Με όχημα τη μελέτη του ΚΕΠΕ η συγκυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει νέα επώδυνα μέτρα μέχρι το τέλος του χρόνου
Βέβαια, στο διάστημα που μεσολάβησε από το 2010, με την ψήφιση τότε των δύο βασικών νομοθετημάτων (3863 και 3865), οι κυβερνήσεις κλιμάκωσαν την αντιασφαλιστική τους επίθεση και με άλλους αντιδραστικούς νόμους. Κυρίως το νόμο 4093 του 2012, που αύξησε τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, ενώ με το νόμο 4052 του ίδιου έτους, για την δημιουργία του Ενιαίου Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης (ΕΤΕΑ), έμπαιναν τα θεμέλια για τη μετατροπή των επικουρικών συντάξεων σε προνοιακά επιδόματα και μάλιστα σε ατομική βάση για τον κάθε ασφαλισμένο.
Ταυτόχρονα, στο διάστημα αυτό επιβλήθηκαν απανωτές αιματηρές μειώσεις και χαράτσια στις συντάξεις που ήδη αποδίδονταν. Κοινός παρανομαστής όλων των νομοθετικών παρεμβάσεων, ήταν η σταδιακή απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης και η παράλληλη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, έχοντας ως τελικό στόχο να φορτωθεί το βάρος της ασφάλισης εξολοκλήρου στις πλάτες των εργαζομένων και να πριμοδοτηθούν τα ιδιωτικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, ανοίγοντας πεδίο κερδοφορίας και σε αυτόν τον τομέα για τα μονοπώλια του κλάδου.
Το νέο χτύπημα επικεντρώνεται κυρίως σε ομάδες ασφαλισμένων, ταμεία και ηλικιακές ομάδες «παλιών» εργαζομένων, που κατά τεκμήριο βρίσκονται κοντά στη συνταξιοδότηση ή έχουν εξασφαλίσει «ώριμα» συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τα οποία σήμερα επιχειρείται να ανατραπούν. Σ' αυτήν την κατεύθυνση και επιβεβαιώνοντας τη δήλωση του υπουργού Εργασίας ότι «αλλάζουν όλα», στο επίκεντρο της νέας αντεργατικής της παρέμβασης η κυβέρνηση βάζει τα πάντα:
Η «φιλοσοφία» που διέπει τη μελέτη του Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) για το ασφαλιστικό, οι διαπιστώσεις και τα πρώτα συμπεράσματα της μελέτης, που αναδεικνύουν την «πολυδιάσπαση» ως βασικό πρόβλημα του ασφαλιστικού, προϊδεάζουν για τα επώδυνα μέτρα που σχεδιάζονται.
Ξεκαθαρίζοντας ότι η περίφημη «ενοποίηση» δε θα είναι μόνο διοικητική και λειτουργική, όπως προπαγανδιστικά ισχυριζόταν το υπουργείο, προσθέτει: «Το ασφαλιστικό σύστημα, όμως, δεν είναι κατακερματισμένο μόνο διοικητικά. Το σύστημα συντάξεων χαρακτηρίζεται από μια πολυνομία, η οποία δημιουργεί έντονες κοινωνικές ανισότητες, αφού αντιμετωπίζει όμοιες περιπτώσεις πολιτών με διαφορετικό τρόπο.
Οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης (χρόνος ασφάλισης και όρια ηλικίας), τα ποσοστά αναπλήρωσης, οι κατώτατες συντάξεις, οι ασφαλιστικές και εργοδοτικές εισφορές, οι κοινωνικοί πόροι και η κρατική χρηματοδότηση ποικίλλουν τόσο μεταξύ των Ταμείων, όσο και μεταξύ ασφαλισμένων στο ίδιο Ταμείο». Με άλλα λόγια, «κοινωνική ισότητα» για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο είναι η προς τα κάτω εξίσωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.