Η πρακτική μεγάλων επιχειρήσεων και επιχειρηματικών ομίλων να αξιοποιούν πανεπιστημιακούς καθηγητές σε θέσεις συμβούλων και διευθυντικές είναι διαδεδομένη εδώ και πολλά χρόνια και διευκολύνεται από τους νόμους που επιτρέπουν στους μεγαλοκαθηγητάδες να απασχολούνται και εκτός πανεπιστημίου. Η πρακτική αυτή, εκτός από αιμορραγία για τα ελληνικά πανεπιστήμια - αφού πολλοί τέτοιου τύπου μεγαλοκαθηγητάδες θεωρούν πάρεργο τη δουλειά στο πανεπιστήμιο -, έχει και μια ακόμα αρνητική συνέπεια: Φέρνει πιο έντονα μέσα στα ανώτατα ιδρύματα τη διδαχή των συμφερόντων και των «αξιών» της αγοράς. Για την εκπαίδευση που θέλει να φτιάξει, όμως, το κεφάλαιο αυτό δε φτάνει.

Τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται άλλη μια επικίνδυνη τακτική: Διορίζονται στις διοικήσεις νεοϊδρυμένων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων επιχειρηματίες και στελέχη της αγοράς. Αυτό πρωτοέγινε στη Διοικούσα Επιτροπή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και ξανάγινε στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας, για το οποίο προχτές ανακοινώθηκε από το υπουργείο Παιδείας ο διορισμός της διοίκησης. Πρόκειται για την ίδια επικίνδυνη πολιτική που ακολούθησαν και ακολουθούν και οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, την ίδια πολιτική που συναποφασίζεται στην ΕΕ. Την ερχόμενη Δευτέρα, μάλιστα, στο Ευρωκοινοβούλιο θα συζητηθεί ανακοίνωση της Κομισιόν για «μια νέα εταιρική σχέση για τον εκσυγχρονισμό των πανεπιστημίων», που λέει χαρακτηριστικά: «Τα πανεπιστήμια πρέπει να αναπτύξουν δομημένες εταιρικές σχέσεις με την επιχειρηματική κοινότητα προκειμένου "όλο και περισσότερο να λειτουργούν ως οικονομικοί συντελεστές, ικανοί να ανταποκρίνονται καλύτερα και γρηγορότερα στις απαιτήσεις της αγοράς και να αναπτύσσουν εταιρικές σχέσεις με σκοπό την εκμετάλλευση των επιστημονικών και τεχνολογικών γνώσεων"».

Με άλλα λόγια, θέλουν τα ανώτατα ιδρύματα να συνδεθούν οργανικά με τις επιχειρήσεις, προκειμένου να δουλεύουν πιο αποτελεσματικά γι' αυτές, τόσο ως προς το τι διδάσκουν άρα και τι επιστήμονες βγάζουν στην παραγωγή, όσο και ως προς το τι ερευνητικά αποτελέσματα παράγουν για άμεση αξιοποίηση από τα μονοπώλια, τις πολυεθνικές και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αυτή την πολιτική υπηρετούν, βέβαια, και όλοι οι νόμοι που έχουν περάσει την τελευταία δεκαετία στην ανώτατη εκπαίδευση, που διευκολύνουν τη λειτουργία των πανεπιστημίων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Αυτή η πολιτική, όμως, είναι εχθρική για τα λαϊκά συμφέροντα. Γιατί βασική αποστολή του πανεπιστημίου είναι η παραγωγή νέας γνώσης και όταν τα πανεπιστήμια παίρνουν «διαζύγιο» ακόμα και από τις αστικές ακαδημαϊκές αξίες που ακολουθούσαν... ούτε κατά λάθος δε θα προκύπτουν πια νέες ανακαλύψεις και επιστημονική ανάπτυξη προς ανακούφιση του λαού, προς ικανοποίηση λαϊκών αναγκών.

Αντίθετα, η οργανική σύνδεση πανεπιστημίων - επιχειρήσεων - ιμπεριαλιστικών οργανισμών θα οδηγήσει σε πιο έντονο και «επιστημονικά» επεξεργασμένο ξεζούμισμα των εργαζομένων. Γιατί αυτό σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη. Ετσι, αποδεικνύεται από κάθε μέτρο που παίρνεται και στο επίπεδο της ανώτατης εκπαίδευσης ότι αυτό που πρέπει να βάλουν στο επίκεντρο της πάλης τους οι εργαζόμενοι και η νεολαία είναι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης. Οτι δεν υπάρχει πρόβλημα που να βιώνει η νεολαία σήμερα και να μη συνδέεται με την κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Γι' αυτό και η πάλη του λαού και της νεολαίας πρέπει να είναι πάλη ταξική και να στρέφεται σταθερά εκεί: Στη στρατηγική της ανατροπής αυτού του σάπιου συστήματος.