«Στις εκλογές στις 17 Ιουνίου κάθε νέος, άνεργος, εργαζόμενος να πάρει μαζί του στην κάλπη όχι μόνο τα δικαιολογημένα καθ' όλα συναισθήματα του θυμού και της αγανάκτησης, αλλά και την εμπειρία που έχει αποκτήσει εδώ και χρόνια, όπως επίσης και την προοπτική που υπάρχει για το μετά τις εκλογές.

Να σκεφτεί πως η αγανάκτηση και ο θυμός λειτούργησαν θετικά στο να καταρρεύσουν τα δύο κόμματα της πλουτοκρατίας, όμως σκόρπισαν όσον αφορά την προοπτική και τη διέξοδο.

Να σκεφτεί πως όλα τα μνημόνια ήρθαν για να μπορέσει όπως έλεγαν να σωθεί η παραμονή της Ελλάδος στο ευρώ και τώρα όλοι (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) μιλάνε για επαναδιαπραγμάτευση ή ακύρωση και την ίδια ώρα παίρνουν όρκους πίστης στην παραμονή στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Να σκεφτεί ότι το θέμα δεν είναι απλά να μπει ένα φρένο στα μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι σήμερα, αλλά να γκαζώσουμε για τη ζωή που μας αξίζει. Εξάλλου τι να θεωρηθεί φρένο για αυτόν που είναι άνεργος, για τους νέους που δεν υπάρχει καμιά προοπτική, για τους ασθενείς που δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους, για τους άστεγους και τους σιτιζόμενους στα συσσίτια, για τους μικροεπαγγελματίες που έχουν κλείσει τα μαγαζιά τους;

Να σκεφτεί ότι δεν είναι αριστερή, αλλά ούτε καν προοδευτική η πολιτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ να μοιράζει προεκλογικές υποσχέσεις και να καλλιεργεί αυταπάτες αντιγράφοντας την πρακτική κομμάτων της πλουτοκρατίας.

Να σκεφτεί πως η πολιτική που θα εφαρμοστεί την επομένη των εκλογών από τη στιγμή που θα κινείται εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης θα σημαίνει νέα μέτρα και νέα δεινά για το λαό. Από αυτή τη σκοπιά μόνο δύο παράγοντες μπορούν να εξασφαλίσουν την αντίσταση, την αντεπίθεση, ο ένας είναι το ισχυρό και οργανωμένο λαϊκό κίνημα και ο άλλος δυνατό ΚΚΕ».