Η ισραηλινή δολοφονική στρατιωτική μηχανή και πάλι απειλεί

Στις 23 Σεπτεμβρίου, ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Αμπάς θα καταθέσει επισήμως αίτημα για αναγνώριση της Παλαιστίνης ως ανεξάρτητου κράτους κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Γενική Συνέλευση. Ο, μέχρι στιγμής, σχεδιασμός προβλέπει ότι η πρόταση θα κατατεθεί και στο Συμβούλιο Ασφαλείας και στην Ολομέλεια, ενώ έχει ήδη αποσταλεί σχετική επιστολή στον ΓΓ του ΟΗΕ, Μπαν Γκι μουν. Η πρώτη μονομερής ανακήρυξη ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης έγινε, το 1988, από τον Γιάσερ Αραφάτ, πάλι στη Γενική Συνέλευση, και συνοδεύτηκε από την αναγνώριση του δικαιώματος ύπαρξης του Ισραήλ.

Η Παλαιστίνη αναγνωρίστηκε τότε ευθύς από 70 χώρες. Από τότε μέχρι σήμερα ο κατάλογος έχει αυξηθεί, με το μεγαλύτερο αριθμό κρατών να ανταποκρίνεται στη φετινή διπλωματική εκστρατεία. Περισσότερα από 123 κράτη - μέλη του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει την Παλαιστίνη, γεγονός που καθιστά σχεδόν βέβαιη την επίσημη αναγνώρισή της από την 193μελή Γενική Συνέλευση, δεδομένου ότι για να ληφθεί μια τέτοια απόφαση χρειάζεται η συναίνεση των 2/3 των κρατών - μελών του Οργανισμού.

Η προοπτική αυτή έχει πυροδοτήσει έναν εξαντλητικό μαραθώνιο επαφών, πιέσεων, παζαριού και απειλών, στον οποίο επισήμως τουλάχιστον εμπλέκονται το Ισραήλ, οι ΗΠΑ, αλλά και η ΕΕ. Η ισραηλινή πλευρά, εξαρχής, ξεκαθάρισε ότι η κατάθεση του αιτήματος, πόσο μάλλον η αποδοχή του έστω και από τη Γενική Συνέλευση, θα σημάνει την ακύρωση όλων των συμφωνιών με τους Παλαιστινίους, αμφισβητώντας ανοιχτά όχι μόνο το καθεστώς αυτονομίας, αλλά και την ίδια την ύπαρξη ως θεσμού της Π. Αρχής. Ο ισραηλινός στρατός έχει, ήδη, λάβει έκτακτα μέτρα ασφαλείας, έχει εκπαιδεύσει και τους εποίκους «στην καταστολή διαδηλώσεων» και προετοιμάζεται για σφοδρές συγκρούσεις.

Η Ουάσιγκτον, από την άλλη, έχει, επίσης, ξεκαθαρίσει ότι αν το αίτημα έρθει στο Συμβούλιο Ασφαλείας θα εμποδίσει την υιοθέτησή του ασκώντας βέτο επιμένοντας στη λύση των, εδώ και πολύ καιρό, εντελώς νεκρών ισραηλινο-παλαιστινιακών διαπραγματεύσεων. Ο Πρόεδρος Ομπάμα αναγνώρισε ότι στη Γενική Συνέλευση «οι ΗΠΑ δεν ασκούν τόσο μεγάλη επιρροή», όμως το «μειονέκτημα» ισοσκελίστηκε από τις ανοιχτές αμερικανικές απειλές προς την Π. Αρχή για διακοπή της ετήσιας χρηματοδότησης. Ερωτηματικό παραμένει η στάση της ΕΕ. Ορισμένα μέλη της ΕΕ, όπως Γερμανία και Ιταλία, έχουν καταστήσει σαφές ότι δε θα στηρίξουν το παλαιστινιακό αίτημα, επιμένοντας στη λύση των διαπραγματεύσεων, άλλα μέλη, όπως Ισπανία, Γαλλία και Βρετανία, έχουν προϊδεάσει ως προς τη θετική τους στάση και άλλα, όπως η Ρουμανία, έχουν ξεκαθαρίσει ότι θα απέχουν της ψηφοφορίας εφόσον δεν υπάρχει κοινή ευρωπαϊκή θέση. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ξεκαθαρίσει τη θέση της, δηλώνει ότι θα υποστηρίξει ό,τι και η ΕΕ, την ίδια στιγμή που ενισχύει τη συμμαχία με το θύτη του παλαιστινιακού λαού, το Ισραήλ.

Οπως και να έχει, μέχρι την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές, στο Ισραήλ και στα παλαιστινιακά εδάφη παρέμεναν η εκπρόσωπος Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ Κάθριν Αστον, οι δύο απεσταλμένοι του Λευκού Οίκου, Ντέιβιντ Χέιλ και Ντένις Ρος, και ο εκπρόσωπος του Κουαρτέτου (ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ, Ρωσία).

Το κλίμα, ενόψει της Γενικής Συνέλευσης, γίνεται ακόμη πιο εκρηκτικό λόγω της κλιμακούμενης έντασης ανάμεσα στους πάλαι ποτέ καλούς συμμάχους της ανατολικής Μεσογείου: Το Ισραήλ και την Τουρκία. Η τουρκική ηγεσία υπό τον Ερντογάν επιδιώκει να «ηγηθεί» της υπεράσπισης του παλαιστινιακού λαού. Οι προθέσεις αυτές διαφάνηκαν, ήδη, από το 2009, οπότε ο Ερντογάν αποχώρησε θορυβωδώς από συζήτηση στο πλαίσιο του συνόδου του ΠΟΕ στο Νταβός, στην οποία συμμετείχε ο Ισραηλινός Πρόεδρος, για να διαμαρτυρηθεί για την ισραηλινή εισβολή στη Γάζα, ενθυμούμενος, μετά από χρόνια «ισορροπιστικής διπλωματίας» και στενής σχέσης με το Ισραήλ, τα δίκαια του παλαιστινιακού λαού.

Ακολούθησε η ισραηλινή επέμβαση στο «Μάβι Μαρμαρά», το «πάγωμα» των διπλωματικών σχέσεων, η ένταση των τόνων και, προσφάτως, η έκθεση επιτροπής υπό τον ΟΗΕ για την επέμβαση στο «Μάβι Μαρμαρά», με αφορμή την οποία η Τουρκία διέκοψε τις διπλωματικές της σχέσεις με το Ισραήλ. Τις τελευταίες μέρες, σε όλους τους σταθμούς της περιοδείας του σε Κάιρο, Τύνιδα και Τρίπολη, ο Τούρκος πρωθυπουργός εκτόξευσε απειλές κατά του Ισραήλ, συνδυάζοντας το Παλαιστινιακό, το «Μάβι Μαρμαρά» και την ισραηλινο-κυπριακή συνεργασία στην αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου της κυπριακής ΑΟΖ.

Η τουρκική διπλωματία, μεθοδικά και συστηματικά, προβάλλει εαυτόν ως εκπρόσωπο και υπερασπιστή του αραβικού μουσουλμανικού κόσμου προωθώντας τα συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης, χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει ότι παύει να συμπλέει με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που υλοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή. Δεν είναι λίγες οι φορές που άλλαξε στάση σε μια νύχτα επιλέγοντας «στρατόπεδο» στο πλαίσιο των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, όπως έπραξε, π.χ., στην περίπτωση της Λιβύης αλλά και της Συρίας, όπου σταδιακά εγκατέλειψε τον, επισήμως, «σύμμαχο» Ασαντ, για να ευθυγραμμιστεί με τις θέσεις των ΗΠΑ - Βρετανίας - Γαλλίας και να μετατραπεί σε βασικό τόπο πραγματοποίησης των συνόδων της συριακής «αντιπολίτευσης» που γίνεται προσπάθεια να οικοδομηθεί κατά τα λιβυκά πρότυπα.

Επίσης, κατά τη διάρκεια της περιοδείας σε Αίγυπτο, Τυνησία, Λιβύη, μέσα στη βδομάδα, έγινε ξεκάθαρο ότι η Αγκυρα υποστηρίζει άμεσα, και χρηματικά εννοείται, τις δυνάμεις του λεγόμενου «ήπιου Ισλάμ», και τους, ανά τόπο, εκπροσώπους του, «Αδελφούς Μουσουλμάνους». Αυτοί, με τη σειρά τους, δηλώνουν ότι «πολιτικό πρότυπό τους» είναι το κόμμα του Ερντογάν, αν και η απροκάλυπτη προσπάθειά του να παρουσιαστεί ως «ηγέτης» του αραβικού κόσμου για να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους με τους ιμπεριαλιστές για τα συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης φάνηκε να ενοχλεί τους Αιγύπτιους «αδελφούς», που, εμμέσως πλην σαφώς, θύμισαν ότι έχουν και αυτοί διαπραγματευτεί με τις ΗΠΑ και εκπροσωπούν επίσης συμφέροντα μερίδας του αιγυπτιακού κεφαλαίου, καλώντας τον Ερντογάν να κατεβάσει τους τόνους.

Η όλη κατάσταση περιπλέκεται περισσότερο και οι εξελίξεις ενόψει της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, κατά τη διάρκειά της αλλά και μετά από αυτήν, λαμβάνουν ακόμη πιο εκρηκτικά χαρακτηριστικά αν λάβει κανείς υπ' όψιν του ότι η, ήδη σημαίνουσα, γεωστρατηγική και ενεργειακή αξία της ανατολικής Μεσογείου έχει αναβαθμιστεί, λόγω και του εντοπισμού των πλούσιων υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων. Είναι προφανές ότι η τουρκική ηγεσία επιδιώκει να αυξήσει τα ερείσματά της στην περιοχή, έτσι ώστε να διεκδικήσει, συμμετέχοντας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς περί «ευρείας Μέσης Ανατολής», το ρόλο της δικής της αστικής τάξης απέναντι σε αυτόν του Ισραήλ, ως του στενότερου συμμάχου, κατά κύριο λόγο, του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή.

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι, για άλλη μια φορά, το Παλαιστινιακό, όπως και όλα τα άλλα φληναφήματα περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών», χρησιμοποιούνται μόνον ως «δούρειος ίππος» για την προώθηση συμφερόντων και την εγκαθίδρυση ζωνών επιρροής μέσα από έναν ανελέητο και ατέρμονο ανταγωνισμό μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που όσο εύκολα καταλήγει σε συμμαχίες εξίσου εύκολα καταλήγει και σε ρήξεις.