Συχνά χρησιμοποιούμε την έκφραση «ανώριμες πολιτικά δυνάμεις» προσπαθώντας να εξηγήσουμε αδυναμίες στην παρέμβασή μας σε τμήματα των εργαζομένων που δεν έχουν πολιτική πείρα, έχουν απαξιωμένο τον οργανωμένο αγώνα και τη συλλογική δράση. Με τη μετάθεση ευθυνών στο χαρακτηριστικό της ανωριμότητας ξεμπερδεύουμε με αδυναμίες που έχουμε εντοπίσει στη δουλειά μας όπως στην παρέμβασή μας στη νεολαία, στις γυναίκες, στην παρακολούθηση των εξελίξεων στις εσωτερικές μεταβολές στους κλάδους, στις αλλαγές των εργασιακών σχέσεων, στην παρέμβαση άλλων δυνάμεων, της εργοδοσίας.

Το ανώριμο πολιτικά κομμάτι πώς το αντιμετωπίζουμε; Ως ένα κομμάτι που δε θα αποκτήσει ποτέ πολιτική πείρα; Τι μέτρα παίρνουμε για να ωριμάσουμε αυτό το κομμάτι; Πάνω σε αυτές τις αδυναμίες υπάρχουν διατυπωμένες απόψεις στον προσυνεδριακό διάλογο που ρίχνουν την ευθύνη στη γραμμή, σε χειρισμούς καθοδηγητικών οργάνων, υιοθετούν ως φάρμακο τη διάχυση, σκορπούν σύγχυση ψάχνοντας απαντήσεις στη διαχείριση του καπιταλισμού. Η κριτική που αντιμετωπίζει τους συσχετισμούς στα σωματεία βάζοντας σε δοσομετρητή νούμερα και ποσοστά εντοπίζοντας συρρίκνωση, είναι ρηχή, στερείται πολιτικής ανάλυσης και κυρίως δε στέκεται σε ουσιαστικά προβλήματα που καλούμαστε να λύσουμε. Είναι άλλο πράγμα η αντιμετώπιση των αδυναμιών και άλλο η εκτίμηση με βάση τα κουκιά ως αποκλειστικό δείκτη επαλήθευσης της πολιτικής γραμμής. Ψήφους μπορείς να μαζέψεις με δεκάδες τρόπους.

Η έκφραση «δουλεύουμε με τη γραμμή μας» πώς κατανοείται στην πράξη; Πώς δουλεύουμε μπροστά σε ένα άμεσο πρόβλημα, στα βάσανα που προκύπτουν στην καθημερινή ζωή της εργατικής οικογένειας; Σε μια απόλυση λ.χ. η πάλη για την ανάκληση αξιοποιώντας τη συνδικαλιστική δράση, μας αρκεί; 'Η το καθήκον είναι να διατυπώνουμε θέση πως στο σοσιαλισμό δε θα υπάρχει ανεργία και τέλος; Στην πραγματική ζωή η αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των επαναστατικών δυνάμεων δε θα γίνει επειδή καταφέραμε μια ανάκληση, ούτε φυσικά αν κλίνουμε το σοσιαλισμό σε κάθε πτώση. Θα γίνεται με πολύ ζόρι όταν θα καταφέρνουμε πιο εύστοχα να δένουμε το στοιχείο πως η αύξηση στο μισθό σημαίνει καλύτερο όρο εκμετάλλευσης και πως η οριστική λύτρωση θα καθορίζεται με την είσοδο δυνάμεων στην πάλη για την κατάργησή της. Από αυτό πηγάζει ο αναβαθμισμένος ρόλος των σωματείων. Σωματεία που θα έχουν καθοριστικό ρόλο στους οικονομικούς αγώνες, που νυχθημερόν θα πρέπει να βρίσκουν λύση στο πιο μικρο βάσανο του εργάτη, πιάνοντας χώρο στη ζωή του και παράλληλα θα απελευθερώνουν δυνάμεις που θα διεκδικούν συνολικά τον πλούτο που παράγουν.

Κομματική δουλειά στα σωματεία δεν είναι η μεταφορά των ευθυνών του Κόμματος σε αυτά, αλλά η βοήθεια που πρέπει να δοθεί ώστε αυτά να αποκτήσουν πλούσια εσωτερική ζωή. Η εμπειρία δείχνει πως συνήθως προσεγγίζουμε ένα ευρύ ακροατήριο με όρους γενικής προπαγάνδας, που μας συνοδεύει όμως ως τρόπος δουλειάς και σε μικρότερο κοινό που έχει διαφορετικές απαιτήσεις. Η απάντηση στην εκμετάλλευση δεν είναι απλά να λέμε πως ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος, αλλά πιάνοντας καθημερινά μια-μια τις πλευρές της εκμετάλλευσης, να τις αντιμετωπίζουμε αγωνιστικά. Εκμετάλλευση είναι το χτύπημα στις συλλογικές συμβάσεις, το τσάκισμα των μισθών, η ανασφάλιστη εργασία κοκ. Δεν επιτρέπεται να υπάρχει σωματείο που αυτά τα ζητήματα θα τα παλεύει με όρους προπαγάνδας, θα τα υποτιμά, θα τα αντιμετωπίζει γενικόλογα. Η μαζικοποίηση των σωματείων και η κατοχύρωση της ταξικής τους γραμμής περνά μέσα από τη σύγκρουση με τους μονοπωλιακούς ομίλους, με την αταλάντευτη στάση απέναντι στο σύστημα που γεννά και οξύνει την εκμετάλλευση.

Πάνω σε αυτή τη βάση επιδιώκουμε συγκέντρωση δυνάμεων. Να δένεται το καθημερινό πρόβλημα του εργάτη με την προοπτική χωρίς χοντροκομμένους χειρισμούς αλλά με επιμονή και σχέδιο που θα δημιουργεί και θα βαθαίνει δεσμούς. Διαφορετικά, ενισχύουμε την οπτική του εργαζόμενου απέναντί μας ως μεσολαβητές, σε μια αγωνιστική διεκδίκηση θα μας ακολουθεί ως εκεί που αντέχει, θα μας εμπιστεύεται, αλλά μέχρι εκεί. Για το σοσιαλισμό δε θα τον έχουμε αν δε συζητάμε γι' αυτόν. Ετσι σπάει στην πράξη η κοινοβουλευτική αντίληψη, φεύγει η ομίχλη της αστικής νομιμότητας που μπορεί στα λόγια να την εξορκίζουμε αλλά φαίνεται ότι μας κατατρώει, δηλαδή να είμαστε επαναστάτες στο όνομα και από πίσω να ριζώνουμε τη μεταρρύθμιση ως πανάγαθο. Ετσι αλλάζουν οι συσχετισμοί και όχι με διαβουλεύσεις σε επίπεδο ηγεσιών και κόλπα πάνω στις πλάτες του λαού.

Είναι άλλο πράγμα η εκλαΐκευση των Θέσεων, η αναζήτηση της πιο επιτυχημένης εύρεσης του νήματος που θα δώσει στο καθημερινό πρόβλημα πιο πολιτικοποιημένη διάσταση και άλλο το νέρωμα, η υποχώρηση στη λογική των «δεν πείθουμε», «δεν κερδίζουμε». Η αναζήτηση αιτιών με βάση το τελευταίο, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην άμβλυνση χαρακτηριστικών, στην αναθεώρηση. Απόψεις που ήθελαν το Κόμμα να περιφέρεται στις πλατείες υποτιμώντας τους σχεδιασμούς του ταξικού αντιπάλου στο σκάκι της πολιτικής αναμόρφωσης του συστήματος, συμμέτοχο στα καλέσματα οπορτουνιστών και μηχανισμών για τεχνητή όξυνση και εκτόνωση μακριά από τις πραγματικές λαϊκές διαθέσεις, πρέπει να ηττηθούν. Οπως πρέπει να ηττηθούν απόψεις που διακρίνουν ως προνομιακό χώρο την πολιτική συνεργασία με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού, προσδοκώντας σε τέντωμα της γραμμής συσπείρωσης, ώστε η λαϊκή συμμαχία να γίνει πολυσυλλάβως δεξαμενή.

Η περίοδος των εκλογών ανέδειξε το στοιχείο πως το Κόμμα έχασε από τα δεξιά. Δε «χάσαμε» διότι δεν ήμασταν αρκετά επαναστάτες αλλά διότι δεν μπήκαμε σε λογικές κυβερνώσας αριστεράς και διαχείρισης του συστήματος. Αυτός είναι τίτλος τιμής και όχι τροφή για προβληματισμό πάνω στη γραμμή του Κόμματος. Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες σε συντρόφους και οπαδούς, θα πρέπει να τερματιστούν.

Θέλουμε Κόμμα παντός καιρού και όχι Κόμμα που να προσαρμόζεται στον καιρό. Αυτό σημαίνει Κόμμα πολιτικά και οργανωτικά δεμένο σε κάθε καμπή της ταξικής πάλης, δυνατές ΚΟΒ στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, ντελάληδες του σοσιαλισμού σε κάθε εργατικό χώρο. Κόμμα μη ανεκτό από τον ταξικό αντίπαλο, που δε θα υποκλίνεται στην επικαιρότητα, δε θα ετεροκαθορίζεται στις πιέσεις. Κόμμα πειθαρχημένο που δε θα παρασύρεται από λογικές που θα ξεγελούν ή θα ξεπερνούν την ταξική πάλη και τους νόμους της, που δε θα ακολουθεί τυφλά την ημερήσια διάταξη του αντιπάλου αλλά με σταθερό τιμόνι θα παρεμβαίνει σε αυτήν χωρίς να χάνει τον προσανατολισμό του. Κόμμα που στις Σειρήνες των γρήγορων αποτελεσμάτων με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται στη γραμμή και στις συμμαχίες του, δε θα αφαιρείται από το βασικό του καθήκον που είναι το ρίζωμα στα εργοστάσια και στους τόπους δουλειάς, στους ανερχόμενους κλάδους, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας. Αυτός είναι ο απαράβατος όρος ύπαρξης του Κόμματός μας. Εκεί θα κριθεί το παιχνίδι στα φουρτουνιάσματα της ταξικής πάλης. Αυτή είναι η ευθύνη τού σήμερα και της προοπτικής.

Στη βάση αυτή πρέπει να αποκρουστούν απόψεις που θέλουν το Κόμμα κοκτέιλ κομμουνιστικής αναφοράς και καπιταλιστικής διαχείρισης, που δίνουν στη θεωρία και στις Θέσεις μας στατικό περιεχόμενο μακριά από την ανάλυση των εξελίξεων. Οταν αυτές οι απόψεις αναζητούν καταστατική θωράκιση ώστε να μπει στη ζωή του Κόμματος θεσμοθετημένα η διαφωνία, χτυπώντας τα καθοδηγητικά όργανα και δημιουργώντας παράκεντρα καθοδήγησης, αποτελούν δηλητήριο στις φλέβες του. Είναι απόψεις επικίνδυνες για το χαρακτήρα του Κόμματος που πρέπει να αποκρουστούν στη ρίζα τους πολιτικά και ιδεολογικά και όχι μόνο στο συναίσθημα.