Οτι οι κυβερνώντες προσπαθούν να εμφανιστούν σαν «καλοκάγαθοι τοπάρχες», κάτι σαν «νομάρχες περιορισμένης ευθύνης»,

που οι ίδιοι δε θέλουν να αλλάξουν τα φώτα του ελληνικού λαού,

αλλά τι να κάνουν,

βλέπετε οι κακόμοιροι πιέζονται από τις Βρυξέλλες,

είναι ένα παιχνίδι τόσο προφανές όσο και αυτόχρημα γελοίο.

*

Εξοργιστικά γελοίο, μάλιστα, ειδικά όταν μιλάμε γι' αυτούς που και το Μάαστριχτ ψήφισαν,

θέλοντας να κερδίσουν ένα κομματάκι από τις σάρκες άλλων λαών, καθώς θα τις ξέσκιζε η μπότα του Γερμανού τραπεζίτη,

και τη συνθήκη της Λισαβόνας ψήφισαν,

που περιλαμβάνει το άρθρο για τη λήψη μέτρων προς μια χώρα ακόμα και χωρίς τη δική της ψήφο, και που τώρα την επικαλούνται για να δηλώσουν... μαχητές της «ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας»!

*

Αλλά, ακόμα κι αν για μια στιγμή τους κάνουμε τη χάρη να μην τους αντιμετωπίζουμε ως συνενόχους με την Μέρκελ, ως συνυπεύθυνους με τον Γιούγκερ και ως συνεταιράκια του Αλμούνια και του Ολι Ρεν,

ρωτάμε:

Αν, όντως, η Ελλάδα που εκπροσωπούν είναι μια Ελλάδα «ταπεινωμένη», «καταρρακωμένη», «υποδουλωμένη», «κηδεμονευομένη», «επιτηρούμενη» κ.ο.κ.,

ποιοι ακριβώς θα τη... σώσουν;

Αυτοί που την «ταπείνωσαν», την «καταρράκωσαν» και την «υποδούλωσαν» (!!!);