«Είναι αν μη τι άλλο παράλογο να αποδέχεται κανείς περικοπές 9,5 δισ. ευρώ και να σκίζει τα ρούχα του για ρυθμίσεις που η ύφεση έχει προ καιρού εξαφανίσει. Ποιες τριετίες και ποιο επίδομα γάμου, όταν οι συλλογικές συμβάσεις έχουν καταρριφθεί, όταν οι μισθοί έχουν απομειωθεί και όταν 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενοι έχουν προ πολλού χάσει τη δουλειά τους;». Αυτά γράφει αναφερόμενος στη ΔΗΜΑΡ και απηχώντας την κυρίαρχη άποψη της πλουτοκρατίας το παραπάνω απόσπασμα από το χτεσινό άρθρο της ηλεκτρονικής έκδοσης του «Βήματος». Ο λόγος βέβαια δεν γίνεται για την υποκρισία της ΔΗΜΑΡ που ενώ υπερψηφίζει το σύνολο των εξοντωτικών μέτρων επιχειρεί να κρύψει τη γύμνια και την κατάντια της κυβερνώσας Αριστεράς πίσω από επιμέρους αντεργατικές ανατροπές, αλλά για την ουσία του σχολίου, που εμπεριέχει το αντιδραστικό ιδεολόγημα ότι «είναι αδιανόητο να υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα όσο υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι». Με τον πιο ωμό και απροσχημάτιστο τρόπο το έχει διακηρύξει επανειλημμένα ο πρωθυπουργός, τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά, επιδιώκοντας να καταξιωθεί στα μάτια της εγχώριας πλουτοκρατίας και των ξένων συμμάχων της ως συνεπής διαχειριστής της προωθούμενης στρατηγικής που τσακίζει τα εργασιακά - ασφαλιστικά δικαιώματα προκειμένου να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη και να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Δεκάρα τσακιστή βέβαια δεν δίνουν για τα εκατομμύρια των ανέργων και το αποδεικνύουν στην πράξη. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσουν τους σύγχρονους σκλάβους των μονοπωλίων, τους εργαζόμενους δίχως δικαιώματα, προκειμένου να θωρακίσουν την κερδοφορία. Από την άλλη, το κρίσιμο συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουν οι εργαζόμενοι από τη δική τους πλευρά, είναι ότι δεν μπορεί να κατακτήσουν τα δικαιώματα που τους ανήκουν, αν ο αγώνας τους δεν είναι ενιαίος και σωστά προσανατολισμένος, αν δηλαδή δεν στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά του αντίπαλου, την εξουσία των μονοπωλίων.