Τα νέα σκληρά φοροεισπρακτικά μέτρα της κυβέρνησης, στο όνομα της αντιμετώπισης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων που προκαλεί η συνεχής ενίσχυση του κεφαλαίου από τον κρατικό προϋπολογισμό, αποτελούν νέα αφαίμαξη των πενιχρών λαϊκών εισοδημάτων. Την ίδια ώρα των αντιλαϊκών εξαγγελιών, στη Βουλή απορρίπτονταν απ'όλα τα άλλα κόμματα πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος με κατάργηση των έμμεσων φόρων αύξηση του φόρου για τις επιχειρήσεις στο 45% και μιά σειρά άλλα μέτρα. Είναι γεγονός ότι η εκδήλωση της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού σηματοδότησε μιας ευρείας κλίμακας αντιλαϊκή επίθεση. Δύο, κατά βάση, είναι οι στόχοι της κλιμακούμενης αυτής επίθεσης.

Πρώτον, επιδιώκουν να φορτώσουν τις συνέπειες της κρίσης - η οποία εκδηλώνεται ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και των αντιφάσεών τους - στα λαϊκά στρώματα. Οι πολιτικές προστασίας του κεφαλαίου πήραν τη μορφή της μερικής κρατικοποίησης μονοπωλιακών ομίλων που πλήγηκαν από την κρίση, των πακέτων οικονομικής στήριξης προς τις επιχειρήσεις και τη χρηματοδότηση των τραπεζικών μονοπωλίων,με συνέπεια τη μεταφορά των ζημιογόνων αποτελεσμάτων στα λαϊκά στρώματα. Τα μέτρα αυτά αντιστοιχούν σε αρκετά τρισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία αποτελούν το κόστος της διάσωσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και της προστασίας του από τις συνέπειες της κρίσης. Μόνο που το κόστος από όλες αυτές τις παρεμβάσεις πρέπει από κάπου να πληρωθεί. Ετσι, έχουν ήδη τεθεί σε εφαρμογή διάφορα προγράμματα λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων. Εδώ εντάσσεται το «πάγωμα» το μισθών για το 2009, στο ίδιο σχέδιο συμπεριλαμβάνονται και τα φοροεισπρακτικά μέτρα που ανακοίνωσε την Πέμπτη η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και τα νέα μέτρα που θα ανακοινώσει μαζί με τον κρατικό προϋπολογισμό του 2010, το φθινόπωρο.

Δεύτερον, η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών είδαν την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης σαν χρυσή ευκαιρία, ώστε να επιταχύνουν τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, που έχουν αποφασιστεί στην περιβόητη Σύνοδο της Λισαβόνας το καλοκαίρι του 2000. Επί τάπητος οι ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση και στα δημόσια συστήματα Υγείας, αλλά και η εμβάθυνση των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, ώστε η εκ περιτροπής απασχόληση, η μερική εργασία, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η «απελευθέρωση» των απολύσεων να γίνουν κυρίαρχες μορφές εργασιακών σχέσεων. Με τα «υλικά» αυτά προσδοκούν ότι αφενός λύνονται ζητήματα στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, αφετέρου θεωρούν ότι έτσι το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο θα καταλάβει καλύτερες θέσεις για τη μετά την κρίση εποχή.

Από τις βαθιά ταξικές και βάρβαρες αυτές πολιτικές, που επιχειρούν να γυρίσουν τους εργαζόμενους στα βιομηχανικά κάτεργα των αρχών του 19ου αιώνα, τα λαϊκά στρώματα μόνο να χάσουν έχουν. Η πολιτική αυτή πρέπει να καταδικαστεί στη συνείδηση των εργαζομένων ως βαθιά αντιδραστική. Οι εργαζόμενοι οφείλουν να αντιτάξουν στη δράση του κεφαλαίου τη δική τους αντίδραση. Να αντεπιτεθούν. Να οργανώσουν την πάλη τους στους καθημερινούς αγώνες για την υπεράσπιση του μεροκάματου, των θέσεων εργασίας, για μια αξιοπρεπή ζωή. Η πάλη τους όμως πρέπει να αναβαθμιστεί σε ανώτερα επίπεδα, να στοχεύσει και να αμφισβητήσει το ίδιο το κεφάλαιο και την εξουσία του, με στόχο την ανατροπή και το άνοιγμα του δρόμου για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.