Με βλέμμα ντοκουμενταρίστικο - περισσότερο «κατατοπιστικό» για την κατάσταση των προσφύγων από το σενάριο - και με φόρμα «ανεπεξέργαστη», αυτή η ταινία «θέσης» της Καναδής κινηματογραφίστριας Αναΐς Μπαρμπό - Λαβαλέτ βρίσκει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης στο πλαίσιο ενός «πραγματικού» ντεκόρ και μιας νομιμοποιημένης μυθοπλαστικής «κατασκευής». Με αρκετές εκλάμψεις, επικές και λυρικές, που κουρελιάζουν μιζέρια - ίδια αρχαία τραγωδία - που το Ισραήλ έχει καταδικάσει τους Παλαιστίνιους, αυτά τα ξεχασμένα από Δυτικούς θεούς κι ανθρώπους όντα, που αναγκάζονται να επιβιώνουν ανάμεσα σε ερείπια και χαλάσματα, μαντρωμένοι μέσα στο «Τείχος του αίσχους» που «προφυλάσσει» το επίλεκτο έθνος από τους... αρουραίους των υπονόμων που δεν βρίσκουν δικαίωση! Η 34χρονη προοδευτική σκηνοθέτης έφτιαξε ένα εντυπωσιακό σε δύναμη και βαρύτητα φιλμ πάνω στα ξεσκεπασμένα πια άλλοθι της «αντικειμενικότητας» και των «ίσων αποστάσεων», που οδηγούν σε απελπισμένα και απελπιστικά αδιέξοδα...

Η Κλοέ ήρθε αποφασισμένη να παραμείνει «ανεξάρτητος» εργαζόμενος που απλά, κάνει τη δουλειά του. Μπαινοβγαίνοντας όμως καθημερινά στα σημεία ελέγχου των Ισραηλινών, γίνεται κοινωνός της επίσημης, έκνομης βίας που ο κατακτητής ασκεί στους κατακτημένους, τις πολύμορφες όψεις αυτού του ακήρυχτου, αμείλικτου πολέμου. Γίνεται μάρτυρας της ισραηλινής απανθρωπιάς που φθάνουν να δολοφονούν εν ψυχρώ ένα δεκάχρονο παιδί που με τα γυμνά του χέρια «επιτέθηκε» στο στρατιωτικό τζιπ, που αλώνιζε στα Κατεχόμενα στην παλαιστινιακή πλευρά του «Τείχους του αίσχους», εκεί που τα παιδιά δουλεύουν ξεχωρίζοντας σκουπίδια και παίζουν δίπλα στο μολυσμένο έλος...

Η 34χρονη προοδευτική σκηνοθέτης γύρισε την ταινία επί τόπου, με κάμερα στο χέρι, γεγονός που αυτόματα προσδίδει στο φιλμ αύρα αυθεντικότητας, ενώ οι αναφορές στην καθημερινότητα προσθέτουν ελαφρύ τόνο επιβράδυνσης του ρυθμού. Μακριά από μανιχαϊσμούς η Μπαρμπό - Λαβαλέτ - γνώστης της περιοχής, έζησε κι έκανε σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ραμάλα - υπογράφει μια αξιόλογη ταινία, δυνατή κι ενοχλητική, για τη «στάση» των άμεσα και των έμμεσα (όλης της ανθρωπότητας δηλαδή) εμπλεκομένων στο Παλαιστινιακό, βάζοντας ουσιαστικά το ερώτημα: «Σε ποιο βαθμό μια σύγκρουση που δεν μας ανήκει μπορεί να γίνει "δική" μας;»... Ο χαρακτήρας της Κλοέ μετατρέπεται σταδιακά σε πεδίο συγκρούσεων, παρά την αυστηρή προειδοποίηση για «σύνεση και ουδετερότητα» από το αφεντικό της. Εκείνη σταδιακά και όσο η ζωή κάνει τις σχέσεις να βαθαίνουν, αρχίζει να μετέχει στα βάσανα των Παλαιστινίων που της φέρνουν πόνο... Εναν πόνο ελεγχόμενο... μέχρι το μοιραίο περιστατικό στο σημείο ελέγχου, που προκαλεί την ανατροπή. Οταν την «καταπίνει» ο πόλεμος οι προστατευτικές της μπαριέρες πέφτουν και δεν μπορεί πλέον να μένει απλός και τάχα μου αντικειμενικός θεατής... Συγκλονισμένη από τα συσσωρευμένα νταϊλίκια, ταπεινώσεις και θάνατο που επιβάλουν οι Ισραηλινοί στους Παλαιστίνιους, στερώντας τους τη ζωή πάνω στη δικιά τους γη, θρέφοντας έτσι την τρομοκρατία και την αντίσταση... παίρνει θέση!

Η εισαγωγική σεκάνς αναφέρεται σε βομβιστική απόπειρα, ηλιόλουστο καταμεσήμερο, σε υπαίθριο καφέ της Ιερουσαλήμ. Βίαιη έναρξη μιας βίαιης θεματικής που με φλας μπακ και ασύγκριτη αφηγηματική λεπτότητα θα αναπτύξει η ταινία... Η Εβελίν Μπροσί, στο ρόλο της Καναδής μαμής, ενσαρκώνει με εύθραυστη δύναμη την ηρωίδα υπό πίεση, με διαδρομή συνείδησης με σημείο εκκίνησης την αμφισβήτηση και κατάληξη τη σιωπηλή αποδοχή του αδιανόητου, ως αναγκαιότητα... Μέσα από το βλέμμα της ο θεατής διασχίζει τις εχθρικές γραμμές και λογικά ταυτίζεται με τον ιδεαλισμό της απόφασής της. Ταινία ουσιαστική που δεν πρέπει να χάσετε!

Παίζουν: Εβελίν Μπροσί, Κάρλο Μπραντ, Σαμπρίνα Ουαζανί, Σιβάν Λέβι, Γούσεφ «Τζο» Σβέιντ κ.ά.

Παραγωγή: Καναδάς, Γαλλία (2012).