Μια ακόμα ενδιαφέρουσα πλευρά της Εκθεσης της Κομισιόν για την «κοινωνική προστασία» είναι η ανοιχτή ομολογία ότι η ένταση στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής στις πλάτες της εργατικής τάξης, οδηγεί σε καταστάσεις απόλυτης εξαθλίωσης, για τις οποίες η ΕΕ προτείνει να δημιουργηθεί ένα υποτυπώδες δίχτυ προστασίας.

Οταν, όμως, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του μιλάνε για «κοινωνική προστασία», στο μυαλό τους έχουν σταθερά ένα και μόνο πράγμα: Την αύξηση των καπιταλιστικών κερδών και την όσο το δυνατόν ασθενέστερη λαϊκή αντίδραση στην εκμεταλλευτική πολιτική τους.

Ετσι ερμηνεύεται η εκτίμηση της Εκθεσης της Κομισιόν ότι η κοινωνική προστασία δίνει τα μέσα στις κοινωνίες «να εξαλείψουν, αλλά και να προλάβουν τις χειρότερες και πιο απάνθρωπες μορφές φτώχειας» (σελ. 3). Το ενδιαφέρον για τις ομάδες που κινδυνεύουν από τη φτώχεια είναι υποκριτικό. Λίγες γραμμές πιο κάτω, η Κομισιόν διευκρινίζει ότι «τα συστήματα κοινωνικής προστασίας που έχουν σχεδιαστεί σωστά συμβάλλουν επίσης στην οικονομική ανάπτυξη, καθώς δημιουργούν ευνοϊκό περιβάλλον για την οικονομική μεγέθυνση, μέσα στο οποίο άτομα και επιχειρήσεις καταναλώνουν και επενδύουν με εμπιστοσύνη» (σελ. 3). Αυτό που ενδιαφέρει το κεφάλαιο είναι η εξαθλίωση του εργαζόμενου να μην εκμηδενίζει την αγοραστική του δύναμη, ώστε να μπορεί να καταναλώνει τα προϊόντα που παράγει.

Θεωρώντας δεδομένες τις αρνητικές επιπτώσεις των αναδιαρθρώσεων στο βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων, η Κομισιόν προτείνει παρεμβάσεις στο σύστημα κοινωνικής προστασίας που «θα διευκολύνουν τις διαρθρωτικές αλλαγές μετριάζοντας τις επιπτώσεις, θα σταθεροποιούν τη συνολική ζήτηση σε όλους τους οικονομικούς κύκλους και θα δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για ανάκαμψη» (σελ. 4). Στις ομάδες που κινδυνεύουν να καταλήξουν στην απόλυτη φτώχεια κατατάσσονται και «οι αγρότες που εξασφαλίζουν τα προς το ζην με δικές τους καλλιέργειες» (σελ. 6). Ομολογούνται έτσι οι συνέπειες από την αγροτοκτόνα πολιτική της ΕΕ για τους μικρομεσαίους καλλιεργητές.

Με τους νόμους του κέρδους αντιμετωπίζονται και οι μετανάστες, καθώς «η αύξηση της σταθερής μετανάστευσης θα μπορούσε να συμβάλει [...] καλύπτοντας τις ελλείψεις σε εργατικό δυναμικό και, όσον αφορά τις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις, βελτιώνοντας την οικονομική βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων» (σελ. 4). Από εδώ ακριβώς προκύπτει και το υποκριτικό ενδιαφέρον των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για την κοινωνική ενσωμάτωση των μεταναστών.

Η ολόπλευρη μόρφωση των νέων εκλαμβάνεται σαν πάρεργο για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, αφού αυτό που προέχει είναι η κατάρτιση και επανακατάρτιση φτηνού, ευέλικτου εργατικού δυναμικού μέσω της «διά βίου μάθησης». Η εκτίμηση της Κομισιόν ότι «η μείωση των αριθμών στην ηλικιακή ομάδα 15-29 ετών κάνει ακόμα πιο έντονη την ανάγκη να βελτιωθεί η μετάβαση από το σχολείο στην εργασία» (σελ. 4) σημαίνει ότι για τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων η βασική εκπαίδευση είναι υπεραρκετή, ώστε γρήγορα και φτηνά να διαθέσουν την εργατική τους δύναμη στις ανάγκες κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Η συμβολή, τέλος, των γυναικών στην αύξηση του διαθέσιμου για απασχόληση δυναμικού κρίνεται αναγκαία και δημιουργεί νέες «κοινωνικές απαιτήσεις (π.χ. για υπηρεσίες φροντίδας των παιδιών, των ηλικιωμένων και των εξαρτημένων ατόμων)» (σελ. 4). Το κεφάλαιο δεν κρύβει λόγια: Θέλει να εξασφαλίσει τις ελάχιστες κοινωνικές υπηρεσίες - πάντα με το αζημίωτο -, όχι σαν μια αναγκαία συνθήκη που βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και ανταποκρίνεται στο σημερινό επίπεδο κοινωνικής ανάπτυξης, αλλά για να απελευθερώσει ακόμα περισσότερα εργατικά χέρια που είναι απαραίτητα για την αύξηση της κερδοφορίας του.