Είναι πραγματικά ασύλληπτα τα ποσά που θα κληθούν να πληρώσουν οι λαοί τα επόμενα χρόνια, εξαιτίας των πακέτων διάσωσης και στήριξης των τραπεζών που πρόσφεραν οι κυβερνήσεις στο όνομα της αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης. Ολα αυτά τα κρατικά πακέτα, που δόθηκαν για να απαλλαγούν οι τράπεζες από τα τοξικά προϊόντα τους και να στηριχθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών κολοσσών, έχουν μεταφερθεί πλέον στους προϋπολογισμούς των κρατών - μελών και αποτελούν τμήμα - το σημαντικότερο - του «δημόσιου χρέους». Εντυπωσιάζουν από τη σκοπιά αυτή τα στοιχεία για τις ΗΠΑ, όπου το 2009 η κυβέρνηση έχει σπάσει κάθε ρεκόρ έκδοσης κρατικών ομολόγων, για να ανταποκριθεί στη στήριξη των μονοπωλιακών ομίλων. Το χρέος αναμένεται να ξεπεράσει τα 12 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ την επόμενη τριετία εκτιμάται ότι η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να δανειστεί πάνω από 3,5 τρισ. δολ. Η επιβάρυνση του κράτους, δηλαδή των φορολογουμένων, σε ετήσια βάση μόνο για την πληρωμή των τόκων θα αυξηθεί κατά 500 δισ. δολ. Φυσικά ό,τι έγινε στις ΗΠΑ για τη μετακύλιση της κρίσης στις πλάτες των λαών έχει γίνει και στα κράτη - μέλη της ΕΕ και, βέβαια, και στη χώρα μας, όπου μόνο το πρώτο οκτάμηνο είχαν δοθεί περί τα 50 δισ. ευρώ για τη στήριξη των μονοπωλίων. Είναι απόλυτα δίκαιο λοιπόν το αίτημα να μην πληρώσει την κρίση ο εργαζόμενος λαός. Κρίνεται, όμως, στους δρόμους των ταξικών αγώνων και όχι στους διαλόγους των συνυπαίτιων και συνενόχων για την κρίση.