«Είστε 17 - 18 χρόνων, δίνετε εισαγωγικές εξετάσεις με όνειρο να περάσετε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Βρίσκεστε όμως στο Τμήμα Γεωπονίας Φυτικής και Ζωικής Παραγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, γιατί εκείνο που μετράει τελικά δεν είναι το είδος των σπουδών αλλά η σφραγίδα της εισαγωγής σε Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ιδρυμα (...). Ας υποθέσουμε ότι αποφοιτάτε γύρω στα 24 -25, κρατώντας ένα πτυχίο που στην καλύτερη περίπτωση κατακτήσατε με συνέπεια και αδιαφορία, στη χειρότερη με ψυχαναγκασμό και αντικαταθλιπτικά. Στην έξοδο, σας περιμένει η... συνέχεια της έρευνας: "Τέσσερις στους δέκα πτυχιούχους ασκούν άλλο επάγγελμα από το γνωστικό τους αντικείμενο, γεγονός που κατατάσσει την Ελλάδα στη δεύτερη θέση στην ετεροαπασχόληση στην Ευρώπη".

Τι μπορεί να σημαίνει (...) η διαρκώς αυξανόμενη απόσταση ανάμεσα στο "γνωστικό αντικείμενο" και στην επαγγελματική απασχόληση; (...) "Εχουμε ηττηθεί πριν μπούμε καν στην αρένα", υποστηρίζει 30χρονη άνεργη, απόφοιτη της αγγλικής φιλολογίας (...). Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα υπάρχει χάρη στη στρέβλωση των υγιών τάσεων και προθέσεων (...). Η πλειοψηφία πορεύεται στα τυφλά, για να διοχετευτεί, με τον ίδιο τρόπο, στην παραγωγή, ως αναλώσιμο εξάρτημα μιας αμείλικτης αγοράς εργασίας (...). Πρόκειται για ένα σύστημα που καθιστά σχεδόν αδύνατο τον (και οικονομικό) απογαλακτισμό από την οικογένεια, που εκτρέφει μια γενιά παιδιών δύσθυμων, αναποφάσιστων, ανώριμων, υποταγμένων στην αδυναμία τους να "πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους". Για ένα σύστημα που κατασκευάζει εύκολα χειραγωγούμενους εργαζόμενους.

(...) Το δίλημμα: σπουδές στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό είναι, κατ' αρχάς, ταξικό. Πόσοι τελειόφοιτοι Λυκείου έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν πανεπιστήμιο του εξωτερικού; (...) Σταδιακά, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα που κανείς δεν διατύπωσε καλύτερα από τον Τζεμ Σεμπρούν στο έργο του "L' abime se repeuple" ("Η άβυσσος επανοικίζεται"), για διαφορετικούς λόγους: "Οταν ο οικολόγος πολίτης ισχυρίζεται ότι θέτει το πιο ενοχλητικό ερώτημα "ποιον κόσμο θα αφήσουμε στα παιδιά μας;", αποφεύγει να θέσει ένα άλλο πραγματικά ανησυχητικό ερώτημα: "Σε τι είδους παιδιά θα αφήσουμε τον κόσμο;"» (τα αποσπάσματα από άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).