Στο σχέδιο Προγράμματος του Κόμματος αναφέρονται τα καθήκοντα του Κόμματος για τη σοσιαλιστική επανάσταση, ότι η δράση μας σήμερα σε μη επαναστατικές συνθήκες είναι τέτοια, που να προετοιμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα για τις επαναστατικές συνθήκες. Η δουλειά που κάνουμε σήμερα θα βρει τότε έκφραση και το βασικότερο καθήκον είναι η συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης με το ΚΚΕ, αποφασισμένης για την επανάσταση.

Από τη δράση μας όλο το προηγούμενο διάστημα βγαίνει πείρα που έχει να κάνει με τη δουλειά μας σε αυτόν τον άξονα, είναι από τις πιο σημαντικές η πείρα που βγαίνει από τη χαλυβουργία, έχουμε και από τη δράση μας σε άλλους χώρους δουλειάς τέτοια πείρα, αρνητική και θετική.

Βασικό χαρακτηριστικό ενός κομμουνιστή, που πρέπει να σταθεί η προσοχή μας, είναι η εμπιστοσύνη που δείχνει στην εργατική τάξη, ανεξάρτητα από τα σκαμπανεβάσματα που μπορεί να εμφανίζει στη συνείδησή της. Πολλές φορές μένει σα σύνθημα, στην πράξη δεν έχει κατακτηθεί. Αυτή η εργατική τάξη θα κάνει την επανάσταση, δε θα αντικατασταθεί από κάποια άλλη. Σε όλους αυτούς που σήμερα συναντάμε ιδεολογήματα της άρχουσας τάξης όπως «δεν πρόκειται να γίνει τίποτα», «δεν είμαι διατεθειμένος να αγωνιστώ», «τουλάχιστον έχουμε δουλειά, κάτι είναι και αυτό», πρέπει να βλέπουμε αυτό που θέλουμε να γίνουν, να ηγηθούν δηλαδή στην επαναστατική διαδικασία.

Αποκτά, λοιπόν, ιδιαίτερη σημασία το πώς θα γίνουμε ικανοί να δουλεύουμε με κοινωνικοταξικά κριτήρια και όχι με κριτήριο την πολιτική τοποθέτηση του κάθε εργάτη. Με αυτήν τη λογική, αντικειμενικά θα αποκλείσουμε μεγάλο ποσοστό της εργατικής τάξης από τη στρατηγική του Κόμματος, κάτι που δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε. Είναι λογική που δείχνει ανυπομονησία από την πλευρά μας, αλλά και δυσκολία στο να απαντήσουμε στα ερωτήματα ή και στις αντιρρήσεις που μας βάζει αυτός ο κόσμος. Κρύβει όμως και κατά τη γνώμη μου μια αντίληψη στο εξής ζήτημα: οι κινητήριες δυνάμεις, αυτές δηλαδή που θέλουμε να αποτελέσουν τα φύτρα του επαναστατικού εργατικού λαϊκού μετώπου, ποιες θα είναι; Το ΚΚΕ και οι οπαδοί του, ή γενικά αυτοί που είναι «αριστεροί»; Εμείς μιλάμε για λαϊκή συμμαχία, συμμαχία δηλαδή κοινωνικών δυνάμεων που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και όχι για συμμαχία των αριστερών ή όσων σήμερα συμφωνούν με το ΚΚΕ, και μάλιστα καθοριστικός θα είναι ο ρόλος της εργατικής τάξης. Οσο αυτό θα κατακτιέται, τόσο θα γινόμαστε πιο ικανοί να δρούμε σε συνθήκες που και αυθόρμητα θα μπαίνουν στην πάλη λαϊκές μάζες.

Σήμερα και στο έδαφος των οξυμένων προβλημάτων, αλλά και κάτω από την παρέμβασή μας, κινητοποιούνται εργαζόμενοι, δείχνουν εμπιστοσύνη στο Κόμμα, στο ΠΑΜΕ. Μάλιστα, σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης, είναι πιο εύκολο σε σχέση με παλιότερα να στραφεί κάποιος απέναντι στον εργοδότη του. Πρόκειται για κόσμο ανώριμο που μπορεί πρώτη φορά να προσεγγίζει το κίνημα, την ταξική πάλη. Αυτό προφανώς και δε σημαίνει ότι έχει κερδηθεί με το Κόμμα και η πείρα μάς το επιβεβαιώνει. Μπορεί, σήμερα, ένας εργάτης να κινητοποιείται για τα δεδουλευμένα, για τις απολύσεις, αλλά από αυτό, μέχρι το σημείο να κατανοήσει ότι πρόκειται για πάλη ανάμεσα σε τάξεις και ότι η τελική έκβαση είναι η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, ο δρόμος είναι μακρύς. Κυριαρχούν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, η συνδικαλιστική πάλη και πολλά ακόμα που μπαίνουν και από τις Θέσεις της ΚΕ.

Είναι ζητούμενο, λοιπόν, αν εμείς στους χώρους που αναπτύσσονται αγώνες κάνουμε προσπάθεια να μπολιάσουμε τη στρατηγική μας, γιατί αν δεν το κάνουμε, υπάρχουν 2 πιθανά ενδεχόμενα: είτε οι εργαζόμενοι να «κερδίσουν» κάτι από αυτά που διεκδικούν και να πουν «τώρα λύθηκε το πρόβλημα», ή να μην έχουν κάποιο άμεσο αποτέλεσμα και να τους κερδίσει η λογική του «δεν πρόκειται να γίνει τίποτα». Με άλλα λόγια, αν εμείς δουλεύουμε αποσπασματικά, αφήνουμε τη στρατηγική μας στην άκρη σαν κάτι που θα το πούμε αργότερα γιατί «δεν είναι ώριμο να το καταλάβουν οι εργάτες», φέρουμε ευθύνη για όποια πισωγυρίσματα στην ίδια τη συνείδηση της εργατικής τάξης. Αφήνουμε περιθώρια για αυταπάτες, ότι μπορεί στον καπιταλισμό να βελτιωθεί η κατάσταση της εργατικής τάξης.

Ετσι μπορούμε να βοηθάμε την εργατική τάξη να κατανοήσει ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς, ότι χρειάζεται σύγκρουση εφ' όλης της ύλης και με όλες τις μορφές με την κυριαρχία του κεφαλαίου, οικονομική και πολιτική.

Υπάρχουν ζητήματα που η κατανόησή τους είναι κλειδί για να κάνει βήματα η συνείδηση της εργατικής τάξης και πολλές φορές τα λέμε συνθηματικά. Εχουν να κάνουν με το χαρακτήρα της κρίσης, που η άρχουσα τάξη και τα παρακλάδια της, την παρουσιάζουν με χίλιους δύο τρόπους και λέξεις, αρκεί να μην πουν αυτό που πραγματικά είναι. Κρίση γέννημα - θρέμμα του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αντίστοιχα, οι εξελίξεις στον κάθε κλάδο και μέσα στην κρίση, και η διέξοδος που προτείνει το Κόμμα, ενώ χρειάζεται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση να φωτίζουμε από τη σκοπιά της στρατηγικής μας τον κάθε κλάδο. Για παράδειγμα στον κλάδο του εμπορίου, πώς με απλά λόγια θα δώσουμε αυτό που μπαίνει και από τις θέσεις, για κοινωνικοποίηση του χονδρικού και λιανικού εμπορίου; Τι σημαίνει αυτό για τον εμποροϋπάλληλο, αλλά και τον αυτοαπασχολούμενο που συντηρεί το μαγαζί με το ζόρι και γιατί τον συμφέρει αυτή η προοπτική;

Η δουλειά με τέτοια χαρακτηριστικά είναι που θα αφήσει αποκρυσταλλώματα στους χώρους που παρεμβαίνουμε, γιατί δίνουμε μάχες, έχουμε καταφέρει μετά από σοβαρές προσπάθειες να κινητοποιήσουμε κόσμο, υπάρχει κόσμος που κάνει βήματα στο πλευρό των σωματείων και του ΠΑΜΕ, υπάρχει νέος κόσμος που αγκαλιάζει τα ταξικά σωματεία, όμως η κομματική οικοδόμηση είναι πίσω. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, όμως είναι ο μόνος δρόμος που μπορούμε να βαδίσουμε. Τα σωματεία είναι σχολεία ταξικής διαπαιδαγώγησης της εργατικής τάξης και έχουμε κάνει βήματα στη λειτουργία τους. Ο κομμουνιστής όμως μέσα στο σωματείο δεν μπορεί να δρα μόνο για τη σύμβαση, ή το μεροκάματο. Είναι ευθύνη μας να πολιτικοποιούμε την πάλη, να ξεχωρίζουμε τους πρωτοπόρους εργάτες, να κάνουμε τέτοια δουλειά μαζί τους ώστε να στρατολογούνται στο Κόμμα.

Κλείνοντας, θεωρώ ότι Κόμμα και ΚΝΕ, έχουμε εφόδια να ανταποκριθούμε στα σύνθετα καθήκοντα που μπαίνουν και από τις Θέσεις, είναι η ίδια η στρατηγική μας, οι επεξεργασίες μας, η μελέτη των αντικειμενικών εξελίξεων, η μεθοδολογία που μπαίνει για το πώς μπορούμε να δουλέψουμε.

Συμφωνώ με το σύνολο των Θέσεων της ΚΕ.