Την υπόνοια ότι η «χαλάρωση» του μείγματος διαχείρισης που αξιώνει σημαίνει και σταμάτημα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και των αντιλαϊκών μέτρων, επιχειρεί να καλλιεργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, σε non paper που διένειμε χτες υποστηρίζει ότι η τελευταία επίσκεψη της τρόικας διέλυσε κυβερνητικές προσδοκίες για χαλάρωση του μείγματος πολιτικής και «όχι μόνο θα περάσουν τα 5 εναπομείναντα προαπαιτούμενα για τη δόση του 1 δισ. καταμεσής του θέρους (...) αλλά πρέπει να επιταχυνθεί η πραγματοποίηση των δεσμεύσεων που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο. Δηλαδή, από το 27% των 600 δεσμεύσεων του μνημονίου θα πρέπει τον Σεπτέμβριο να έχουμε φτάσει στο 80%!».

Κρύβει, φυσικά, ότι ζητήματα όπως «το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, το δημοσιονομικό κενό του 2015, τα κόκκινα δάνεια, οι απολύσεις στο δημόσιο, οι ιδιωτικοποιήσεις, το ΕΚΑΣ, τα προνοιακά επιδόματα, το ενιαίο μισθολόγιο», που ο ίδιος καταγράφει στο non paper, παρά τις οξύτατες ενδοαστικές αντιθέσεις, δεν τίθενται σε διαπραγμάτευση σε ό,τι αφορά τον αντιλαϊκό χαρακτήρα τους και δε «σηκώνουν» χαλάρωση, ανεξάρτητα απ' το αν τελικά το μείγμα διαχείρισης χαλαρώσει, παρέχοντας στην όποια κυβέρνηση τη δυνατότητα να υποστηρίξει την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποσυνδέει την πορεία υλοποίησης μέτρων όπως τα παραπάνω απ' την ευρωενωσιακή στρατηγική που τα περιλαμβάνει και απ' το μεγάλο κεφάλαιο, τα συμφέροντα του οποίου τα υπαγορεύουν, αρκούμενος να στηλιτεύει κάθε δεύτερη αράδα τους «δανειστές» γενικώς και αορίστως. Σ' αυτούς χρεώνει «ανυπαρξία διάθεσης για χαλάρωση του ελληνικού προγράμματος», ενώ κατηγορεί την κυβέρνηση για «διαπραγματευτική γραμμή του καλού μαθητή που περιμένει επιβράβευση έναντι των δανειστών».

Και ενώ το παράδειγμα της Ιταλίας αποδεικνύει ότι η χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής προϋποθέτει κλιμάκωση της επίθεσης στο λαό, ο Αλ. Τσίπρας απ' την Ιταλία έφερε την πραγματικότητα στα μέτρα του. Απ' τη μια, επέκρινε τον Μ. Ρέντσι για «λαθεμένη τακτική» (!) επειδή «ζητά τη χαλάρωση του συμφώνου σταθερότητας όχι την ακύρωση του και, για να το αποκτήσει, δέχεται τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, μια πολιτική που αν συνεχιστεί υπάρχει ο κίνδυνος διάλυσης της ΕΕ». Απ' την άλλη, τον αντιπαρέβαλε στον Α. Σαμαρά, υποστηρίζοντας ότι «σε κάθε περίπτωση είναι θετικό ότι αυτά που λέει ο Ρέντσι είναι διαφορετικά από αυτά που λέει ο Σαμαράς στην Ελλάδα, ο οποίος δε θέλει καν να χαλαρώσει το σύμφωνο σταθερότητας»!

Μάλιστα, έκανε εξαγωγή αυταπατών και στον ιταλικό λαό, λέγοντας ότι «ο Μ. Ρέντσι έχει μια ενδιαφέρουσα ρητορική περί αλλαγής. Το εξάμηνο Ιταλικής Προεδρίας θα μπορούσε να εξυπηρετήσει για να αλλάξει γραμμή».

Στο μεταξύ, στον απόηχο της εκδήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ για τους αιγιαλούς, ο Ν. Βούτσης, μιλώντας χτες στον «Αθήνα 9,84», παραδέχτηκε ότι η πρωτοβουλία για «κοινωνικοπολιτικές συσπειρώσεις», που επιδιώκουν με αφορμή σημαντικά ζητήματα, «προφανώς, εντάσσεται και σε μια γενικότερη στρατηγική αντίληψη, για να διαμορφωθεί ένας ικανός συνασπισμός ανατροπής αυτής της κυβέρνησης και αυτής της πολιτικής».

Στην αποτίμηση αυτής της δεύτερης εκδήλωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ προβληματίζεται για τη διάρρηξη των σχέσεων με τους ΑΝΕΛ που δεν εκπροσωπήθηκαν, εμφανίζεται ωστόσο ικανοποιημένος για την προσέγγιση με τη ΔΗΜΑΡ που συστηματοποιείται. Μάλιστα, ο Ν. Βούτσης έκανε καθαρό ότι τον ΣΥΡΙΖΑ τον ενδιαφέρουν διαδικασίες που μπορεί να «δώσουν» και «μέτωπα, ακόμα και στήριξης μελλοντικών κυβερνητικών λύσεων της αριστεράς», εμφανίστηκε, ωστόσο, να απορρίπτει δυνάμεις της «κεντροαριστεράς, που έχει χρεωθεί όλη την τετραετή μνημονιακή περίοδο».

Επί της ουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ από θέση ισχύος επιλέγει ποιες απ' τις υπαρκτές σήμερα δυνάμεις της διαχείρισης μπορούν να υπηρετήσουν καλύτερα τους σχεδιασμούς του. Οπως άλλωστε παραδέχτηκε ο Π. Σκουρλέτης (ρ/σ «Κόκκινο»), «στη βάση του δικού μας σχεδίου φιλοδοξούμε να διαμορφωθεί ένα πλειοψηφικό μπλοκ κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων (...) Σε αυτό χωράνε πολλοί από τη στιγμή που αποδέχονται τη βάση συνεννόησης (...), από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά μέχρι τις δυνάμεις που με ένα σαφή και φερέγγυο τρόπο εναντιώνονται στο μνημόνιο και προέρχονται από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας».

Ειδικότερα για την κεντροαριστερά, δήλωσε ότι οι δυνάμεις που σήμερα τη συνθέτουν, κατονομάζοντας το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου, έχουν εκτεθεί πολύ και πολύ πρόσφατα, άρα δεν μπορούν άμεσα να ενταχθούν στο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Κάλεσε, μάλιστα, τη ΔΗΜΑΡ να διαλέξει μεριά. Οπως είπε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενδιαφερόταν για συνεργασία με ένα κεντροαριστερό φορέα, «ο οποίος, όμως, δε θα ήταν μια κεντροαριστερά των τελευταίων ετών. Αυτό είναι μια προϋπόθεση, διότι η κεντροαριστερά των τελευταίων δεκαετιών έχει ουσιαστικά προσδεθεί στην υπόθεση του νεοφιλελευθερισμού. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ επί Βενιζέλου έχει γίνει αυτό που πολύ κωδικοποιημένα λέμε δορυφόρος του Σαμαρά και της ΝΔ».