Ο πενηντάχρονος κομίστας Τομά περνά περίοδο κρίσης, τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχει έμπνευση... Επιστρέφοντας κουρασμένος στο σπίτι του στο Παρίσι από μια έκθεση κόμικς μπαίνει σε λάθος τρένο και αποκοιμιέται. Ξυπνά και κατεβαίνει στην πρώτη στάση να αλλάξει τρένο. Η ανταπόκριση, όμως, που θα πάρει φεύγει μετά από ώρες. Ο Τομά βγαίνει στην πόλη, τόπο των παιδικών και εφηβικών του χρόνων. Επισκέπτεται τον τάφο της μητέρας του ... εκεί χάνει τις αισθήσεις του ... και ξυπνά μέσα στη μορφή που είχε σαν έφηβος αλλά τη συνείδηση του σήμερα και ξεκινά ένα ταξίδι μες στο χρόνο σουρεαλιστικής διάστασης, αναμοχλεύοντας έντονες και ξεθωριασμένες μνήμες και εικόνες από το παρελθόν, ψάχνοντας, σε παλιές, κιτρινισμένες φωτογραφίες, απάντηση για συμπεριφορές και γεγονότα παλιά, γυρεύοντας να καταλάβει γιατί έγινε ό,τι έγινε, αγωνιώντας να επέμβει σε ό,τι έγινε μπας και αλλάξει το σήμερα και το αύριο. Κυρίαρχο στοιχείο στον περίπλου του Τομά η επανενεργοποίηση, η επαναπροσέγγιση και η επαναξιολόγηση γεγονότων σημαδιακών στη ζωή του, από το 1963 ως την καλοκαιριάτικη σκοτεινή νύχτα του '67 που ο πατέρας τους εγκατέλειψε, αναίτια και σιωπηλά.
Τον τόπο και την εποχή της αναζήτησης αυτής «μέσα» στο χαμένο χρόνο αποδίδει ο σκηνοθέτης με πιστότητα, σκηνογραφική, ενδυματολογική, μουσική. Πασπαλίζει το μείγμα αναμνήσεις, όνειρο και ονειροπόληση με εσάνς αθωότητας και νοσταλγικής διάθεσης. Μια μελαγχολική σουσπάνς, συναισθηματικής τάξης αλλά κι ένα τρυφερό μυστικό πλανώνται μετέωρα καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Εργαλείο μορφικό του Γκαρμπάρσκι ό,τι πιο εύκολο αλλά και ό,τι πιο δύσκολο: Ο ρεαλισμός, είτε μαγικός είναι αυτός, είτε ποιητικός. Σαφής, λιτή και με ακρίβεια χαραγμένη η γραμμή της αφήγησης, συνοχή, διακριτικότητα και ρευστότητα στη σκηνοθεσία, ενώ τα flash back και οι επαναλήψεις, η voice off, που παρέχει τις αναγκαίες για το μύθο πληροφορίες αλλά λειτουργεί και ως γεφύρωμα στην αφήγηση τονίζουν την προσωπική χρήση της γλώσσας. Ο λόγος σε γλώσσα προσεγμένη, οι διάλογοι με αίσθηση οικονομίας και ελλειπτικό το σκίτσο του ανθρώπινου δράματος του πατέρα. Ο τρόπος αφήγησης της ταινίας είναι το μεγάλο της ατού, παρά την παρουσία διάσπαρτων αδυναμιών. Ιδιαίτερα το στοιχείο της όσμωσης του χρόνου, ο τρόπος που το παρελθόν λειώνει μέσα στο παρόν και το μέλλον - παραπέμπω στο τηλεφώνημα του Τομά προς την μελλοντική του γυναίκα - που προτάσσει εντονότατα η αφήγηση συνιστά κυρίαρχη, μεθυστική εμπειρία. Δίπλα στη φινέτσα και τις καλές ερμηνείες των συντελεστών η διάφανη μουσική, γραμμένη από το συγκρότημα Air για την ταινία είναι σαν να ψιλομουρμουρίζει: Η ζωή είναι ένα μακρύ ήσυχο ποτάμι ... Σαγηνευτική ...
Παίζουν: Λεό Λεγκράν, Πασκάλ Γκρεγκορί, Τζονατάν Ζακάι, Αλεξάντρα Μαρία Λαρά, Λορά Μαρτέν, κ.ά.
Παραγωγή: Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Γαλλία, Γερμανία (2010).