«Η πραγματική λειτουργία της Τέχνης δεν είναι να μας εφησυχάζει. Η βασική λειτουργία της Τέχνης είναι να μας κάνει να ανησυχούμε, να αναζητούμε, να ψάχνουμε κάτω από την επιφάνεια των φαινομένων». Με αυτά τα χαρακτηριστικά λόγια «συμπύκνωσε» το νόημα του θέματος της χτεσινής συζήτησης στο χώρο του Πολιτισμού, με τίτλο «Η δική μας Τέχνη δεν αρκείται στην αναγνώριση της πραγματικότητας» και περιεχόμενο το ρόλο και τον προορισμό της Τέχνης και του καλλιτέχνη, η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού, η οποία έκανε την κεντρική εισήγηση. Για το θέμα μίλησε επίσης ο εικαστικός Μπάμπης Δαραδήμος, ενώ συντόνισε ο σκηνοθέτης Λεωνίδας Βαρδαρός.

Η εκδήλωση εντάσσεται οργανικά στη δράση του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ και αποτελεί συνέχεια της παρέμβασης του Κόμματος στον πολιτιστικό τομέα και στο κίνημα των καλλιτεχνών, τόσο σε πρακτικό - οργανωτικό επίπεδο όσο και σε ιδεολογικό. Στο τελευταίο, σημεία αιχμής των τελευταίων χρόνων αποτέλεσαν τα συνέδρια για τον Ρίτσο και τον Βάρναλη, καθώς και οι επεξεργασμένες και επικαιροποιημένες θέσεις του Κόμματος πάνω στην αισθητική και την κοινωνική λειτουργία της Τέχνης όπως αυτές εκφράστηκαν με τη συζήτηση σε προηγούμενο Φεστιβάλ για το σοσιαλιστικό ρεαλισμό.

Η εισηγήτρια σημείωσε ότι «αληθινή, μεγάλη Τέχνη είναι αυτή που δίνει στον άνθρωπο μια υψηλότερη συνείδηση της ανθρωπιάς του, της δύναμής του να υποτάξει τη φύση και την κοινωνία στις ανάγκες του, η Τέχνη που διαπλάθει τον άνθρωπο - δημιουργό της μοίρας του». Σε ποια κατεύθυνση όμως; «Μα οπωσδήποτε προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τους φυσικούς, κοινωνικούς και πνευματικούς καταναγκασμούς». Αρα, «να τι πρέπει να γίνουν σήμερα οι καλλιτέχνες - δημιουργοί: Κήρυκες της ιστορικά χρήσιμης αλήθειας, της αλήθειας που βοηθά τους ανθρώπους να καταλάβουν πώς πρέπει να συμπεριφερθούν για να εξανθρωπίσουν τη ζωή και συνδιοργανωτές του αγώνα για να καταργηθεί η βαρβαρότητα». Αλλωστε, «ελεύθερη είναι η Τέχνη μονάχα όταν εκπληρώνει την πραγματική κοινωνική της λειτουργία ως πνευματικό όπλο των μαζών». Αλλιώς, όπως έλεγε και ο Μπρεχτ, στο μέλλον, «Δε θα λένε: Ηταν σκοτεινοί καιροί, θα λένε: Γιατί σωπαίνανε οι ποιητές τους;».

Χαρακτηρίζοντας το σοσιαλιστικό ρεαλισμό ως «αντικειμενική εξέλιξη της Τέχνης στο σύγχρονο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων», η ομιλήτρια κάλεσε τους καλλιτέχνες να συναντηθούν με τους κομμουνιστές, να συμμετάσχουν δραστήρια, ακόμη και οργανωτικά συνδεδεμένοι μαζί του, για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.

Ο Μπάμπης Δαραδήμος ανέλυσε τις πολύπλοκες και πολυποίκιλες σχέσεις που διέπουν τον καλλιτέχνη, το έργο του και την κοινωνία. Σημείωσε ότι αν δεν «ταρακουνηθεί» ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να δημιουργήσει. «Ενα σημείο ανατροπής είναι το σπάσιμο της αποξένωσης» που δημιουργεί ο καπιταλισμός σε κοινωνικό και παραγωγικό επίπεδο, πρόσθεσε, μέσω της συλλογικότητας. Ανέλυσε τις χαρακτηριστικές και διαχρονικές ιδιότητες του έργου Τέχνης και πώς αυτό ουσιαστικά «εμπλουτίζει» και ενδυναμώνει την επίδρασή του στην κοινωνική συνείδηση, αλλά και στο πώς ο ίδιος ο καλλιτέχνης το αντιλαμβάνεται μέσα από την κοινωνική δράση και τον αγώνα.