Με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις οποίες φέρνει για κύρωση αύριο στη Βουλή, η κυβέρνηση επιχειρεί για πολλοστή φορά να νομοθετήσει αντιλαϊκά μέτρα με απαράδεκτες και επικίνδυνες διαδικασίες. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου εκδίδονται μόνο «σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου (...) Οι πράξεις αυτές υποβάλλονται στη Βουλή για κύρωση μέσα σε σαράντα μέρες από την έκδοσή τους (...) Αν δεν υποβληθούν στη Βουλή μέσα στις προαναφερόμενες προθεσμίες ή αν δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε τρεις μήνες από την επιβολή τους παύουν να ισχύουν στο εξής»... Θα πει κάποιος, ποιο είναι το πρόβλημα, αφού και η πράξη νομοθετικού περιεχομένου πρέπει να εγκριθεί από τη Βουλή; Υπάρχουν κρίσιμες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Ποιες είναι αυτές; Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου έχει άμεση εφαρμογή, από την επομένη της δημοσίευσής της στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, ενώ ο νόμος μόνο μετά την ψήφισή του από τη Βουλή με τις γνωστές διαδικασίες. Αρα με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κερδίζουν χρόνο και παρακάμπτουν ενδεχόμενες αντιδράσεις στη Βουλή. Ακόμη, η πράξη νομοθετικού περιεχομένου εγκρίνεται ή απορρίπτεται χωρίς τροποποιήσεις από τη Βουλή, ενώ στα νομοσχέδια -θεωρητικά πάντα- υπάρχει η δυνατότητα για αλλαγές. Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου ακόμη και αν δεν εγκριθεί από τη Βουλή παύει να ισχύει για το μέλλον και μόνο. Αρα δεν ανατρέπονται τα αποτελέσματα για το διάστημα που ίσχυε.