Η έκθεση επιχειρεί να «χτίσει» την επιχειρηματολογία της με τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ Ταμείων, αλλά και ανάμεσα σε κατηγορίες ασφαλισμένων μέσα στο ίδιο Ταμείο. Ειδικότερα, εστιάζει:

• Σε διαφορές μεταξύ κλάδων και επαγγελμάτων. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρει «το καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών» και «τις πρόσφατες ρυθμίσεις για αναγνώριση πλασματικών ετών στους ενστόλους στο Δημόσιο».
• Στις διαφορές μεταξύ ηλικιών ή ημερομηνία πρώτης ασφάλισης, όπου κάνει ειδική αναφορά «στην περίπτωση των δημοσίων υπαλλήλων» και μάλιστα στο διαφορετικό καθεστώς που ισχύει «αν άρχισαν να εργάζονται πριν ή μετά το 1983»!
• Στις διαφορές μεταξύ φύλων, όπου σημειώνει πως «σε ορισμένα Ταμεία, παρά τις ευρωπαϊκές οδηγίες, συνεχίζουν να υπάρχουν αρκετά πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις για τις γυναίκες»!

Για να μην υπάρχει αμφιβολία για τα μέτρα που σχεδιάζονται να νομοθετηθούν το επόμενο φθινόπωρο, η μελέτη του ΚΕΠΕ προσθέτει χαρακτηριστικά: «Αν και για όλους τους παραπάνω διαχωρισμούς μπορούν, τουλάχιστον από αυτούς που ευνοούνται, να προταθούν πειστικές αιτιολογίες για την ύπαρξή τους, από οικονομικής και κοινωνικής άποψης είναι μάλλον δύσκολο να δικαιολογηθούν».

Οι αναφορές αυτές δείχνουν ότι σκοπός των νέων μέτρων είναι να καταργηθούν τα όποια ειδικά ηλικιακά όρια υπάρχουν ακόμα στα Ταμεία, όπως για την περίπτωση των γυναικών, των μητέρων με ανήλικα παιδιά, των εργαζομένων στα ΒΑΕ, των εργαζομένων που ακόμα εξασφαλίζουν συνταξιοδότηση με 35ετία, αλλά και ειδικές ομάδες όπως οι ένστολοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Κεντρική επιδίωξη είναι το «σπρώξιμο» της ηλικίας συνταξιοδότησης προς τα πάνω, προς τα ανώτερα γενικά όρια, δηλαδή στο 67ο έτος για όλους, όπως δηλαδή υπογράμμιζε και η κατεύθυνση που έδωσε το τελευταίο Συμβούλιο των υπουργών Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπό την προεδρία του Γ. Βρούτση, προς δόξαν του «ευρωπαϊκού κεκτημένου», το οποίο αρέσκονται να επικαλούνται οι ευρωλάγνοι όλων των πολιτικών αποχρώσεων.

Κυνικά μάλιστα η μελέτη ομολογεί ότι η αύξηση των ορίων ηλικίας ή η αύξηση των απαραίτητων ενσήμων για συνταξιοδότηση, ο εγκλωβισμός δηλαδή εργαζομένων στην εργασία τους - για όποιους βέβαια έχουν - είναι διπλά ωφέλιμη. Γράφουν συγκεκριμένα:

«Η παραμονή στην εργασία για επιπλέον χρόνο έχει διττά οφέλη, αφού ο εργαζόμενος προσφέρει εισφορές στο σύστημα και συγχρόνως θα εισπράττει μελλοντικά σύνταξη για λιγότερο χρόνο. Συναφώς, θα πρέπει να δίνονται ουσιαστικά κίνητρα παραμονής στην εργασία ή η απόφαση για πρόωρη συνταξιοδότηση, και συνεπώς και το παραπάνω κόστος που συνεπάγεται, να μην επιβαρύνει τα Ταμεία και κατ' επέκταση το κοινωνικό σύνολο».

Με δεδομένο ότι για κάθε χρόνο «πρόωρης» συνταξιοδότησης ήδη ο ασφαλισμένος τιμωρείται με μείωση κατά 6% το χρόνο, φαίνεται ότι εξετάζεται και η αύξηση της ποινής προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος για παρεμπόδιση των ροών προς τη συνταξιοδότηση.

Προκλητικό μάλιστα της προσπάθειας που γίνεται, για να «θεμελιωθεί» μια αύξηση στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και πιθανώς και του χρόνου ασφάλισης, είναι η επιμονή της μελέτης να υποβαθμίσει το γεγονός ότι η μέση ηλικίας συνταξιοδότησης στη χώρα μας είναι τα 62,34 χρόνια, με τον αντίστοιχο μέσο όρο στην ΕΕ των «27» να είναι στα 62,09 (στοιχεία 2010) και ενώ από τότε έχουν τεθεί πρόσθετα εμπόδια στις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης.

Γι' αυτό, η μελέτη του ΚΕΠΕ χαρακτηρίζει «παραπλανητική» τη χρήση της μέσης ηλικίας συνταξιοδότησης (!), καθώς όπως ισχυρίζεται «σε πολλά ασφαλιστικά ταμεία η μέση ηλικία συνταξιοδότησης είναι χαμηλότερη» και αυξάνει εξαιτίας των όρων συνταξιοδότησης στον ΟΓΑ και στον ΟΑΕΕ. Μάλιστα, για το ΙΚΑ αναφέρει ότι «ο γενικός κανόνας», δηλαδή τα ανώτερα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης που ισχύουν, «είναι η εξαίρεση». Γι' αυτό προτείνει όχι την παραπέρα αύξηση των γενικών ορίων, «αλλά τροποποιήσεις - καταργήσεις στις ισχύουσες εξαιρέσεις»!