Το καμπανάκι κινδύνου για την επέκταση και βάθεμα της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης χτυπά σ' όλον τον καπιταλιστικό κόσμο. Τα πανηγύρια για τον Ελληνα πρωθυπουργό που «λέει τα πράγματα με το όνομά τους», γρήγορα σβήνουν. Ο πρωθυπουργός ούτε χτες στη Βουλή είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Αντίθετα - το εντόπισε ακόμα κι ο Τσίμας στο Mega - επί της ουσίας είπε ότι «εδώ γεννήθηκε η κρίση», δηλαδή συσκότισε την καπιταλιστική κρίση, καλλιέργησε αυταπάτες ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί με την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης, δηλαδή με το τσάκισμα των εργατών. Απ' αυτή τη σκοπιά σωστά η αστική τάξη πανηγυρίζει. Εχει έναν πρωθυπουργό που σε ρόλο πλαστικού χειρουργού προσπαθεί να φτιασιδώσει τη σαπίλα. Μάταιος κόπος, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και για την αστική τάξη.

Απέναντι στις έντυπες ελπίδες της αστικής τάξης ότι με φτιασιδώματα στη βιτρίνα θα ξεπεράσει την κρίση, έχοντας τσακίσει τους εργάτες, στην πραγματική ζωή καταγράφονται στιγμιότυπα από τη βασική αντίθεση: Το κεφάλαιο και η πολιτική του εκπροσώπηση, ενάντια στους εργάτες και το αγωνιστικό μέτωπό τους.

-- Μέσα στη Βουλή 255 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ. και η Μπακογιάννη δώσανε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση για να εφαρμόσει την πολιτική που τσακίζει τους εργάτες.

-- Εξω, στους χώρους δουλειάς, χιλιάδες εργάτες αντιμάχονται ήδη τους νόμους που έχουν μέχρι τώρα ψηφιστεί για την εφαρμογή του προηγούμενου μνημονίου.

Κορυφαίοι αυτές τις μέρες οι εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», ένας προς έναν, πρόσωπο με πρόσωπο, 400 εργάτες, εκεί που δένεται τ' ατσάλι, σε Γενική Συνέλευση κουβεντιάζουν, μετράνε το είναι τους, αποφασίζουν: Είμαστε εργατική τάξη. Μετράνε τον αντίπαλο, αποφασίζουν: Είναι η αστική τάξη. Μετράνε τους συντρόφους τους, ψηφίζουν: Είναι το ΠΑΜΕ.

Αυτή η αντίθεση εξαφανίζεται στις στήλες του αστικού Τύπου. Είναι όμως εκεί ο «Ριζοσπάστης». Οι νέες λαμπρές σελίδες του ταξικού αγώνα καταγράφονται με λεπτομέρειες. Αντιγράφουμε:

Ενα ανεπανάληπτο μάθημα ζωής και αγώνα έδωσαν χτες οι απεργοί στη γενιά των παιδιών τους. Οταν μαθητές του 1ου ΕΠΑΛ Αθηνών - Μεταξουργείου βρέθηκαν στο πλευρό των χαλυβουργών. Αψηφώντας απειλές και εκβιασμούς για απουσίες και αποβολές άφησαν τα θρανία, για λίγη ώρα, για να διδαχτούν ένα διαφορετικό μάθημα, αυτό του ταξικού αγώνα και της οργανωμένης πάλης που θα καλεστούν και οι ίδιοι να δώσουν σαν μέλη της νέας γενιάς της εργατικής τάξης. Και το χτεσινό μάθημα από τους δασκάλους - απεργούς εδώ και 16 μέρες αποτέλεσε ισχυρό δίδαγμα για το πώς δίνεται ο ταξικός αγώνας απέναντι στους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή, οι απεργοί χαλυβουργοί, με τη συγκίνηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, αντιλήφθηκαν τη μεγάλη αξία που έχει αποκτήσει πλέον η πολυήμερη μάχη που δίνουν και αφορά πλέον και το μέλλον των παιδιών όλης της εργατικής τάξης.

Οι μαθητές μπήκαν στο εργοστάσιο κάτω από θερμά χειροκροτήματα των εργαζομένων που εκείνη την ώρα ετοιμάζονταν για την κρίσιμη Γενική τους Συνέλευση. «Ο αγώνας που γίνεται εδώ, είναι ο αγώνας που δίνουν πατεράδες για όλα τα παιδιά της εργατικής τάξης», φώναξε από τα μεγάφωνα ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του σωματείου. Ο Αντρέας Πούλος, εκπροσωπώντας τους μαθητές, παίρνει το λόγο, ανακοινώνοντας τη μικρή αλλά σημαντική συνεισφορά αλληλεγγύης τους στον αγώνα των εργαζομένων, παραδίδοντας στιλό και τετράδια για τα παιδιά των απεργών και διάβασε στη συνέχεια το ψήφισμά τους, που μεταξύ άλλων τόνιζε: «Η αλύγιστη στάση αυτών των εργατών, η συνέχιση του αγώνα, παρά τις απειλές της εργοδοσίας και με όλα τα έξοδα για τη συντήρηση των οικογενειών τους να "τρέχουν", δίνει σε εμάς τους μαθητές το παράδειγμα αλλά και το θάρρος για τη συνέχιση των αγώνων μας στο πλάι των εργαζόμενων γονιών μας»!

«Οι ρόλοι σήμερα άλλαξαν. Οι δάσκαλοι αυτών των παιδιών είστε εσείς και τους δίνετε το καλύτερο μάθημα», σημειώνει παίρνοντας το λόγο μια καθηγήτρια που συνόδευε τους μαθητές.

Με το δικό τους τρόπο εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους μέλη του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (...) Μέσα στο χώρο του ελασματουργείου, δηλαδή σ' έναν καθαρά χώρο της βαριάς βιομηχανίας, έπαιξαν δύο μικρά μονόπρακτα. «Εμείς σ' αυτήν την αλληλεγγύη πιστεύουμε και όχι στην άλλη των χαρατσιών», είπε η Ε. Γερασιμίδου, καυτηριάζοντας τον προκλητικό τίτλο «ειδική εισφορά αλληλεγγύης» που έχει ένα από τα χαράτσια.

Σήμερα, 17 Νοέμβρη 2011, 93 χρόνια μετά από τη 17 Νοέμβρη του 1918, όπου στον Πειραιά γινόταν το ιδρυτικό συνέδριο του ΚΚΕ, η προσπάθεια για την οργάνωση των εργατών ως τάξης ενάντια σε τάξη βρίσκει τη δικαίωσή της εκεί ακριβώς που «δένεται τ' ατσάλι».