Οι ναυτεργάτες συνηθίζουν να λένε πως άμα δε γυρίσει η προπέλα δεν πάει πουθενά το καράβι. Τονίζουν έτσι τον καθοριστικό ρόλο του ανθρώπου που κάνει την προπέλα να γυρίζει. Κάτι περισσότερο ξέρουν καθώς δουλεύουν για τους εφοπλιστές. Θυμόμαστε τακτικά αυτή τη φράση κάθε που οι ίδιοι οι καπιταλιστές αναγκάζονται έστω και περιφραστικά να δηλώσουν πως χωρίς εργάτες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Αυτό ακριβώς δηλώνουν σήμερα και οι Γερμανοί καπιταλιστές.

Οι μετανάστες είναι εργατική δύναμη. Αναγκαία. Την οποία οι καπιταλιστές κρατάνε γονατισμένη για να παραμένει φτηνή. Κι ανάλογα με τις ανάγκες τους ρυθμίζουν τη στρόφιγγα. Κοινό μυστικό ότι η «ατμομηχανή της Ευρώπης», η γερμανική βιομηχανία στηρίζεται σ' αυτούς. Και χτες και αύριο. Δεν τους έπιασε ο πόνος τους καπιταλιστές για την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών. Απλά σήμερα δεν τους χρειάζονται μόνο να σκάβουν στα ορυχεία, αλλά και να διαβάζουν τις ταμπέλες στις μηχανές. Και έτσι πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, δηλαδή οργανώνουν την εκπαίδευση της αυριανής εργατικής τάξης.

Ας μην ξεγελαστεί όμως κανείς. Δε λύνεται αυτόματα και παράλληλα το πρόβλημα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Ισα - ίσα που οξύνεται, με κατεύθυνση των ίδιων των καπιταλιστών, ως μπαμπούλας για να γονατίζουν όλοι οι εργάτες και να μοιράζονται.

Οι καπιταλιστές γνωρίζουν πως αργά ή γρήγορα «ντόπιοι» και «ξένοι» εργάτες συναντώνται όχι μόνο στο χώρο δουλειάς, αλλά και στη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής. Κι εκεί στον αγώνα διαμορφώνονται συνθήκες για να γεννηθεί ταξική συνείδηση. Αρκεί ο αγώνας να μπολιάζεται με την προοπτική της εργατικής εξουσίας. Αυτό το μπόλιασμα είναι επικίνδυνο για την αστική τάξη. Που στήνει τη μια μετά την άλλη τις ΜΚΟ «αρωγής» των μεταναστών, αρκεί αυτοί να μείνουν μετανάστες, να μην αναδειχθούν στο κύριο που έχουν και που είναι η ταξική τους θέση.

Η συνθήκη διαμόρφωσης της ταξικής συνείδησης - αναπόφευκτη - οδηγεί και σε άλλες ανησυχίες τους αστούς. Που στήνουν τη μια «σέχτα» μετά την άλλη προκειμένου να έχουν υλικό διάφοροι Σανιδάδες για να εκδίδουν εντολές για την αντιμετώπιση κάθε «αντικοινωνικής συμπεριφοράς».

Πάμε γι' άλλα: Ορισμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι έχουν μια παράξενη αίσθηση της αλληλεγγύης. Ούτε λίγο ούτε πολύ εγκαλούν τους απολυμένους ως υπεύθυνους για το κλείσιμο της εφημερίδας που δούλευαν. Κατανοητό ότι η πίτα είναι μικρή και ότι οι άλλοι αστοί εκδότες ανοίγουν σαμπάνιες κάθε που κάποιος από τους αντιπάλους τους βαράει κανόνι, αλλά την ώρα του χαμού των πολλών, λίγη αυτοσυγκράτηση από τους «δημοσιογράφους» δε βλάπτει. Οπως λένε και οι παλιές καραβάνες του κλάδου, αρκεί το κράτος να ανοίξει λίγο το πουγκί και όλοι θα σωθούν. Εξάλλου όλοι για την ίδια «δημοκρατία» δουλεύουν...

Ασχετο: Ας δώσει κάποιος εκεί στην «Αυγή» ένα λουκούμι στον Καρτερό, να σταματήσει το κλάμα. Τόσο καιρό πριν τις εκλογές εξηγούσε με καθημερινή αρθρογραφία γιατί πρέπει να ενισχυθεί ο ΣΥΝ για να περπατήσει η συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ. Τώρα θυμήθηκε ότι είναι και κομμουνιστής! Λες και δε θυμάται κανείς γύρω του τις διακηρύξεις που έκανε όταν άφηνε πίσω του την κομμουνιστική «σκουριά» (τότε το '91...). Εν πάση περιπτώσει, ας επιμένει ότι δεν πάει στο ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ παραλλαγής. Ξέρει απ' αυτά και ο ίδιος. Και ας τον εγκατέλειψαν κάτι φίλοι του που βαρέθηκαν την παραλλαγή και πήγαν στην αυθεντία. Μίμηδες, Μαρίες, Μπίστηδες και έχει ο θεός τους...

Αλλά ας ρίξει μια ματιά στο τι λέει η οργάνωσή του στα Γιάννενα κι άλλη μία στην Κέρκυρα. Κι αν συνεχίσει να παριστάνει πως δε καταλαβαίνει...