Από το περσινό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη ΔΕΘ

Νέα αντεργατικά σχέδια βρίσκονται στα συρτάρια. Η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Παιδεία και την Πρόνοια θα οξυνθεί. Οι απολύσεις και στο δημόσιο τομέα πλέον θα οδηγήσουν δεκάδες χιλιάδες στην ανεργία. Τα χαράτσια και οι φόροι, οι πλειστηριασμοί και οι εκβιασμοί θα γίνουν ακόμα πιο επώδυνα, ακόμα πιο βάρβαροι.

Γι' αυτό στην πρώτη γραμμή της μάχης πρέπει να σηκωθεί ένα πλαίσιο διεκδικήσεων για την προστασία του κάθε εργάτη, ολόκληρου του εργαζόμενου λαού:

• «Οχι» στις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων.
• «Οχι» στο κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων.
• «Οχι» στις ιδιωτικοποιήσεις.
• Κάτω οι φόροι και τα χαράτσια.
• Να κόψουμε το χέρι όποιου τολμήσει να κατασχέσει ή να βγάλει στον πλειστηριασμό σπίτι άνεργου, φτωχού εργαζόμενου ή αυτοαπασχολούμενου για χρέη στις τράπεζες.

Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης και των αστικών ΜΜΕ για ανάκαμψη που έρχεται, για «νέα βοήθεια» που θα φτάσει από την Εσπερία, είναι στάχτη στα μάτια του λαού. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν στη λούμπα των αυταπατών που τους σπρώχνουν.

Οι προειδοποιήσεις του ΠΑΜΕ - όπως διατυπώνονται και στην πρόσφατη ανακοίνωσή του, με αφορμή το συλλαλητήριο στη ΔΕΘ - πατάνε γερά στην πραγματικότητα, είναι η αλήθεια που οι εργαζόμενοι πρέπει να κοιτάξουν κατάματα και ανάλογα να πράξουν. Σημειώνει η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ:

«Πρόκειται για ξετσίπωτο ψέμα πως δεν θα έρθουν νέα αντιλαϊκά μέτρα. Τα μέτρα αυτά ούτε αποσπασματικά είναι ούτε βέβαια θα είναι τα τελευταία. Κοροϊδεύουν όσοι υποστηρίζουν πως με την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους θα δοθεί φιλολαϊκή λύση. Επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τη λαϊκή συναίνεση, προκειμένου να μαζευτεί και να διοχετευθεί χρήμα στο μεγάλο κεφάλαιο για τη συνέχιση και την αύξηση της κερδοφορίας του. Το δίλημμα νέο δάνειο ή νέο "κούρεμα" του ελληνικού χρέους που συντηρούν η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα άλλα κόμματα, μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ είναι κάλπικο και αποπροσανατολιστικό για το λαό. Την όποια επιλογή ή συμβιβασμό για τη διάσωση της καπιταλιστικής οικονομίας ο λαός θα κληθεί να την πληρώσει πανάκριβα με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Τέρμα στις κάλπικες ελπίδες για ανάπτυξη που έρχεται. Αυτή κι όταν θα έρθει θα μας έχει και πάλι στη φτώχεια. Οσο η οικονομία είναι σχεδιασμένη να υπηρετεί τα κέρδη και όχι την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, ο λαός δεν πρόκειται να δει χαΐρι, όποια κυβέρνηση και αν είναι στο τιμόνι, είτε κεντροδεξιά είτε κεντροαριστερά».

Το ίδιο επικίνδυνες -σημειώνει το ΠΑΜΕ- είναι οι θεωρίες που καλλιεργούνται «Οτι τα επιχειρηματικά κέρδη είναι εξασφάλιση της δουλειάς, αν δε διαμαρτυρηθείς, θα σωθείς. Το μαρτυρούν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι που πλήρωσαν αυτά τα κέρδη με την ανεργία. Κέρδη και σφαγή των εργαζομένων συμβαδίζουν. Κέρδη και λαϊκή ευημερία δε συμβαδίζουν. Οτι θα ξαναγυρίσουμε κάποτε στην κατάσταση πριν από την κρίση. Τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Οτι έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση θα ήταν χειρότερα. Γι' αυτήν και για τα κέρδη των μονοπωλίων χάνεις δουλειά, μισθό, σύνταξη, Υγεία, Παιδεία, ακόμα και το σπίτι σου. Οτι οι επενδύσεις που έρχονται θα λύσουν το πρόβλημά σου. Αυτές στήνονται πάνω σε μισθούς πείνας και θα απασχολήσουν ελάχιστους. Αλήθεια, ποιες ιδιωτικές επενδύσεις μπορούν να απορροφήσουν 1,5 εκατομμύριο ανέργους;»

Να γιατί το ΠΑΜΕ επιμένει να λέει ανοιχτά και ξάστερα στους εργάτες ότι η λογική του «μικρότερου κακού», προετοιμάζει το χειρότερο. Αλλωστε, όλες οι εξελίξεις τα τέσσερα τελευταία χρόνια - από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης - το επιβεβαιώνουν: Οταν ο εργάτης μειώνει τις απαιτήσεις του, όταν ανέχεται και συμβιβάζεται με τα λιγότερα, το τίμημα που πληρώνει είναι ακόμα πιο ακριβό, ακόμα πιο επώδυνο.

Σήμερα υπάρχει αρκετή, συσσωρευμένη πείρα για να βγούνε συμπεράσματα. Ο δρόμος του συμβιβασμού, για να γλιτώσουμε τα χειρότερα, αποδείχτηκε ολισθηρός. Θα γίνει καταστροφικός αν οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα, δε στρατευτούν μαζικά και αποφασιστικά σε μια άλλη γραμμή πάλης, στη γραμμή της ρήξης και της ανατροπής. Αν δεν αποφασίσουν οριστικά και αμετάκλητα να μη συρθούν σφάγια στο βωμό της καπιταλιστικής «ανάπτυξης». Αλλά γι' αυτό δεν αρκούν τα αναθέματα, τα εύκολα και μεγάλα λόγια, οι αυταπάτες για «μια άλλη κυβέρνηση» που θα τα κάνει όλα καλά, με ένα νεύμα της από τα πάνω και μάλιστα χωρίς να θιγούν τα συμφέροντα των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων. Για να ανακοπεί και να αντιστραφεί αυτός ο κατήφορος, για να φανεί πραγματικό φως και ελπίδα στη ζωή της λαϊκής οικογένειας, χρειάζεται οργάνωση της εργατικής τάξης, συσπείρωση και πάλη κατά της εργοδοσίας. Οπως επισημαίνει το ΠΑΜΕ «Η εργατική τάξη έχει και το δίκιο με το μέρος της, έχει και τη δύναμη να το επιβάλει. Μπορεί, σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, να οδηγήσει την Ελλάδα στο δρόμο της προόδου και της ευημερίας για όλο το λαό».

Ομως, αυτή η προοπτική «Απαιτεί γερή οργάνωση στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, ισχυρή Λαϊκή Συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού, τους νέους και τις νέες.

Απαιτεί την απομόνωση των παλιών και νέων εργατοπατέρων που συναγωνίζονται μεταξύ τους σε τεχνάσματα και ατιμίες για το πώς θα υποτάξουν το εργατικό κίνημα και τους αγώνες του στην εναλλαγή κυβερνήσεων και όχι στην ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Φοβούνται τη δυναμική της ταξικής πάλης.

Αποτελεσματικοί αγώνες σημαίνει σύγκρουση με την εργοδοσία, σημαίνει πριν απ' όλα σύγκρουση με την καπιταλιστική εργοδοσία στους βασικούς κλάδους, σημαίνει σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ. Αυτό δε θέλουν. Αυτό φοβούνται.

Αποτελεσματικοί αγώνες σημαίνει καταδίκη των ρατσιστικών - ναζιστικών αντιλήψεων της Χρυσής Αυγής».

Αγώνες που δε θα περιορίζονται όμως μόνο στην αντιμετώπιση των συνεπειών αυτής της βάρβαρης πολιτικής, αλλά θα τραβάνε ακόμα πιο μακριά. Γιατί, όπως επισημαίνει το ΠΑΜΕ, πραγματική «Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση σημαίνει καταστροφή της αιτίας που τη γεννά. Σημαίνει κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και μονομερή διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία».

Σε αυτόν τον αγώνα, οι ταξικές δυνάμεις καλούνται να δώσουν όλες τις δυνάμεις τους. Με οργάνωση, σχέδιο, συντονισμό και αποφασιστικότητα, παλεύοντας για την πραγματική ενότητα της εργατικής τάξης, σε συμμαχία με τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα οι εργαζόμενοι να περάσουν στην αντεπίθεση. Να γίνουν οι πρωταγωνιστές της λαϊκής ανατροπής. Σε αυτή την αντεπίθεση το πανεργατικό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη μπορεί να γίνει ένας μεγάλος σταθμός και σημείο αναφοράς.