Τη λυσσαλέα προσπάθεια της πλουτοκρατίας να πειστεί ο λαός πως είναι... λάθος να αντιδρά στην εγκληματική επίθεση που αντιμετωπίζει, αποτυπώνουν οι απόψεις που διατυπώνονται και μέσα στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Η θέρμη με την οποία ορισμένοι ακαδημαϊκοί υπερασπίζονται την ανάγκη να έχει ο λαός το κεφάλι σκυμμένο είναι πραγματικά αξιοζήλευτη. Για παράδειγμα, λέει ένας από αυτούς σε πρωινή εκπομπή την περασμένη Κυριακή: Δε γίνεται να έχει μόνο ένας το δίκιο, δε γίνεται να θεωρεί κάποιος ότι έχει το 100% του δίκιου, γιατί όπως εξήγησε, τότε έχει ολοκληρωτικές απόψεις!

Δηλαδή, ένας εργάτης που αντιλαμβάνεται ότι με τη σφαγή μισθών και συμβάσεων οδηγείται στην εξαθλίωση και αντί να σκεφτεί την «ανταγωνιστικότητα» της χώρας διαμαρτύρεται και οργανώνεται για να έχουν τα παιδιά του ψωμί να φάνε, είναι.... ολοκληρωτικός;

Οι χιλιάδες απολυμένοι εργάτες που παλεύουν για να έχουν επίδομα ανεργίας και καταδικάζουν τη λογική που λέει ότι πάνω από 6 στους 10 ανέργους δε θα παίρνουν επίδομα γιατί αυτό επιβάλλει η «δημοσιονομική σωτηρία της χώρας», είναι... ολοκληρωτικοί;

Η λογική αυτή είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Οχι απλά προσπαθεί να ταυτίσει τον εκμεταλλευτή και τον εκμεταλλευόμενο, αλλά ενοχοποιεί το ίδιο το δικαίωμα του εκμεταλλευόμενου να αντιστέκεται στην ταξική πολιτική που γεννά τα προβλήματά του. Ενοχοποιεί την ίδια τη σκέψη του εκμεταλλευόμενου για αντίσταση. Του μαθαίνει πως ανάγκη δεν είναι να συνειδητοποιήσει το πρόβλημά του και ποιος φταίει για να τον αντιπαλέψει, αλλά ανάγκη είναι να σκέφτεται πάντα (και) τα συμφέροντα της «άλλης πλευράς», δηλαδή των μονοπωλίων που ζουν πίνοντάς του το αίμα. Και βέβαια να τα σκέφτεται, να σκύβει ευλαβικά το κεφάλι και να υποτάσσεται.