Οι διαδηλώσεις κυρίως νέων, φοιτητών και άλλων, σε πλατείες πόλεων της Ισπανίας, που ξεκίνησαν την περασμένη Κυριακή, όπου στήνουν κατασκηνώσεις, αντανακλούν αντικειμενικά τα τεράστια προβλήματα που ζουν τα λαϊκά στρώματα στην Ισπανία, ιδιαίτερα η νεολαία (τεράστια ανεργία, φτώχεια κλπ.). Εχουν τεράστια προβολή από τα αστικά ΜΜΕ στην Ισπανία. Κάποιοι στην Ελλάδα, όπως το δημοσιογραφικό συγκρότημα Αλαφούζου, άλλα αστικά ΜΜΕ και ο ΣΥΝ τις εκθειάζουν ως το κίνημα που μπορεί να επιβάλει φιλολαϊκές λύσεις. Προκαλεί εντύπωση γιατί οι αστοί στην Ελλάδα, από κοινού με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλουν με θέρμη αυτές τις μορφές κινητοποιήσεων. Αυτό γίνεται εύλογα κατανοητό, αν δει κανείς τους στόχους του, που είναι: «Κάτω οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί, η διαφθορά», «Καθαρή Δημοκρατία» για να βγούμε από την κρίση. Ο ΣΥΝ το αποκαλεί αδιαμεσολάβητο κίνημα, το ίδιο και ο «ΣΚΑΪ». Λένε δηλαδή κίνημα μακριά από τα κόμματα και όταν βάζουν τέτοιο ζήτημα για την Ελλάδα εννοούν το ΚΚΕ. Σ' αυτό το κίνημα στην Ισπανία, δρουν βεβαίως πολιτικές δυνάμεις, σοσιαλδημοκρατικές, πολλών αποχρώσεων. Λένε ότι εμπνέεται από τις «λαϊκές εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο», που επίσης στόχευαν σε αστικούς εκσυγχρονισμούς, δημιουργώντας συνειρμούς ότι μοναδικά ωφέλιμο για τους λαούς κίνημα είναι αυτό που εξανθρωπίζει τον καπιταλισμό. Ουτοπία.

Το γεγονός ότι υπάρχουν λαϊκές κινητοποιήσεις, βγαίνει κόσμος στο δρόμο, είναι αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας, της αγανάκτησης, της οργής για τη ραγδαία χειροτέρευση της ζωής του, των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης, που φέρνει την ανασφάλεια, την ανεργία και την φτώχεια κυρίως στην εργατική τάξη, άλλα λαϊκά στρώματα και τμήμα των μεσαίων στρωμάτων. Λένε όμως ότι «η οικονομική κρίση οφείλεται στην κακή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών στην Ισπανία ή την ΕΕ», ότι «χρειάζεται έλεγχος των τραπεζών» και άλλα παρόμοια. Τι αποδεικνύουν αυτά; Οτι στόχος είναι η διαχείριση του συστήματος, ένας «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο». Γι' αυτό το προβάλλουν αστοί και οπορτουνιστές. Αλλά η κρίση είναι νομοτέλεια στον καπιταλισμό και φιλολαϊκή διέξοδος στα πλαίσιά του δεν υπάρχει.

Είναι γεγονός ότι το ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ισπανία είναι πολύ αδύνατο, όπως και το κομμουνιστικό κίνημα (ήταν καταστροφική η επίδραση του ευρωκομμουνισμού). Εκφράζοντας την αποστροφή για τους πολιτικούς εκπροσώπους των αστών και για τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, νέοι κυρίως άνθρωποι αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο. Αλλά τέτοια κινήματα ήταν και τα «φόρουμ» και ξεφούσκωσαν.

Το πραγματικό κίνημα μπορεί να το αναπτύξει η εργατική τάξη, εκεί όπου παράγεται ο πλούτος, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, εκεί όπου βρίσκονται οι εργαζόμενοι, με στόχους πάλης κόντρα στα συμφέροντα των καπιταλιστών. Μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους από τις λαϊκές οικογένειες στην πάλη για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Κίνημα που έχει προοπτική και μπορεί να δώσει «φως στο τούνελ», να σπάσει την απογοήτευση, τη μοιρολατρία, να κάνει την οργή δύναμη ανατροπής είναι αυτό που οξύνει την ταξική πάλη, που συγκρούεται με το κεφάλαιο σε κάθε χώρα και βάζει πλώρη όχι για μια καλύτερη ...χαμοζωή, αλλά για τη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας, που θα καταργήσει τους καπιταλιστές και τις αιτίες της κρίσης. Στην Ελλάδα αυτό σημαίνει οργάνωση παντού, λαϊκή συμμαχία, απεγκλωβισμός λαϊκών δυνάμεων από την επιρροή των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων, συμπόρευση με το ΚΚΕ.