμφισβήτητο είναι ότι οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι συνειδητοί υποστηρικτές της αντεργατικής πολιτικής και μάλιστα πολύτιμοι για το κεφάλαιο γιατί εμφανίζονται με την «προβιά» του υποστηρικτή της εργατικής τάξης.