Οι εκλογές έγιναν, αλλά η εκλογολογία συνεχίζεται. Δεν είναι κάτι το παράξενο για το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Ετσι κι αλλιώς, τα κόμματα της πλουτοκρατίας είχαν, βασικά, τις ευρωεκλογές ως πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές και η τακτική τους ήταν και συνεχίζει να είναι ανάλογη. Ο επόμενος διαχειριστής των υποθέσεων του κεφαλαίου προετοιμάζεται. Με τη διαφορά πως, για να ευοδωθούν τα σχέδια του κεφαλαίου και των κομμάτων του, χρειάζονται και τη διαμόρφωση ανάλογης ψυχολογίας στην εργατική τάξη, στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, την ανάλογη πολιτική συνείδηση.

Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου που διανύουμε: Το φούσκωμα του σκανδάλου της «Ζήμενς» μαζί με την «εξάρθρωση» μιας συμμορίας οργανωμένου εγκλήματος, δηλαδή μιας παράνομης επιχειρηματικής δραστηριότητας, απότοκου, όμως, της κοινωνίας της νόμιμης κλοπής του πλούτου από τους παραγωγούς του. Και η νέα καθολική επίθεση της πλουτοκρατίας στους εργαζόμενους, όπως η αντεργατική πολιτική της βαριάς φορολογίας, της παραπέρα ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, του διαχωρισμού της Σύνταξης από την Υγεία στο ΙΚΑ, για να εμπορευματοποιηθούν πλήρως και τα δύο, της καρατόμησης των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων κ.λπ. Αυτά δρομολογούν η ΕΕ, η κυβέρνηση, με τις ευλογίες του ΠΑΣΟΚ.

Η αναπαραγωγή αυτής της εξελισσόμενης, με την παρέμβαση των αστικών επιτελείων, πραγματικότητας, και από τα αστικά ΜΜΕ, πασχίζει να διαμορφώσει προϋποθέσεις ενσωμάτωσης και χειραγώγησης λαϊκών δυνάμεων για την εξασφάλιση εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με την εκλογική ισχυροποίηση του δικομματισμού. Μην ξεχνάμε ότι, έστω και ελάχιστα ποσοστιαία, το άθροισμα ΝΔ - ΠΑΣΟΚ μειώθηκε.

Στην ίδια ρότα συνεχίζεται η πολύμορφη επίθεση στο ΚΚΕ και τη στρατηγική του, εκπορευόμενη από ενιαίο κέντρο, αλλά με καταμερισμό σε κομματικά επιτελεία, κόμματα, και αστικά ΜΜΕ, ώστε να εναλλάσσονται τα ζητήματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα αστικά επιτελεία επεδίωξαν να εμπλέξουν το ΚΚΕ στην υπόθεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, ως κλειδί για το πότε θα γίνουν οι εκλογές, λες και δεν ξέρουν ότι το ΚΚΕ δε συμμετέχει σ' αυτήν τη διαδικασία ανάδειξης προσώπου σε έναν αστικό θεσμό. Επεδίωξαν, όμως, να το εμπλέξουν, για να επιδράσουν έστω και έτσι στις λαϊκές συνειδήσεις ότι και το ΚΚΕ πρέπει να συμβάλει στο ξεπέρασμα των δυσκολιών του αστικού πολιτικού συστήματος. Δεν είναι, άλλωστε, πρώτη φορά.

Μετά τις εκλογές του 2007, όλα τα αστικά επιτελεία προσπαθούσαν να πείσουν, όχι το ΚΚΕ, αλλά λαϊκές δυνάμεις για να ασκήσουν πίεση στο Κόμμα, ότι οι μόνοι κερδισμένοι από τις εκλογές είναι το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί δε βάζει το Κόμμα μας λίγο νερό στο κρασί του, να κάνει εκπτώσεις από τη στρατηγική του, για να γίνει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και να χτυπηθεί ακόμη περισσότερο η δύναμη του δικομματισμού, για να έρθει κοντά μια φιλολαϊκή διέξοδος; Ηταν τότε με την όξυνση της κρίσης του ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με την πτώση και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που φάνηκε μεγαλύτερη αδυναμία των αστικών κομμάτων στη χειραγώγηση λαϊκών συνειδήσεων. Και τότε, επιδίωξη ήταν να επιδράσουν σε ανώριμες πολιτικά συνειδήσεις με κοινοβουλευτικά κριτήρια, ως μοχλό άσκησης πίεσης για αλλοίωση της στρατηγικής του ΚΚΕ, στο όνομα τού να διαμορφωθούν, δήθεν, συνθήκες για καλύτερες μέρες για το λαό, λες και αυτό ήταν υπόθεση μόνο της αφαίρεσης εκλογικής δύναμης του δικομματισμού με άθικτη τη στρατηγική και την εξουσία των μονοπωλίων.

Και αυτό, σε συνδυασμό με την επίθεση στην ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, όπως έλεγαν, στο σκληρό πυρήνα, που δεν αφήνει το Κόμμα να ανανεωθεί, να πάει μπροστά και του κόβει τη δυνατότητα να αυξηθεί κοινοβουλευτικά. Αυτή η τακτική του αντιπάλου ήταν επίθεση στη στρατηγική του ΚΚΕ. Δε θα παραιτηθούν απ' αυτό. Οπως δε θα παραιτηθούν από την τακτική διεμβολισμού του ΚΚΕ με επίθεση στις αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του, μέρος της οποίας είναι η αναπαραγωγή της βρώμικης προπαγάνδας με τα οικονομικά και τους ελέγχους, αλλά και η σταλινολογία. Χτυπώντας το ΚΚΕ επιχειρούν να τσακίσουν στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της όχι μόνο τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, αλλά και το πώς αυτός θα κατακτηθεί, χτυπώντας το ΚΚΕ. Αυτό πασχίζουν. Πολύμορφα. Πατώντας στην αντίληψη ότι η πολιτική κρίνεται αποκλειστικά στις εκλογές.

Τι είναι οι εκλογές; Μια γενική πολιτική μάχη εφ' όλης της ύλης. Ανεξάρτητα, αν είναι το αστικό Κοινοβούλιο, είτε το Ευρωκοινοβούλιο. Οχι για την εργατική τάξη μόνο και το ΚΚΕ, αλλά και για τους καπιταλιστές, και τα αστικά πολιτικά κόμματα. Τι μπαίνει σε γενικευμένη πολιτική αντιπαράθεση; Οι δύο πολιτικές, οι δύο δρόμοι ανάπτυξης.

Βεβαίως, στην κάλπη δεν κρίνεται ο σοσιαλισμός. Ούτε οι εκλογές μπορούν να φέρουν το σοσιαλισμό. Το σοσιαλισμό θα τον φέρει, θα τον επιβάλει, η εργατική τάξη με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, με το δικό τους κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης με επικεφαλής το ΚΚΕ, που θα είναι ικανό να χρησιμοποιεί όλες τις μορφές πάλης για την ανατροπή της πλουτοκρατίας και της εξουσίας της. Ο σοσιαλισμός θα κριθεί στους δρόμους, όταν σύσσωμος ο οργανωμένος λαός θα ξεχυθεί για να πάρει αμπάριζα τους καπιταλιστές.

Αλλά και οι εκλογές είναι ταξική πάλη, είναι κόντρα της εργατικής πολιτικής, δηλαδή της πολιτικής του ΚΚΕ, με την αστική πολιτική στο σύνολό της.

Πίσω από τη λαϊκή έκφραση της ψήφου, υπάρχει το επίπεδο της ταξικής - πολιτικής συνείδησης, το οποίο διαμορφώνεται με κριτήρια που έχουν σχέση με τη συνειδητοποίηση των δύο ουσιαστικά - από άποψη ταξικών συμφερόντων - πολιτικών. Που βρίσκονται συνεχώς σε οξύτατη διαπάλη ανάμεσα στην αστική τάξη και τα κόμματά της - που βρίσκεται στην εξουσία - και στην οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία, το Κόμμα της εργατικής τάξης και το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, γενικότερα το λαϊκό κίνημα.

Το 18ο Συνέδριο θέτει το ζήτημα ισχυροποίησης του ΚΚΕ, που σημαίνει ισχυρές Κομματικές Οργανώσεις στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, που σημαίνει ισχυρά ταξικά συνδικάτα, οργάνωση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης σε ταξικά συνδικάτα. Ταυτόχρονα, μετράμε από την άλλη μεριά - όχι μόνο στα ταξικά συνδικάτα, αλλά στο σύνολο των συνδικαλιστικών οργανώσεων - ότι από την εργατική τάξη περίπου το 10% - 15% είναι οργανωμένη. Αυτό έχει άμεση σχέση με την αντικειμενική βάση από την οποία ξεκινά το μέτρημα της πολιτικής συνείδησης των εργατών. Που θα εκφραστεί σε μια δοσμένη στιγμή μιας γενικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Είναι, όμως, άλλο ζήτημα ότι ανεβαίνει η πολιτική συνείδηση των εργατών, ότι συσπειρώνουμε δυνάμεις - έχουμε τέτοια αποτελέσματα από τη δράση του Κόμματος και του ταξικού κινήματος τα τελευταία χρόνια - και άλλο ζήτημα ότι το επίπεδο του εργατικού κινήματος είναι σε αυτό το σημείο που έχει δημιουργήσει τέτοια κριτήρια στις λαϊκές συνειδήσεις και μάλιστα σε πλατιές λαϊκές δυνάμεις, ώστε να μπορεί να τσακίσει όχι μόνο το κάθε δίλημμα, αλλά και την κάθε επίθεση ενάντια στο κόμμα της εργατικής τάξης σήμερα. Και εμείς πρέπει να δρούμε καθημερινά, έτσι ώστε να διαμορφώνουμε τέτοιες συνειδήσεις. Εχει τη σημασία του αυτό, γιατί μερικές φορές μπαίνει το ερώτημα: Οι εργάτες, οι λαϊκοί άνθρωποι έχουν προβλήματα. Γιατί δεν πείθονται με την πολιτική του ΚΚΕ, με τον άλλο δρόμο ανάπτυξης; Αυτό έχει άμεση σχέση με το επίπεδο ωριμότητας των λαϊκών συνειδήσεων, με τη διαπάλη ανάμεσα στην αστική πολιτική και την αντιμονοπωλιακή δράση, με τη στάθμη του εργατικού κινήματος κ.λπ.

Η ψήφος στο ΚΚΕ, από την εργατική τάξη πρώτα απ' όλα και από τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους νέους των λαϊκών οικογενειών, είναι ψήφος που έρχεται στο Κόμμα, βασικά, συνειδητά, γιατί στηρίζει όχι μόνο την πολιτική που παλεύει για να βελτιώσει τη ζωή του λαού, αλλά γιατί έχει στρατηγική συνολικής αντίθεσης με τα μονοπώλια, στην προοπτική ρήξης, ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, για τη Λαϊκή Εξουσία.

Επομένως, η δράση του Κόμματος, των κομμουνιστών, για την αλλαγή της συνείδησης των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, δεν είναι μονοσήμαντο έργο. Το ζήτημα των δεσμών μας με τις λαϊκές δυνάμεις, το περιεχόμενό τους, όπως και των δεσμών του οργανωμένου κινήματος, σημαίνει δράση τόσο σε επίπεδο αυτοτελούς δουλειάς των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς και κατοικίας, όσο και στο μαζικό λαϊκό κίνημα και πρώτα απ' όλα στο εργατικό - συνδικαλιστικό. Για την οργάνωσή τους, τη συμμετοχή τους στην ταξική πάλη, στους διεκδικητικούς αγώνες, για όλα όσα τους ανήκουν. Και τη ζύμωση, τη διαφώτιση για την αναγκαιότητα της πολιτικής πάλης για την εξουσία, αλλά και πώς αυτό μπορεί να κατακτηθεί. Με την ανάδειξη του αντιπάλου, των μονοπωλίων, με τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας, με την αναγκαιότητα θυσιών στον αγώνα. Εμείς παλεύουμε για την οργάνωση της εργατικής τάξης, την ταξική της ενότητα, τη συμμαχία με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, συγκεντρώνοντας τις κοινωνικές δυνάμεις και σφυρηλατώντας τη στρατιά που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό.

Αυτά μάς βάζουν μπροστά σε σοβαρά πολιτικά καθήκοντα, που καθορίζονται από ένα βασικό: Να βάλουμε στη ζωή τις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου. Και την Πολιτική Απόφαση και την Απόφαση για το Σοσιαλισμό, συνδυασμένα. Να δίνουμε, δηλαδή, ολοκληρωμένα, άρα και αποτελεσματικά, τη μάχη να γίνεται υπόθεση της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της η στρατηγική του ΚΚΕ. Συνειδητοποιώντας στη δράση αυτό που λέει το Κόμμα στο 18ο Συνέδριο ότι πρέπει να φτάσουμε στο ύψος των απαιτήσεων. Γι' αυτό χρειάζεται ακόμη πιο ολοκληρωμένα, σχεδιασμένα, αποφασιστικά, εντατικά, στη δράση με τη στρατηγική μας στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στους χώρους όπου κατοικεί η εργατική τάξη και η νεολαία, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Εχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας στην καθημερινή διαπάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εξουσία του και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της με επικεφαλής το ΚΚΕ, στην πρώτη γραμμή της αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής πάλης.