Τις προηγούμενες μέρες, με αφορμή τα δέκα χρόνια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά στα αστικά ΜΜΕ. Για τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις και το πώς θα πρέπει να αξιοποιηθούν. Και πολλοί συνέδεαν την εγκατάλειψη με την ανάγκη επιχειρηματικής αξιοποίησης. «Συμπτωματικά», αυτήν την περίοδο, σε περιοχές που είναι κοντά σε Ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο Λεκανοπέδιο, βρίσκονται σε εξέλιξη επενδύσεις δισεκατομμυρίων (αεροδρόμιο Ελληνικού, μαρίνα Φλοίσβου, Αστέρας Βουλιαγμένης κ.λπ.) Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι ότι στα αφιερώματά τους ξέχασαν να συμπεριλάβουν το βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσαν εργάτες με τη ζωή τους για να γίνουν τα έργα. Η όποια αναφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας 10 χρόνια μετά, οφείλει να ξεκινήσει με τους 13 εργάτες που έχασαν τη ζωή τους στην κατασκευή των Ολυμπιακών έργων. Η εργατική τάξη δεν ξέχασε τα ονόματα: Του 62χρονου Χρήστου Μιάμη, του 35χρονου Κότσι Αστρίτ, του 45χρονου Βαγγέλη Μέρι, του 32χρονου Μανέα Μαρινέλ, του 32χρονου Αλέξι Μπάτσι, που σκοτώθηκαν στο Ολυμπιακό Χωριό. Του 45χρονου Θανάση Παπαγιώργη στο κτίριο «Αθήνα 2004». Του 29χρονου Κρέκου Γιάνι στο Ολυμπιακό Σκοπευτήριο στο Μαρκόπουλο. Του 46χρονου Μιχάλη Ευαγγέλου στο Κλειστό Γυμναστήριο στο Γαλάτσι. Του 48χρονου Ηλία Μαυρόπουλου και του 29χρονου Λ. Μαρινάκη στον Ιππόδρομο στο Μαρκόπουλο. Του 58χρονου Παναγιώτη Μπολάνη στο Κέντρο Τύπου. Του 51χρονου Ντόκα Νταλίπ στο Ολυμπιακό Χωριό Τύπου και του 51χρονου Σωτήρη Σέκα στο Δημοσιογραφικό Χωριό στο Μαρούσι.